30 grudnia 2024, Poniedziałek

6 dzień w Oktawie Bożego Narodzenia (patron dnia: tu)

Czytania   +

↑   Ewangelia (Łk 2, 36-40)

Anna mówiła o Jezusie wszystkim, którzy oczekiwali Mesjasza

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Gdy Rodzice przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni, była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem.

A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaretu. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Oto Słowo Pańskie

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (30 grudnia – 6 dzień w Oktawie Narodzenia Pańskiego, rok liturgiczny C II)

Błogosławiona utrata

Utrata bliskiej osoby… Bolesne wydarzenie, które w jednej chwili unicestwia piękne plany… Uderzenie, które powala na ziemię, pozornie nie dając już żadnej nadziei na powstanie…

Krytyczne chwile mają decydujący wpływ na dalszy obraz życia. Wszystko zależy od sposobu interpretacji trudnych faktów, które zaistniały. Najgorzej, gdy do serca wkrada się beznadzieja, która wywołuje poczucie totalnego bezsensu. Śmierć staje się najbardziej wyczekiwanym „przyjacielem”. Ciężkim doświadczeniem jest depresja. Utrata kogoś bliskiego lub jakieś poważne niepowodzenie mogą „radosny ogień życia” zamienić w „przygnębiające pogorzelisko umierania”. Zwykłe wyciągnięcie dłoni zaczyna przypominać akt heroiczny. Po co brać kubek do ręki? Po co wstawać? Perspektywa nicości nie mobilizuje, ale jeszcze bardziej przytłacza i unieruchamia. Specyfiką tego typu interpretacji jest zdefiniowanie przyszłości jako wszechobecnej pustki. Skoro „ukochany świat” przestał istnieć, to znaczy, że obecnie już nic nie istnieje. Nie ma nikogo, dla kogo warto żyć…

Istnieje także odmienny sposób reagowania na ciężkie doświadczenia, który charakteryzuje się banalizującą powierzchownością. Powodem tego jest brak głębszych uczuć. Ale może to być także świadoma strategia zakładania zewnętrznego pancerza, aby nie załamać się i iść dalej. To też nie jest właściwa interpretacja, choć pozwala doraźnie uzyskać zewnętrzne efekty. Słabym punktem jest brak odczytania głębokiego sensu tego, co wstrząsnęło życiem. Jeśli Bóg dopuszcza jakieś tragedie, to tylko dlatego, że coś bardzo ważnego pragnie przekazać. Aby to przesłanie odczytać trzeba zgodzić się na „przeżywanie piekła”, zarazem heroicznie ufając, że „jakieś niebo” zaistnieje. W rzeczywistości, te palące promienie nie mają natury piekielnej, ale pełnią rolę oczyszczającego ognia, będąc swoistym „ogniem czyśćcowym”.

W ten sposób dochodzimy do trzeciej, optymalnej interpretacji. Tym razem to, co po ludzku umarło, jest zinterpretowane jako zaproszenie do „Bożego życia”. Przyszłość nie jest postrzegana jako synonim pustki, ale jako „miejsce cudu”, gdzie Bóg z doznanej śmierci wyprowadzi nowe życie, jeszcze piękniejsze i jeszcze głębiej zanurzone w Wiecznej Miłości. Wstrząs jawi się jako „trzęsienie ziemi”, które powoduje pojawienie się „nowego kontynentu”. Wzruszająco ilustruje to ewangeliczny przypadek prorokini Anny, która „siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową” (por. Łk 2, 36-40). Miała bardzo wrażliwe i miłujące serce. Z pewnością bardzo przeżyła śmierć męża, w młodym wieku zostając wdową. Nie załamała się jednak i nic nie zbanalizowała. Doznaną tragedię nie potraktowała jako przekleństwo, ale jako błogosławieństwo.

Zostawszy wdową, utraciwszy ukochanego człowieka na ziemi, postanowiła całe swe życie poświęcić Bogu. Tę misję podjęła w sposób heroiczny, stając się świętą prorokinią. W Ewangelii czytamy o Annie: „Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i w modlitwach dniem i nocą”. Oczywiście nie znaczy to, że mieszkała w świątyni. Po prostu codziennie wiernie przychodziła do świątyni, aby na specjalnym placu dla kobiet kierować do Boga modlitwy. „Dniem i nocą” wskazuje na praktykowanie modlitwy nieustannej w sensie ciągłego trwania przed Bogiem. Podejmowała także postne wyrzeczenia. Można powiedzieć, że po śmierci męża Anna podjęła „życie pustelnicze” pośród ludzi. Z biegiem lat zyskała głęboką duchową wrażliwość i nawiązała bliską relację z Bogiem.

Warto zauważyć, że w tym samym czasie Herod Wielki realizował gigantyczne plany budowlane w Jerozolimie, między innymi spektakularnie rozbudowując świątynię. Ale czynił to na swoją chwałę. Prorokini Anna żyła pokornie w świątyni na chwałę Boga. Dzięki temu rozpoznała w małym Dziecięciu, które z Maryją i Józefem spotkała w świątyni, przyszłego Mesjasza. Już na ziemi doświadczyła przedsmaku wiecznej kontemplacji Oblicza Jezusa. Przeżyte w młodości cierpienie stało się dla niej drogą do odkrycia Krainy Szczęśliwości w Bogu. A w tej Krainie spotkała po śmierci swego utraconego męża.

Gdy Bóg odbiera, daje bezgranicznie więcej, zwracając także to, co wcześniej odebrał…

30 grudnia 2015 (Łk 2, 36-40)

---

↑   Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

↑   Komentarze video

↑  Wszystkie poniższe okna video powinny wyświetlać najbardziej aktualny (dzisiejszy) odcinek, czasem trzeba go jednak odszukać w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video, aktywna po kliknięciu przycisku odtwarzania).

↑   „Słowo na jutro” (~5-35′)

↑   Wprowadzenie do dzisiejszej Ewangelii, proponowane przez Centrum Formacji Duchowej w Krakowie na wieczór poprzedniego dnia, odcinek 1584 dostępny od 20:00 (~5-35′). 

↑   Zoom (~2-3′)

↑  Od poniedziałku do piątku Zoom Mocnych w Duchu prowadzi o. Remigiusz Recław, Jezuita, a w soboty i niedziele Inga Pozorska, kierownik zespołu Mocni w Duchu (odcinek dostępny od godziny 5:00 rano).

↑   Zielone Pastwisko (~4-7′)

↑  Zielone Pastwisko prowadzone przez ojca biskupa Piotra Kleszcza OFM conv., franciszkanina (odcinek na dziś pojawia się koło godziny 0:00).

↑   Homilia (~9-29′)

↑  Dzisiejsza albo najbardziej aktualna homilia księdza kardynała Grzegorza Rysia.

---