19 listopada 2022, Sobota

Sobota XXXIII tygodnia okresu zwykłego (rok II; inne oficjum: tu)

SPIS TREŚCI:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Nowenna do św. Rafała Kalinowskiego #9 →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny II)

1. czytanie (Ap 11, 4-12)

Dwaj świadkowie, uczestnicy męki i chwały ich Pana

Czytanie z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła

Mnie, Janowi, powiedziano: «Oto dwaj moi Świadkowie; oni są dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami, co stoją przed Panem ziemi. A jeśli ktoś chce ich skrzywdzić, ogień wychodzi z ich ust i pożera ich wrogów. Jeśliby zechciał ktokolwiek ich skrzywdzić, w ten sposób musi zginąć. Mają oni władzę zamknąć niebo, by deszcz nie zraszał dni ich prorokowania, i mają władzę nad wodami, by w krew je przemienić, i wszelką plagą uderzyć w ziemię, ilekroć zechcą.

A gdy dopełnią swojego świadectwa, Bestia, która wychodzi z Czeluści, wyda im wojnę, zwycięży ich i zabije. A zwłoki ich leżeć będą na placu wielkiego miasta, które duchowo zwie się: Sodoma i Egipt, gdzie także ukrzyżowano ich Pana. I wielu spośród ludów, szczepów, języków i narodów przez trzy i pół dnia ogląda ich zwłoki; a zwłok ich nie zezwalają złożyć do grobu. Z ich powodu mieszkańcy ziemi cieszą się i radują; i dary sobie nawzajem będą przesyłali, bo ci dwaj prorocy mieszkańcom ziemi zadali katusze.

A po trzech i pół dnia duch życia z Boga w nich wstąpił, i stanęli na nogi. A wielki strach padł na tych, co ich oglądali. Posłyszeli oni donośny głos z nieba do nich mówiący: „Wstąpcie tutaj!” I w obłoku wstąpili do nieba, a ich wrogowie zobaczyli ich».

Psalm (Ps 144 (143), 1b-2. 9-10 (R.: 1b))

Błogosławiony Pan, Opoka moja

Błogosławiony Pan, Opoka moja, †
On moje ręce zaprawia do walki, *
moje palce do bitwy.
On mocą i warownią moją, osłoną moją i moim wybawcą, *
moją tarczą i schronieniem, On, który mi poddaje ludy.

Błogosławiony Pan, Opoka moja

Boże, będę Ci śpiewał pieśń nową, *
grać Ci będę na harfie o dziesięciu strunach.
Ty królom dajesz zwycięstwo, *
Ty wyzwoliłeś Dawida, swego sługę.

Błogosławiony Pan, Opoka moja

Aklamacja (Por. 2 Tm 1, 10b)

Alleluja, alleluja, alleluja

Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, śmierć zwyciężył,
a na życie rzucił światło przez Ewangelię.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 20, 27-40)

Uduchowione życie zmartwychwstałych

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: «Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: „Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat pojmie ją za żonę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu”. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i zmarł bezdzietnie. Pojął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę».

Jezus im odpowiedział: «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.

A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzewie, gdy Pana nazywa „Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją».

Na to rzekli niektórzy z uczonych w Piśmie: «Nauczycielu, dobrze powiedziałeś». I już o nic nie śmieli Go pytać.

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Jak to będzie?

Co będzie po śmierci? A czy w ogóle coś będzie? Od odpowiedzi na te pytania zależy kształt naszej aktualnej codzienności i przyszłej Wieczności. W tym kontekście warto wyróżnić trzy charakterystyczne poglądy.

Pierwsza koncepcja głosi, że wszystko kończy się wraz z chwilą śmierci: „Jeśli my jesteśmy, to nie ma śmierci. Gdy przyjdzie śmierć, nas już nie będzie”. Z tego wyprowadzane są dwa wnioski: Nie ma potrzeby martwić się „wiecznymi karami”, ale i nie ma co oczekiwać na „wieczne nagrody”. Takie przekonanie powoduje podświadome dążenie do uzyskania „maksimum przyjemności” i wywołuje alergię na słowo „wyrzeczenie”. Logika jest prosta: Jak „potem” już nic nie będzie, to trzeba teraz jak najwięcej skorzystać. Żadnej okazji do czegoś przyjemnego nie można przepuścić, bo to będzie równoznaczne z „utratą czegoś na zawsze”. „Raz się żyje”, potem już nic nie będzie.

Nie jest przypadkiem, że w Ewangelii spotykamy saduceuszów, którzy nie wierzyli w zmartwychwstanie i zarazem materialistycznie rozumieli nawet Pismo Święto. Doczesna korzyść była w centrum ich zainteresowania. Obecnie wielu chrześcijan praktycznie nie wierzy w zmartwychwstanie. Dlatego w doczesności widzą cały sens życia. Smutne, gdy „chrześcijanie” są w stanie „pozabijać się” nawet o jakąś ulotną drobnostkę. Dzieje się tak, gdyż wszelki uszczerbek przeżywany jest jako „boląca utrata na zawsze”.

W drugiej koncepcji, życie po śmierci rozumiane jest jako „udoskonalona” forma doczesności. Wieczność postrzegana jest wedle aktualnie istniejących zasad społecznych. Znaczy to, że na przykład nadal będą istnieć małżeństwa. Takie pojmowanie generuje szereg niepotrzebnych problemów i lęków. Przykładowo, niektóre osoby żyjące samotnie bardzo cierpią, gdyż małżeństwo przeżywają jako pewien „uszczęśliwiający stan doskonałości”. Z kolei osoby, którym w małżeństwach i w rodzinie niezbyt dobrze się układa, żyją w podświadomym lęku, że „potem” też tak będzie. Ogólnie rzecz biorąc, ten drugi pogląd nie pozwala uzyskać zdrowego dystansu do doczesności. Prawda o zmartwychwstaniu nie daje wyzwalającego uczucia na zasadzie: „Jeszcze trochę odczekam i potem już będzie dobrze”.

Trzecie rozumienie „życia po śmierci” jest zgodne z nauką Jezusa. Ewangelia głosi prawdę o zmartwychwstaniu do „nowego życia”, które będzie wyglądać całkowicie odmiennie od tego, co na podstawie realiów ziemskich możemy sobie wyobrazić. Tylko „dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą”. Ci, którzy będą uczestniczyć „w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. (…) są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania” (por. Łk 20, 27-40). Z tych słów samego Jezusa wynika, że „życie po zmartwychwstaniu” będzie wyglądać całkowicie odmiennie niż życie doczesne. Nie będzie już małżeństw. Wszyscy będą żyć „jak aniołowie”. Aniołowie zaś istnieją w pełni miłosnego zjednoczenia z Bogiem i w Bogu pomiędzy sobą. Pomiędzy ludźmi uszczęśliwiające zjednoczenie w miłości będzie na podobnej zasadzie.

Kto ufa nauce Chrystusa, ten „łapie dystans” do doczesności. Nawet duża strata nie powoduje paniki, gdyż przecież Bóg i tak wszystko w wieczności „niepomiernie zrekompensuje”. Samotność przestaje być przekleństwem, staje się błogosławieństwem. Wszak małżeństwo nie jest dobrem absolutnym, tylko względnym. Wcale nie jest konieczne do wiecznego szczęścia. Co więcej, w samotności już teraz można cieszyć się przedsmakiem „życia anielskiego”! Z kolei jeśli ktoś ma problemy małżeńskie, dzięki wierze w życie wieczne otrzymuje „pokój zdrowego dystansu”. Jeszcze „troszeczkę przetrzymać” i udręki na zawsze się skończą. Ponadto, trudności ofiarowane Jezusowi pomogą po śmierci „w drodze” do „niebiańskiego mieszkania” w Domu Ojca!

Erem pomaga w oddychaniu Niebiańską Wiecznością. Niech „pustelnicze przestrzenie” w naszym życiu będą nam pomocą w zdążaniu ku Anielskim Radościom Nieba…

22 listopada 2014 (Łk 20, 27-40)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →