15 stycznia 2023, Niedziela

II Niedziela Zwykła (rok A) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny A)

1. czytanie (Iz 49, 3. 5-6)

Sługa Boży światłością całej ziemi

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Pan rzekł do mnie: «Ty jesteś sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię».

Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela.

A mówił: «To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi».

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 40 (39), 2ab i 4ab. 7-8a. 8b-10 (R.: por. 8a i 9a))

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Z nadzieją czekałem na Pana, *
a On pochylił się nade mną.
Włożył mi w usta pieśń nową, *
śpiew dla naszego Boga.

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, *
lecz otwarłeś mi uszy;
nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. *
Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę.

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

W zwoju księgi jest o mnie napisane: †
Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, *
a Twoje Prawo mieszka w moim sercu».
Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu †
i nie powściągałem warg moich, *
o czym Ty wiesz, Panie.

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

2. czytanie (1 Kor 1, 1-3)

Paweł apostołem Jezusa Chrystusa

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat, do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, co na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, ich i naszego Pana. Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i Pana Jezusa Chrystusa!

Aklamacja (J 1, 14a. 12a)

Alleluja, alleluja, alleluja

Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami.
Wszystkim, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (J 1, 29-34)

Chrystus jest Barankiem, który gładzi grzech świata

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi».

Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Pragnienie… sztuka przeżywania

Dogłębne doświadczenie pragnienia. Smak cierpienia i szczęścia. Horyzont przeżyć wypełniony bólem, przyjemnością, niezaspokojeniem i ukojeniem. Jak rozumieć te wielorakie sploty emocjonalne, uczuciowe i duchowe? Jak odnaleźć się w tym wewnętrznym świecie?

Przede wszystkim warto dostrzec, że pragnienie jest dążeniem do uzyskania stanu zaspokojenia. Na początku czuję w sobie brak, który domaga się wypełnienia i nasycenia. Spełnienie oczekiwań wyzwala odczucie przyjemności i radości; pozwala delektować się otrzymanym lub uzyskanym dobrem. Z kolei niespełnienie generuje we wnętrzu ból. Nie jest to tylko pewien miejscowy ból, jak w przypadku fizycznego zranienia jakiejś części ciała. Niezaspokojone pragnienie powoduje ból psychiczno-duchowy, który niejako rozlewa się po całej duszy ludzkiej i oczywiście oddziałuje mocno także na ciało.

Pragnienie może dotyczyć dwóch fundamentalnych poziomów: rzecz i człowiek. Na pierwszym poziomie chodzi o zwykłe zaspokojenie cielesnych potrzeb. Symbolem jest tutaj chleb, którego organizm się domaga. Chleb zostaje zdefiniowany przez głodnego jako to, co jest do zjedzenia i co pragnę zjeść. Takie typowo fizyczne wygłodzenie jest ciężkie, ale nie najcięższe.

Świat najtrudniejszych doświadczeń łączy się z pragnieniem człowieka. Występują tu dwa stany, które trzeba precyzyjnie rozróżnić. Najpierw jest to pragnienie, gdzie drugi w pewien sposób traktowany jest tylko jako zwykła rzecz. Uwyraźnia się tutaj dążenie do posiadania i zagarnięcia dla siebie. „Spożycie” upragnionego człowieka daje doświadczenie ulgi, jak zjedzenie kromki chleba w stanie głodu. Ale nie na tym koniec. To dopiero początek. Bardzo szybko daje bowiem o sobie znać stan, który można nazwać „pragnienie pragnień”. Na czym polega?

Otóż pragnąc drugiego człowieka, wiem, że on także ma pragnienia. Dlatego zaczynam dążyć do zdobycia wszystkiego dla siebie. Mówiąc konkretnie: pragnę, aby on tylko mnie pragnął; pragnę, aby ona tylko mnie pragnęła. Mechanizm działa tak, że tylko ja mogę dawać zaspokojenie. Jeśli ktoś inny obdarowuje, jest to traktowane jako zamach na „moje posiadanie”. Ten człowiek jest mój i nikt inny w jakikolwiek sposób nie ma do niego prawa. On także nikogo innego nie może pragnąć. „Pragnienie pragnień” oznacza stan posiadania, gdzie drugi zostaje umieszczony w klatce „mojego ja”. Jeśli godzi się na bycie w tej klatce, jest wspaniały. Jeśli tego oczekiwania nie spełnia, wtedy wyzwala się ból, niezadowolenie a nawet złość.

Szukając najlepszego sposobu przeżywania pragnień, na kartach Ewangelii wiele możemy nauczyć się od Jana Chrzciciela (Por. J 1, 29-34). Ten wielki prorok podejmuje ascetyczny tryb życia. Wszelkie niezaspokojenie podejmuje pozytywnie. Dlatego brak przyjemności fizycznej nie odbiera jako ból, lecz przeżywa jako radosną ofiarę, która pomaga pokornie otworzyć się na Boga.

Oczywiście najważniejsza jest relacja Jana Chrzciciela do Jezusa. To świetny przykład pragnienia przeżywanego z miłością w sercu. Otóż Jan nie chce być „posiadaczem” Jezusa. Wręcz przeciwnie: uznaje wyższość Jezusa nad sobą. „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością”. Jako prorok mógł oczekiwać uznania ze strony Jezusa. Nie uczynił tego, gdyż ujrzał Ducha Świętego nad Jezusem i w ten sposób rozpoznał w Nim Syna Bożego.

Super ważne! To widzenie stało się możliwe tylko dzięki temu, że Jan Chrzciciel przeżywał pragnienie z miłością, w której Bóg jest najważniejszy. Dzięki temu nie uległ pokusie zaślepiającego „pragnienia pragnień” tylko dla siebie. Nie chciał być egoistycznym posiadaczem pragnień drugiego. Wedle miłości, dokładnie odwrotnie, pokornie przyjmował to, co stanowiło świat pragnień Jezusa. Dlatego wyznał: „daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”. Pragnienie skoncentrowane z miłością na Bogu i w Bogu na drugim człowieku, to droga pokoju i duchowego ukojenia…

19 stycznia 2014 (J 1, 29-34)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →