22 maja 2023, Poniedziałek

Poniedziałek VII tygodnia Okresu Wielkanocnego (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Czytania i aklamacja przed Ewangelią    +

↑  Ewangelia (J 16, 29-33)

Odwagi, Ja zwyciężyłem świat

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Uczniowie rzekli do Jezusa: «Oto teraz mówisz otwarcie i nie opowiadasz żadnej przypowieści. Teraz wiemy, że wszystko wiesz i nie potrzeba, aby Cię kto pytał. Dlatego wierzymy, że od Boga wyszedłeś».

Odpowiedział im Jezus: «Teraz wierzycie? Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie – każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną.

To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale odwagi! Ja zwyciężyłem świat».

Oto Słowo Pańskie.

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (7 poniedziałek wielkanocny, rok liturgiczny B I)

Zmagania z samotnością

Zaczęła bardzo boleśnie odczuwać samotność. Przygnębiające doświadczenie bezsensu i przegranego życia. Pomimo pragnienia założenia rodziny, wciąż nikt nie pojawił się na horyzoncie. Myśl „już nic się nie zmieni” coraz częściej przypuszczała swe dołujące ataki… Samotność stała się także nieznośnym ciężarem w pewnym małżeństwie. Jakaś przerażająca pustka zaczęła zewsząd ogarniać i pochłaniać każde słowo do „współmieszkańca”, niby bliskiego, a jakże odległego. Zero dialogu, dwa światy rozmijające się w biegu niczym mknące w przeciwnych kierunkach samochody po dwóch oddzielonych barierą pasmach autostrady… Paraliż samotności dopadł także pewną osobę w zakonie. Smutna egzystencja, pozbawiona odczuwania Miłosiernego Boga. Rozmyślania o jakimś innym rodzaju życia stały się preferowanym lekiem na wszechogarniającą ciemność codziennego niezrozumienia i osamotnienia…

Wbrew powierzchownym przekonaniom, „piekło samotności” nie jest to kwestia na poziomie fizycznego „być lub nie być” drugiej osoby. Człowiek może dać jedynie doraźną lub okresową ulgę, ale po pewnym czasie osamotnienie bezwzględnie dopadnie, jeśli wnętrze nie jest we właściwym stanie duchowym. Nastąpi proces zamykania się w sobie; ewentualnie, gdy jest dobrze, pojawi się lęk, aby nie utracić bliskiej osoby. Istota problemu tkwi w ludzkim sercu. Cóż w takim razie czynić?

Warto zwrócić uwagę na słowa, które Jezus wypowiada do swych uczniów: „Rozproszycie się każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną” (por. J 16, 29-33). Tak! Jezus nie boi się tego, że zostanie opuszczony. Bycie bez fizycznej obecności ludzi jest dla Niego możliwe dzięki wewnętrznej relacji z Ojcem. Obecność Boga sprawia, że ludzka absencja nie miażdży. Bóg obdarza swą obecnością, a Jezus poprzez miłość otwiera się na ten wewnętrznie wypełniający Go dar. Zarazem pozwala się ogarnąć Boskiej Miłości. To wszystko sprawia, że samotność nie staje się przeklęta, ale błogosławiona. Jezus pokazuje, jak dawać sobie radę z samotnością.

Przede wszystkim nie szukam rozwiązań „na zewnątrz”, ale „wewnątrz siebie”. Ta metoda działania odgrywa pierwszoplanowe znaczenie w życiu pustelnika. Ale jest to sposób myślenia dla każdego, kto nie chce dogorywać z powodu samotności i zarazem nie chce wykorzystywać innych jako przydatnego środka do tego, by nie czuć się samotnie.

Kluczowe znaczenie ma postawa życzliwości i miłości. Miłość chroni przed zamykaniem się w sobie i otwiera na drugą osobę. Powstaje przestrzeń spotkania. Jeśli drugi człowiek się pojawi, to dobrze. Jeśli nie, to nic tragicznego się nie dzieje, bo tę przestrzeń wypełnia Bóg. Dlatego pustelnik musi ciężko pracować, aby kochać i być otwartym człowiekiem. Z tym, że otwartość jest tutaj zasadniczo aktualizowana poprzez bycie z Bogiem i z ludźmi w modlitwie i poprzez duchowe wsparcie. Na innych drogach powołania niezmiennie spotkanie z Bogiem powinno być fundamentem wszystkich innych spotkań. Dzięki temu, niezależnie od postawy innych osób, małżeństwo lub wspólnota zakonna nie będą przestrzenią, w której przeżywana jest „przeklęta samotność”.

Wreszcie bardzo ważne, aby nie poddawać się lękowi o przyszłość, przed czymś lub przed kimś. Gdy ktoś lęka się, że nie znajdzie męża lub żony, generuje i intensyfikuje poczucie „złej samotności”. Powstaje wrażenie bycia opuszczonym i zapomnianym nawet przez Boga. Remedium na to jest wiara, że Bóg nie tyko wypełnia miłością „od wewnątrz”, ale i „od zewnątrz”. Wiara, że Bóg otula swą miłującą obecnością, usuwa lęk i uszczęśliwia. Z kolei taki stan otwiera na spotkanie ewentualnego człowieka. Towarzyszy temu pokój i cierpliwość. Żyję najlepiej jak potrafię i niech się dzieje Wola Boża. Jak będzie z człowiekiem, tak będzie. Najważniejsze, że nie jestem sam, sama, bo Bóg jest ze mną. Z Jezusem samotność w świecie zostaje pokonana. Otwiera się piękna perspektywa bycia z Bogiem i w Bogu z ludźmi…

18 maja 2015 (J 16, 29-33)

---

↑   Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

↑   Komentarze video

↑  Wszystkie poniższe okna video powinny wyświetlać najbardziej aktualny (dzisiejszy) odcinek, czasem trzeba go jednak odszukać w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video, aktywna po kliknięciu przycisku odtwarzania).

↑   „Słowo na jutro” (~5-35′)

↑   Wprowadzenie do dzisiejszej Ewangelii, proponowane przez Centrum Formacji Duchowej w Krakowie na wieczór poprzedniego dnia, odcinek 996 dostępny od 21:00 (~5-35′). 

↑   Zoom (~2-3′)

↑  Od poniedziałku do piątku Zoom Mocnych w Duchu prowadzi o. Remigiusz Recław, Jezuita, a w soboty i niedziele Inga Pozorska, kierownik zespołu Mocni w Duchu  (odcinek dostępny od godziny 5:00 rano).

↑   Zielone Pastwisko (~4-7′)

↑  Zielone Pastwisko prowadzone przez ojca Piotra Kleszcza OFM conv., franciszkanina (odcinek na dziś pojawia się koło godziny 0:00).

↑   Homilia (~9-29′)

↑  Dzisiejsza homilia Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia.

---