18 stycznia 2023, Środa

Śro da II tygodnia okresu zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

↑ Ewangelia (Mk 3, 1-6)

Uzdrowienie w dzień szabatu

Słowa Ewangelii według Świętego Marka:

W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschniętą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.

On zaś rzekł do człowieka z uschłą ręką: «Podnieś się na środek!» A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie uratować czy zabić? » Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy na nich dokoła z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serc, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!» Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa.

A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz się naradzali przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Bicie serca

Poznaj samego siebie… Co też w Tobie się ukrywa? W tej podróży do wnętrza warto zwrócić uwagę na cenne drogowskazy… Człowiek, który ma dobre serce, w każdej sytuacji potrafi „coś zrobić”, aby obdarzyć miłością i konkretnie pomóc. Człowiek, który ma zatwardziałe serce, zawsze znajdzie pretekst, aby oskarżyć i nie pomóc. Zarazem cały duchowy paradoks polega na tym, że człowiek o dobrym sercu wiele łez przelewa, opłakując zatwardziałość swego wnętrza. Z kolei człowiek o sercu zatwardziałym jest zawsze dufnie przekonany o słuszności i dobroci swego postępowania.

Bóg może zamieszkiwać jedynie w sercu miłującym. Dlatego kto chce mieć Boga w sercu, ten musi nieustannie badać stan swego duchowego zdrowia. Bardzo ważna jest metodologia poznawania prawdy o sobie. Kardynalnym błędem jest tkwienie w więzieniu dobrego mniemania na swój temat. To prosta droga do krainy „wielkich iluzji”, w których „ciemne i toksyczne doły” nazywane są „jasnymi i ekologicznymi wzgórzami”. Skuteczną metodą poznawczą jest szczera do bólu analiza swego reagowania wobec spotkanych ludzi. Drugi człowiek jest lustrem, w którym możemy się bardzo dobrze przejrzeć. Kto pragnie autentycznie kochać Boga i człowieka, ten odważnie podda swe wnętrze smaganiu biczem Miłującej Prawdy.

Na tej drodze warto zwrócić uwagę na epizod, w którym Jezus uzdrawia człowieka z uschłą ręką (por. Mk 3, 1-6). Jesteśmy świadkami dwóch całkiem odmiennych postaw: faryzeuszów i Jezusa. Faryzeusze nie widzą chorego człowieka w potrzebie. Przekonani o swej „czystej pobożności” prezentują się jako stróżowie Bożego szabatu. W aspekcie zdrowia opierają się na wykładni, że w dniu szabatu dozwolone jest co najwyżej branie leków w sytuacji zagrożenia życia. W każdym innym przypadku leczenie i zabiegi medyczne są ich zadaniem niedopuszczalne. Człowiekowi z uschłą ręką nie groziła nagła śmierć; dlatego uzdrowienie chorego przez Jezusa zostało potraktowane jako karygodne złamanie szabatu. Ale tak naprawdę, ta domniemana troska o czystość świętowania była jedynie pretekstem, aby Jezusa oskarżyć. Świadczą o tym słowa: „A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć”. Gdy Jezus uzdrowił chorego, faryzeusze tak naprawdę ucieszyli się, gdyż zyskali pretekst, aby Jezusa zgładzić. W tym celu byli gotowi nawet współpracować ze zwolennikami Heroda, dla których religia była na marginesie zainteresowań. Jezus widząc to wszystko, był „zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca”. Faryzeusze są przykładem ludzi, którzy trwają w iluzji bycia dobrym, podczas gdy w rzeczywistości mają zatwardziałe serca.

Jezus prezentuje całkowicie odmienną postawę. Na Jego przykładzie możemy zobaczyć, czym charakteryzuje się „miłujące serce”. Otóż takie serce też wypatruje ludzi, ale tym razem celem jest „miłujące wypatrzenie”, aby obdarzyć dobrem. Owocem takiego poszukiwania jest dostrzeżenie, pocieszenie i wsparcie człowieka. Jednocześnie występuje odmienna od faryzejskiej interpretacja świąt. Święta mają na celu pomóc człowiekowi w zjednoczeniu z Bogiem. Chodzi o czas, który będzie służył zdrowiu fizycznemu i duchowemu. Jeśli coś przeszkadza w spotkaniu z Bogiem, to w miarę możliwości należy te przeszkody usunąć. Bogu zależy na dobru każdego człowieka.

W tej perspektywie było czymś naturalnym, że Jezus uzdrowił w szabat chorego człowieka. Zarazem w sensie duchowym Jezus nie złamał szabatu, ale wskazał na potrzebę powrotu do źródeł rozumienia jego sensu. W swych najgłębszych założeniach święta zostały ustanowione po to, aby pomagać człowiekowi w relacji z Bogiem, a nie szkodzić i utrudniać życie. Stąd retoryczne pytanie Mistrza: „Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?”. Takie rozumienie świąt i w ogóle całokształtu życia pozwala sercu człowieka wzrastać w postawie miłości. Miłujące serce jest wrażliwe na ludzką biedę i potrafi współczuć w cierpieniu. Człowiek jest drogą do Boga…

21 stycznia 2015 (Mk 3, 1-6)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →