23 czerwca 2023, Piątek

Piątek XI tygodnia zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Litania do Serca Jezusa →

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania na piątek 11 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny I)

1. czytanie (2 Kor 11, 18. 21b-30)

Paweł chlubi się ze swoich słabości

Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:

Ponieważ wielu chlubi się według ciała – i ja będę się chlubił. Jeżeli inni zdobywają się na odwagę – mówię jak szalony – to i ja się odważam.

Hebrajczykami są? Ja także. Izraelitami są? Ja również. Potomstwem Abrahama? I ja. Są sługami Chrystusa? Zdobędę się na szaleństwo: Ja jeszcze bardziej! Bardziej przez trudy, bardziej przez więzienia; daleko bardziej przez chłosty, przez częste niebezpieczeństwa śmierci. Przez Żydów pięciokroć byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamienowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej. Często w podróżach, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach od zbójców, w niebezpieczeństwach od własnego narodu, w niebezpieczeństwach od pogan, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustkowiu, w niebezpieczeństwach na morzu, w niebezpieczeństwach od fałszywych braci; w pracy i umęczeniu, często na czuwaniu, w głodzie i pragnieniu, w licznych postach, w zimnie i nagości, nie mówiąc już o mojej codziennej udręce płynącej z zatroskania o wszystkie Kościoły.

Któż odczuwa słabość, bym i ja nie czuł się słaby? Któż doznaje zgorszenia, żebym i ja nie płonął? Jeżeli już trzeba się chlubić, będę się chlubił z moich słabości.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7 (R.: por. 18b))

Bóg sprawiedliwych wyzwala z niedoli

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy, *
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem, *
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

Bóg sprawiedliwych wyzwala z niedoli

Wysławiajcie razem ze mną Pana, *
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał *
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.

Bóg sprawiedliwych wyzwala z niedoli

Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością, *
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał, *
i uwolnił od wszelkiego ucisku.

Bóg sprawiedliwych wyzwala z niedoli

Aklamacja (Mt 5, 3)

Alleluja, alleluja, alleluja

Błogosławieni ubodzy w duchu,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mt 6, 19-23)

Gromadźcie sobie skarby w niebie

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.

Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie rozświetlone. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!»

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (11 piątek zwykły, rok liturgiczny B I)

Prawdziwe skarby

„Mieć coś”, aby „być kimś”… Dyskretna motywacja, która niejednokrotnie „nakręca” codzienność. Silna presja, aby mieć jak najwięcej i jak najmodniej. Oto logika świata, w której uzyskane dobra materialne są traktowane jako wyznacznik wartości człowieka i gwarant życiowego spełnienia.

W tej gonitwie ciśnienie środowiska ma duży wpływ. Skoro wszyscy dokoła pędzą, to powstaje złudne przekonanie, że takie zachowanie jest prawidłowe i konieczne. Zarazem zostaje wyzwolony mechanizm wewnętrznego nacisku, który nakręca spiralę potrzeb. Im wyższy standard życia, tym większe koszty utrzymania, bardziej wymagające zobowiązania, ostrzejsza walka o palmę pierwszeństwa. Wyobraźnia jest rozbudzana, ukazując coraz to nowe „absolutne konieczności”, aby utrzymać się na zdobytym poziomie i jeszcze bardziej go podnieść. „Obrazy szczęścia” w głowie są odzwierciedleniem tego, co stanowi przedmiot najgłębszych marzeń i pragnień w sercu. „Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (por. Mt 6, 19-23).

Tak naprawdę, problemem nie są konkretne fizyczne rzeczy, ale sposób podejścia do nich. Źródłem zniewolenia jest stan umysłu, który atakuje poleceniem: „Jeszcze więcej!”. Najbardziej niebezpieczny nie jest fakt zwykłego posiadania, ale dążenie do tego, aby jak najwięcej zgromadzić. W skutek tego człowiek traci pokój serca; powstaje cały zestaw lęków w związku z możliwością nieuzyskania lub utraty czegoś. Paradoks polega na tym, że zewnętrzne materialne dobra traktowane są jako środek do zaspokojenia duchowego wnętrza. Ale duchowej pustki nie wypełnimy materialnymi bogactwami. Co więcej, przy materialistycznym kierunku, im człowiek więcej zewnętrznie posiada, tym bardziej staje się wewnętrznie pusty. Aby tę pustkę zapełnić, jeszcze bardziej gromadzi. Diabelskie koło się zamyka…

Wielka szkoda, gdy człowiek zastępuje światło Bożej mądrości własnymi „ciemnymi mądrościami”. Jezus stwierdza: „Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność”. W budowaniu swego życia warto wziąć pod uwagę Chrystusowe ostrzeżenia. Przede wszystkim, dobra materialne są nietrwałe, niszczeją i mogą być w jednej chwili utracone; absorbują umysł, który wciąż myśli o posiadanych rzeczach. To powoduje, że człowiek przywiązuje się do tego, co nieustannie zajmuje jego świadomość. Sprawy materialne są w stanie całkowicie pochłonąć serce. Wówczas już nie ma miejsca na świat duchowych wartości. To w prostej linii zamyka serce na Boże sprawy. Najczęściej nie jest to jakiś świadomy akt odrzucenia wiary. Po prostu, wycieńczony gonitwą organizm nie ma już sił, aby jeszcze „zająć się Bogiem”. Ewentualnie, w teorii Bóg jest ważny, ale w praktyce serce jest pochłonięte tylko kwestiami materialnymi. A przecież wszystkie „ziemskie skarby” pewnego dnia zostaną utracone…

Aby nie dać się „totalnie uziemić”, najlepiej uczynić swym drogowskazem słowa Jezusa: „Gromadźcie sobie skarby w niebie”. Takim skarbem jest nasza postawa obdarowywania z miłością, poprzez dobre słowa, czyny i rzeczy, gdzie materia jest tylko środkiem. Taki priorytet pozwala gromadzić w sercu to, co pozostanie na wieki. Zarazem już teraz na ziemi otrzymujemy błogosławieństwo. Dzięki wewnętrznej wolności nie jesteśmy nadmiernie zestresowani „światowym nakręcaniem potrzeb”. Wsparci Bożą łaską trzeźwo określamy poziom realnych potrzeb. Jednocześnie otrzymujemy od Boga siły duchowe i fizyczne, aby bez „wariackiego pędu” zdobyć środki i rzeczy konieczne do życia. Wszystko dokonuje się w klimacie pokoju serca. Nawet jeśli występują zwyczajne napięcia, to mają charakter powierzchniowy. Nie jest to druzgocące wewnętrzne naprężenie. Nagła i niespodziewana utrata czegoś nie powoduje „zawalenia się świata”. Nawet największe przeżycia nie powodują depresyjnego załamania. Wszak utracone rzeczy nie były „wiecznym sensem”, lecz tylko „doczesnym środkiem”.

Perspektywa Nieba pozwala zachować dystans do „światowych konieczności”. Niezależnie od zewnętrznych trendów, człowiek po prostu realizuje to, co wewnętrznie rozpoznaje jako wolę Bożą. Życie według woli Bożej to skarb, który jest najlepszym gwarantem Wieczności na najwyższym poziomie…

19 czerwca 2015 (Mt 6, 19-23)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →