11 października 2022, Wtorek

Wtorek XXVIII tygodnia okresu zwykłego (rok II; inne oficjum: tu)

SPIS TREŚCI:

● Rozważanie z Eremu Maryi „Brama Nieba”

۰ Słowo na jutro (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

↑ Ewangelia (Łk 11, 37-41)

Czystość wewnętrzna

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Pewien faryzeusz zaprosił Jezusa do siebie na obiad. Poszedł więc i zajął miejsce za stołem. Lecz faryzeusz, widząc to, wyraził zdziwienie, że nie obmył wpierw rąk przed posiłkiem.

Na to Pan rzekł do niego: «Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości.

Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Czystość i nieczystość

Każdy człowiek pragnie być czysty i żyć w czystości. Stąd bierze się spontaniczne dążenie do tego, aby zaistniałe brudy i zanieczyszczenia usuwać. W tym miejscu, drogi pomiędzy ludźmi zaczynają się radykalnie rozchodzić. Obierana metoda „oczyszczania” zależy od tego, jak wygląda w człowieku relacja pomiędzy jego wnętrzem oraz Bogiem i światem zewnętrznym.

W ten sposób dochodzimy do odkrycia, że zwykła potrzeba kąpieli może nieraz wskazywać na zaistnienie moralnej nieczystości. Dla świadomego umysłu będzie to jedynie zewnętrzny akt mycia ciała. W rzeczywistości jednak kąpiel będzie symboliczną próbą obmycia się z tego, co obiektywnie, w oczach Bożych, było grzechem. Pewna zabójczyni, po dokonaniu morderstwa, ciągle myła swe ręce. Ręce były fizycznie czyste, ale ona wciąż widziała krew. Obmywanie rąk było iluzoryczną próbą usunięcia wewnętrznej „plamy krwi”. Na podobnej zasadzie, ludzie, którzy popełnili grzech cudzołóstwa lub innej nieczystości, stwierdzają niejednokrotnie, że czują potem pragnienie kąpieli. Nie jest to zwykła potrzeba umycia się. Otóż człowiek, który zgrzeszył, lub mam poczucie popełnienia grzechu, poprzez kąpiel usiłuje podświadomie oczyścić się z zaistniałego brudu. Jest to symboliczny akt, który poprzez zewnętrzne działanie chce uzyskać skutki, które dotyczą wnętrza.

Podobna logika występuje w przypadkach, gdy człowiek w stanie grzechu ciężkiego czuje nieustanną potrzebę sprzątania. Z dużym prawdopodobieństwem jest to usiłowanie oczyszczania swej duszy poprzez czyszczenie różnych przedmiotów. Obsesja zewnętrznej czystości, gdy brak żywej relacji z Bogiem, najczęściej wskazuje na istnienie poważnych nieczystości we wnętrzu. Wewnętrzny ucisk, doznawany na skutek grzechu i moralnego brudu, człowiek usiłuje usunąć poprzez akt zewnętrznego czyszczenia. Oczywiście, najczęściej „ofiara grzechu” nie zdaje sobie sprawy z istnienia takiego mechanizmu. Głównym powodem współczesnego kultu środków czystości jest brak powszechnej świadomości Bożego Miłosierdzia, które realnie obdarza darem oczyszczenia. W konsekwencji, „człowiek kulturowy” usiłuje „czyścić” swą duszę poprzez zewnętrzne „czyszczenie” ciała i przedmiotów. Warto zauważyć, że w tradycji monastycznej nigdy nie odczuwano nadmiernej potrzeby „mycia ciała”. Nie jest to współcześnie negacja higieny, ale efekt tego, że dusza jest oczyszczana i potem nie ma już potrzeby fizycznego rekompensowania duchowych braków.

Jeśli człowiek pozostaje jedynie na poziomie „zewnętrznego obmywania” i nie bierze pod uwagę Boga, wtedy skazuje się na trwanie w moralnym brudzie. Automatycznie łączą się z tym dwa zjawiska. Pierwsze polega na nadmiernym odczuwaniu potrzeby zewnętrznego oczyszczania. Wewnętrzny brud nie daje bowiem spokoju. Choć fizycznie nie ma go na ciele, to jednak psychicznie ten brud jest odczuwany; podobnie jak krew na rękach u wspomnianej zabójczyni. Z tym łączy się duchowy stan obłudy. Na mocy swych obmyć „człowiek zewnętrzny” sądzi, że staje się czysty, podczas gdy w rzeczywistości wciąż pozostaje moralne nieczysty. Jezus demaskuje ten obłudny stan i do ludzi, którzy prezentują taką postawę, mówi: „dbacie o czystość zewnętrznej strony (…), a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości” (por. Łk 11, 37-41). Zarazem Jezus wskazuje, że tylko poprzez duchowe akty człowiek może sprawić, że „wszystko będzie dla was czyste”.

Dla chrześcijanina, tym który może oczyścić duszę, jest tylko Jezus Miłosierny. Zarazem otrzymane Boże Miłosierdzie wymaga własnych uczynków miłosiernych. W przypadku grzechu ciężkiego żadna kąpiel duchowej nieczystości nie usunie. Brud może zostać obmyty tylko Krwią Chrystusa w sakramencie pokuty. Gdy człowiek we wnętrzu pozostaje w żywej relacji z Bożym Miłosierdziem, całe jego życie, w wymiarze wewnętrznym i zewnętrznym, jest realnie oczyszczane. Wówczas mycie ciała lub sprzątanie są czynnościami, w których rzeczywiście chodzi tylko o zachowanie higieny lub zewnętrznego porządku. Dzięki czystości wnętrza, „zewnętrzne czyszczenie” jest realizowane z należytą równowagą. Jezu, ufam Tobie!

14 października 2014 (Łk 11, 37-41)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →