3 grudnia 2022, Sobota

Sobota I tygodnia Adwentu – wspomnienie świętego Franciszka Ksawerego, kapłana; pierwsza sobota miesiąca (u Jezuitów: Święto; u Misjonarzy Krwi Chrystusa: Święto; inne oficjum: tu)

SPIS TREŚCI:

● Czytania

● Ewangelia

● Rozważanie z Eremu*

● Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia abp Rysia

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny I/II)

1. czytanie (Iz 30, 19-21. 23-26)

Bóg zlituje się nad swoim ludem

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Tak mówi Pan Bóg, Święty Izraela:

Zaiste, o ludu, który zamieszkujesz Syjon w Jerozolimie, nie będziesz gorzko płakał. Rychło okaże ci on łaskę na głos twojej prośby. Ledwie usłyszy, odpowie ci.

Choćby ci Pan dał chleb ucisku i wodę utrapienia, twój Nauczyciel już nie odstąpi, a oczy twoje patrzeć będą na twego Mistrza. Twoje uszy usłyszą słowa rozlegające się za tobą: «To jest droga, idźcie nią!», jeśli chciałbyś iść na prawo lub na lewo.

On ześle deszcz na zboże, którym obsiejesz rolę, a pokarm z plonów ziemi będzie soczysty i pożywny. Twoje trzody będą się pasły w owym dniu na rozległych łąkach. Woły i osły obrabiające rolę żreć będą paszę dobrze przyprawioną, która została starannie przewiana.

Dojdzie do tego, że na każdej wysokiej górze i na każdym wyniosłym pagórku będą strumienie płynących wód na czas wielkiej rzezi, gdy padną warownie. Wówczas światło księżyca będzie jak światło słoneczne, a światło słońca będzie siedmiokrotne, jakby światło siedmiu dni, w dniu, gdy Pan opatrzy rany swego ludu i uleczy jego sińce po razach.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 147A (146), 1b-2. 3-4. 5-6 (R.: por. Iz 30, 18))

Szczęśliwi wszyscy, co ufają Panu

Chwalcie Pana, bo dobrze jest śpiewać psalmy Bogu, *
słodko jest Go wysławiać.
Pan buduje Jeruzalem, *
gromadzi rozproszonych z Izraela.

Szczęśliwi wszyscy, co ufają Panu

On leczy złamanych na duchu *
i przewiązuje ich rany.
On liczy wszystkie gwiazdy *
i każdej imię nadaje.

Szczęśliwi wszyscy, co ufają Panu

Nasz Pan jest wielki i potężny, *
a Jego mądrość niewypowiedziana.
Pan dźwiga pokornych, *
karki grzeszników zgina do ziemi.

Szczęśliwi wszyscy, co ufają Panu

Aklamacja (Iz 33, 22)

Alleluja, alleluja, alleluja

Pan jest naszym sędzią, Pan naszym prawodawcą,
Pan naszym królem, on nas zbawi.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mt 9, 35 – 10, 1. 5a. 6-8)

Jezus lituje się nad znękanymi

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.

A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».

Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Tych to dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Modlitwa o powołania

Modlitwa o powołania kapłańskie… Jest bardzo potrzebna we współczesnym świecie. Bóg niezmiennie powołuje do kapłaństwa, ale jest wiele różnych barier, które utrudniają lub wręcz uniemożliwiają podjęcie tego zaproszenia. Kapłan jest narzędziem, przy pomocy którego Chrystus przychodzi w Eucharystii i w sakramencie pojednania. To dwa unikatowe dary w doczesności, które zarazem otwierają drogę do szczęśliwej wieczności. Nawet najbardziej święty człowiek, ale nie mający święceń kapłańskich, nie jest w stanie obdarzyć pełnią Bożej obecności w Eucharystii oraz odpuszczeniem grzechów. Dlatego szatan dąży do tego, aby maksymalnie zmniejszyć liczbę kapłanów. Celem definitywnym takiej strategii jest dążenie do tego, aby świat pozbawić Boga i coraz mocniej zniewolić grzechem. Istnieją ogromne obszary, gdzie Mszy Świętych w ogóle nie ma lub są sprawowane raz na wiele miesięcy. Otrzymanie zaś rozgrzeszenia, pomimo najszczerszych chęci, nie jest możliwe z braku szafarza tego zbawiennego sakramentu.

W tym świetle szczególnego znaczenia nabierają słowa Jezusa: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (por. Mt 9, 35-10, 8). Prośba do Boga, w przypadku jakiejkolwiek modlitwy, nigdy nie oznacza upokorzenia człowieka. Oczywiście nie chodzi także o udzielenie Bogu brakującej wiedzy. W kontekście modlitwy o powołania warto dostrzec trzy ważne motywy.

Przede wszystkim modlitwa skierowuje człowieka na Boga i odwraca od szatańskich pokus. Dzięki temu zmniejsza się ilość wypowiedzi, które są „złą krytyką” kapłanów. Takie „złe słowa” tworzą negatywną atmosferę, która utrudnia powołanym ufne podjęcie Bożego wezwania. Jest to swoista czarna chmura, która przysłania promieniowanie Chrystusowego Słońca. Zarazem wzmocnieniu może ulegać „dobra krytyka”, która z kolei niejako oczyszcza duchowy klimat. Służba jako kapłan jawi się wtedy z większą mocą jako piękno, zgodnie z obiektywną prawdą. Wszak mowa jest o misji, która służy wiecznemu zbawieniu. Przy okazji warto wyraźnie rozróżnić, w sensie ogólnym, złą i dobrą krytykę. Przy pierwszej ma miejsce wola niszczenia i dominuje chęć wykazania bezwartościowości. Często jest to odreagowywanie złości, która jest w sercu krytykującego na skutek trwałego łamania przykazań Dekalogu. W dobrej krytyce najważniejsza jest troska i pragnienie, aby krytykowany człowiek lub zagadnienie stały się jeszcze bardziej wartościowe. Jeśli krytykuję z miłością w sercu, wtedy po wypowiedzeniu słów krytyki jestem gotów, aby oddać życie za krytykowaną osobę.

Następnie modlitwa o powołania pomaga przezwyciężyć wielorakie pokusy, których doświadczają osoby wstępujące do seminarium duchownego. W trakcie formacji niektórzy odchodzą, gdyż taka jest wola Boża. Wszystko jest w porządku. Niestety, są także przypadki zmarnowanych powołań. Czyli Bóg udzielił powołania, zostało ono dobrze odczytane, ale potem pojawiło się jakieś zło lub przynajmniej błąd, co doprowadziło do rezygnacji z drogi wiodącej do kapłaństwa. W przypadku tych, którzy wytrwale realizują formację, modlitwa jest wielkim wsparciem, aby jak najpełniej zaangażować swe serce w pracę duchową i intelektualną. Istnieje ścisły związek pomiędzy czasem pobytu w seminarium i sposobem przeżywania powołania po święceniach kapłańskich.

Wreszcie wołanie do „Pana żniw” jest darem miłości wobec tych, którzy już służą Chrystusowi jako kapłani. Powołanie jest czymś dynamicznym; raz wybrawszy ciągle wybierać muszę. W nawiązaniu do słów Jezusa trzeba podkreślić, że „wyprawianie na żniwo” dokonuje się właściwie każdego dnia od nowa. Modlitwa o powołania pomaga kapłanom otwierać się na Ducha Świętego, aby z miłością codziennie iść na „wielkie żniwo”.

Jestem wdzięczny Bogu za dar kapłaństwa, które obecnie realizuję na drodze pustelniczej. Niezmiennie jest to wychodzenie na „żniwo”, zgodnie z wolą Pana, poprzez bycie kapłanem i pustelnikiem. Proszę Boga, aby każdej osobie za każdy dar modlitwy, jak najpełniej błogosławił w tym życiu i obdarzył darem Nieba na wieki.

5 grudnia 2015 (Mt 9, 35-10, 1. 5-8)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →