12 maja 2022, Czwartek

Czwartek IV tygodnia Wielkanocnego (inne oficjum: tu)

● Czytania
● Ewangelia
● Rozważanie Ojca Pustelnika (lectio ~2-3′)
● Inne komentarze (video ~3-35′)

+   Wszystkie czytania – rozwiń

↑  Ewangelia (J 13, 16-20)

Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Kiedy Jezus umył uczniom nogi, powiedział im:

«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to, będziecie błogosławieni, gdy według tego czynić będziecie.

Nie mówię o was wszystkich. Ja wiem, których wybrałem; lecz trzeba, aby się wypełniło Pismo: „Kto ze Mną spożywa chleb, ten podniósł na Mnie swoją piętę”. Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście gdy się stanie, uwierzyli, że Ja jestem.

Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał».

Oto Słowo Pańskie.

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Być sługą czy panem?

      „Szczęśliwy jest człowiek, któremu inni służą. Szczęśliwy jest pan, który ma swoich niewolników”. Oto przekonanie, mocno wpisane w wiele współczesnych umysłów. Nie jest to jednak nic nowego. W świecie przedchrześcijańskim było oczywistością, że świat dzieli się na szczęśliwych panów i nieszczęśliwych niewolników. Obecnie pogańska hierarchia wartości wraca z bardzo dużą intensywnością. Poganin nie zna miłującego Boga Ojca. Ale nie jest też ateistą; ma swoje bożki, którym nabożnie cześć oddaje. Specyfika idoli (bożków) na tym jednak polega, że są bezwzględnie wymagające. Bez cienia miłości, domagają się oddanej służby i całkowitej dyspozycyjności. Bardzo dobrze widać to u ludzi, którzy poświęcili swe życie bożkowi „pieniądza”, „pracy”, „kariery”, „samorozwoju”. Nieustannie pędzą, harując od świtu do nocy.

      Pojawia się „paradoks rodzinny”. Wielu ludzi, w swoim przekonaniu, ciężko pracuje dla rodziny. Ale po powrocie do domu, niejednokrotnie najbliżsi są sprowadzeni do roli „worków odreagowania”. W pracy trudno postawić się „silniejszemu panu”. Słabsi domownicy stają się optymalnymi osobami, na których można bez lęku odreagować napięcie i stres. Jeszcze trudniejszy problem polega na tym, że w głębi duszy jest oczekiwanie, aby być przez domowników obsłużonym. Skoro dotąd z oddaniem służyłem, to mam prawo oczekiwać, aby teraz mnie obsłużono. Ludzie, którzy rezygnują z rodziny dla kariery lub pieniędzy, oficjalnie często „szpanują” swymi sukcesami zawodowymi. Ale gdy na luzie mówią o swych prawdziwych odczuciach, to często zaczyna płynąć wiązanka słów, których lepiej nie cytować. Idole dają swym wiernym „porządnie w kość”!…

      Tak! Mechanizm jest oczywisty. Człowiek, który służy bezwzględnemu bożkowi, potem marzy o tym, aby inni jemu służyli. Smutny jest los poganina. Sytuacja ulega radykalnej zmianie w przypadku autentycznego chrześcijanina. Chrześcijanin to człowiek, który żyje z Jezusem i ufnie słucha Jego słowa. Wtedy dokonuje się coś niezwykłego. Przede wszystkim, Jezus jest miłującym Bogiem, który „umył swym uczniom nogi”. Totalny szok! Bóg umywa nogi człowiekowi. W ówczesnej kulturze zadaniem niewolnika było obmywanie nóg swemu panu. Dlatego obmycie nóg jest znakiem pokornego uniżenia i służby. Diabły, gdy to zobaczyły, to parsknęły szyderczym śmiechem pychy; w piekielnych czeluściach pogardziły Panem Wszechświata, który obmywa nogi. Za to wszystkie święte anioły jeszcze głębiej oddały uwielbienie Bogu, który tak bardzo kocha człowieka, że aż pokornie pada przed nim na kolana, aby poprzez umycie stóp, miłością go oczyszczać i wypełniać.

      Poganin dostaje pogardliwie w kość od swego bożka. Chrześcijanin natomiast doświadcza daru Chrystusowej miłości. Jezus służy z radością w sercu. Pokorne uniżenie i służba to droga szczęścia. Dlatego Jezus tłumaczy uczniom: „Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować” (J 13, 17) (dosłownie: „Jeśli to wiecie, szczęśliwi jesteście, jeżeli czynić będziecie te.”). Droga szczęścia poprzez pokorną służbę jest jak najbardziej możliwa. Chrześcijanin ma bowiem doświadczenie nieustannej Bożej „obsługi Miłości”. Nie musi już odreagowywać „złego ucisku”. Wręcz przeciwnie, spontanicznie pragnie, aby dzielić się z innymi otrzymaną od Boga miłością służebną. Dlatego na wzór Mistrza chrześcijanin nie chce już być wobec drugiego panem, ale pragnie być sługą. Chęć bycia uniżonym sługą, obmywającym stopy, przestaje być moralnym przymusem, który trzeba „pod karabinem” realizować. Dla świętego to w pełni dobrowolne pragnienie, płynące z głębi serca.

      Poganie kończą jako ludzie uciemiężeni i nieszczęśliwi. Autentyczni chrześcijanie konkretnie doświadczają prawdy, że szczęśliwi są ci, którzy służą z pokorą i miłością. Jezus Chrystus, Pan Wszechświata, raduje się widokiem swych sług. Tych, którzy uniżenie obmywają nogi, w Duchu Świętym nasyca swym Boskim Szczęściem.

15 maja 2014 (J 13, 16-20)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z kalendarzem liturgicznym Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

↑   Inne komentarze

1) Pomoc do modlitwy Słowem Bożym, czyli wprowadzenie do Lectio Divina księży Salwatorianów (~5-35′). Wyświetla się najnowsze dostępne nagranie. Pozostałe odcinki dostępne są w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video, aktywna po kliknięciu przycisku).

Słowo na jutro
Źródło: CFD

2) Zoom Mocnych w Duchu (dostępny od 5:00 rano ~3′) i Zielone Pastwisko ojca Piotra Kleszcza (dostępne od godziny 00.00 ~5-7′). Przycisk powinien wyświetlać najbardziej aktualny odcinek, czasem jednak trzeba go odszukać w rozwijanej playliście.

3) Dzisiejsza albo najbardziej aktualna dostępna homilia Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia (~10-25′):

Abp Ryś – homilia
Źródło: Archidiecezja Łódzka

---