5 lutego 2022, Pierwsza Sobota Miesiąca

Sobota IV tygodnia zwykłego (rok C, II) – wspomnienie św Agaty, dziewicy i męczennicy (inne oficjum: tu)

● Ewangelia
● Rozważanie (~2-3′)
● Komentarze (~3-7′)
● Homilia (~10-25′)
● Msza i różaniec

+   Komplet Czytań – rozwiń

↑  Ewangelia (Mk 6, 30-34)

Jezus lituje się nad tłumem

Słowa Ewangelii według Świętego Marka:

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.

Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Oto Słowo Pańskie.

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Pustynne doświadczenie

        Doświadczenie pustyni… „Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco” (Mk 6, 30-34)…. Tak, „pustkowie” to zbawienny środek dla każdego człowieka. Przy czym akcenty rozkładają się odmiennie w zależności od specyfiki powołania. W życiu czynnym akcent pada na fizyczną regenerację i ożywienie relacji z Bogiem, aby z nową mocą podejmować realizowane działania. W życiu kontemplacyjnym istotne znaczenie ma wierne trwanie w samotności i w milczeniu, aby z miłością w sercu bezinteresownie uwielbiać Boga i zarazem wypraszać potrzebne łaski dla zbawienia całego świata.

         W przypadku powołania pustelniczego samotność nabiera szczególnego znaczenia. Jest to uprzywilejowany środek, aby jak najpełniej przeżywać „sam na sam” z umiłowanym Panem. Człowiek jest z natury istotą społeczną. Możliwość stałego bycia bez ludzi i bez rozmawiania stanowi bardzo mocny dowód, że niewidzialny Bóg naprawdę istnieje i realnie nasyca swą Obecnością. Jednocześnie znakiem Bożego uświęcenia jest odczuwanie w sercu miłości i współczucia wobec ludzi. Miłość współczująca wyraża się poprzez uczynki miłosierne, gorliwą modlitwę wstawienniczą i duchową współobecność, bez jakichkolwiek form osądzania.

         W tym świetle warto wskazać na pewne uniwersalne owoce doświadczenia pustyni, które są propozycją dla wszystkich, niezależnie od realizowanej formy życia. Przede wszystkim bezcenne jest pustynne ogołocenie, które wyraża się w odczuciu: „Jestem nikim”. Nie jest to chory brak poczucia swej wartości, ale pokorne uznanie, że wszystkie posiadane zdolności i umiejętności pochodzą od Boga. Na pustyni każdy człowiek tak samo potrzebuje wody. To pomaga w zyskaniu zdrowego dystansu do siebie. W sercu utrwala się myśl, że wszyscy jesteśmy równymi dziećmi tego samego Boga.

         Następnie warto zwrócić uwagę na strukturę pokusy. Otóż najbardziej niebezpieczne nie są wcale te, które atakują gwałtownie i od razu bardzo boleśnie. Wtedy łatwo się zorientować. Przy bardziej przebiegłej grze szatan stosuje metodę pełzającą, która nieraz obliczona jest na całe długie lata. Drobne ściąganie „na bok” pozostaje wtedy na bieżąco niezauważone lub ignorowane jako „niegroźna błahostka”. W rzeczywistości jednak ma miejsce ustawiczny proces przechodzenia „krok po kroku” w jakieś struktury zła. Z czasem kuszony człowiek jest „na całego” pogrążony w złu, ale już tego nie widzi, bo zło stało się normą-przyzwyczajeniem-środowiskiem.

         Aby nie stać się ofiarą „pełzającej pokusy”, trzeba odważnie podejmować doświadczenie pustyni. Pustynna cisza otwiera na prawdę. Spojrzenie z dystansu na siebie pozwala ujrzeć różne pułapki i misternie dziergane diabelskie sztuczki. Duch Święty udziela nam światła, które umożliwia rozpoznanie, że „niewinne coś”, to w rzeczywistości „piekielna trucizna”. I jeszcze jedno! Małą pokusę łatwiej rozpoznać. Od razu widać jej inność od normy. Ale wielka pokusa jest często dużo trudniejsza do zidentyfikowania. Przybiera bowiem postać ogólnie panującej normalności i oczywistości. Dlatego konieczny jest „pustynny dystans”, aby w Duchu Świętym spojrzeć na rzeczywistość z Bożej perspektywy. Dzięki temu możemy prawidłowo iść za dobrem i odrzucić wszelkie podstępne zło. Stały pobyt lub cykliczne wychodzenie na pustynię daje szansę przebicia się poprzez narastającą sieć iluzji i kłamstw. Dzięki temu możemy ujrzeć rzeczywistość tak, jak ją widzi sam Stwórca.

         Warto jeszcze podkreślić, że Bóg zaprasza na pustynię, aby w popełnianych przez nas niewiernościach przemawiać do naszego serca. Jest to warunek duchowego wzrostu. „Światowy bieg” prowadzi nieuchronnie do „moralnej równi pochyłej”. Pustynia daje możliwość duchowej odnowy. Bóg zapisał w naszych sercach swe święte prawa. Pustynne zatrzymanie pomaga te prawa odkurzyć i na nowo ujrzeć. Bóg odbiera serce kamienne i daje nam nowe serce z ciała, które jest w stanie kochać Boga i człowieka. Pustynne wyciszenie pomaga całym sercem przylgnąć do Pana i wytrwać przy Nim. Jest to niezbędny warunek, aby mieć serce prawdziwie wrażliwe i miłosierne.

6 lutego 2016 (Mk 6, 30-34)

Powyższe rozważanie w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z kalendarzem liturgicznym Ojca Pustelnika znajdziecie TUTAJ.

↑   Komentarze video

Zoom Mocnych w Duchu (~3′) i Zielone Pastwisko ojca Piotra Kleszcza (~5-7′). Poniżej wyłącznie aktualny odcinek, poprzednie dostępne są w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video):

↑   Dobra Homilia

Dzisiejsza albo najbardziej aktualna dostępna homilia Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia (~10-25′):

↑   Msza i różaniec z Zawierzeniem Maryi

Msza Święta z zawierzeniem Maryi w Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi, zakończona Różańcem.

Sobota, 5 lutego 2022, transmisja z Sanktuarium: 18:00 – msza święta oraz różaniec.

Rok Świętej Rodziny

---

Wszystkie nasze najnowsze artykuły możecie znaleźć na stronie głównej fioletowemirabelki.pl