4 sierpnia 2024, Niedziela

XVIII Niedziela zwykła (rok B, wspomnienie św. Jana Marii Vianneya, kapłana) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
polscy patroni i patronki dnia: błogosławiony Henryk Krzysztofik, kapłan i męczennik

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na 18 niedzielę zwykłą (rok liturgiczny B)

1. czytanie (Wj 16, 2-4. 12-15)

Bóg daje cudowny pokarm

Czytanie z Księgi Wyjścia

Na pustyni całe zgromadzenie Izraelitów zaczęło szemrać przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi. Izraelici mówili im: «Obyśmy pomarli z ręki Pana w ziemi egipskiej, gdzie zasiadaliśmy przed garnkami mięsa i jadaliśmy chleb do syta! Wyprowadziliście nas na tę pustynię, aby głodem zamorzyć całą tę rzeszę».

Pan powiedział wówczas do Mojżesza: «Oto ześlę wam chleb z nieba, jak deszcz. I będzie wychodził lud, i każdego dnia będzie zbierał według potrzeby dziennej. Chcę ich także doświadczyć, czy pójdą za moimi rozkazami czy też nie».

«Słyszałem szemranie Izraelitów. Powiedz im tak: O zmierzchu będziecie jeść mięso, a rano nasycicie się chlebem. Poznacie wtedy, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem».

Rzeczywiście wieczorem przyleciały przepiórki i pokryły obóz, a nazajutrz rano warstwa rosy leżała dokoła obozu. Gdy się warstwa rosy uniosła ku górze, wówczas na pustyni leżało coś drobnego, ziarnistego, niby szron na ziemi.

Na widok tego Izraelici pytali się wzajemnie: «Co to jest?» – gdyż nie wiedzieli, co to było.

Wtedy powiedział do nich Mojżesz: «To jest chleb, który daje wam Pan na pokarm».

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 78 (77), 3 i 4bc. 23-24. 25 i 54 (R.: por. 24b))

Pokarmem z nieba Pan swój lud obdarzył

To, co usłyszeliśmy i poznaliśmy, *
i co nam opowiedzieli nasi ojcowie,
opowiemy przyszłemu pokoleniu, *
chwałę Pana i Jego potęgę.

Pokarmem z nieba Pan swój lud obdarzył

On z góry wydał rozkaz chmurom *
i bramę nieba otworzył.
Jak deszcz spuścił mannę do jedzenia, *
podarował im chleb niebieski.

Pokarmem z nieba Pan swój lud obdarzył

Spożywał człowiek chleb aniołów, *
Bóg zesłał im pokarm do syta.
Wprowadził ich do ziemi swej świętej, *
na górę, którą zdobyła Jego prawica.

Pokarmem z nieba Pan swój lud obdarzył

2. czytanie (Ef 4, 17. 20-24)

Przyoblec się w człowieka nowego

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:

To mówię i zaklinam się na Pana, abyście już nie postępowali tak, jak postępują poganie z ich próżnym myśleniem.

Wy zaś nie tak nauczyliście się Chrystusa. Słyszeliście przecież o Nim i zostaliście pouczeni w Nim, zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie, że – co się tyczy poprzedniego sposobu życia – trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec się w człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości.

Oto Słowo Boże

Aklamacja (Mt 4, 4b)

Alleluja, alleluja, alleluja

Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (J 6, 24-35)

Kto przychodzi do Chrystusa, nie będzie łaknął

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że na brzegu jeziora nie ma Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?»

W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta. Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec».

Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?»

Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał».

Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: „Dał im do jedzenia chleb z nieba”».

Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu».

Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!»

Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (18 niedziela zwykła, rok liturgiczny B I)

Umieranie ku Życiu

Doczesny świat nieustannie ogarnia swymi mackami. Człowiek nieświadomie staje się ofiarą wielu iluzji. Specyfiką iluzji jest posiadanie w sercu i w umyśle obrazu, który jest odmienny od rzeczywistości. Różne doczesne dobra stają się życiowym priorytetem. Nie znaczy to, że Bóg całkowicie znika z codziennego horyzontu.

Szczególnie niebezpieczna pułapka polega na tym, że Chrystus jest nawet poszukiwany. Ale tak naprawdę nie jest On celem ostatecznym, lecz tylko środkiem do realizacji własnych interesów i pożądań. Człowiek trwa w złudnym przekonaniu, że służy Chrystusowi. W rzeczywistości Chrystus jest tylko egoistycznie wykorzystywany. Znamienne jest zdanie, które Mistrz wypowiada do ludzi, którzy Go poszukiwali: „Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do sytości” (por. J 6, 24-35).

Przy takim podejściu najgłębsze pragnienia serca pozostają niezaspokojone. Zarazem może dokonywać się wiele zła i ludzkiej krzywdy „w imię Boże”. Radykalnie spada poziom wrażliwości duchowej. Zarazem osoby, które taką wrażliwość posiadają, są traktowane jako „przewrażliwione emocjonalnie”. Niestety, świat sprawia, że ludzkie serca twardnieją i stają się zaślepione. Ewidentne zło jest postrzegane jako coś normalnego i dobrego, a nawet zyskuje status chwalebnego dobra. Jak nie dać się uwikłać w te otępiające sidła?

Sama dobra wola nie wystarczy. Bezcenną pomocą jest doświadczenie pustyni. Dopiero w zetknięciu z pustynną pustką istnieje szansa otwarcia wnętrza na obecność Boga. Jest to bolesne ogałacanie, które zarazem jest uzdrawiającym ubogacaniem. Ten duchowy proces sprawia, że Bóg zaczyna zajmować rzeczywiście pierwsze miejsce. Z mocą ujawnia się prawda, którą Chrystus wypowiedział o sobie: „Jam jest chleb życia”. Nie jest to tylko poetycka przenośnia, ale jak najbardziej realnie owocujący konkret. Znaczy to, że Chrystus jest pokarmem i napojem, który pozwala żyć.

Oto wytłumaczenie, dlaczego pustelnicze trwanie w samotności i milczeniu jest możliwe. Istnieje bowiem Chrystus, który karmi swą życiodajną obecnością i słowem. Dlatego wyjście na pustynię jest wezwaniem do wejścia na drogę radykalnego umierania. Jest to swoiste odważne wejście pomiędzy skały, kamienie i piasek. Gdy zmaganie odrywania się od świata będzie intensywne i autentyczne, na skutek wyczerpania człowiek może nawet upaść, ledwie oddychając. Wtedy silny wiatr będzie sukcesywnie nawiewał piasek na leżące ciało. Jest to symboliczny obraz umierania. Stary człowiek zostaje przysypywany przez piasek i coraz bardziej znika z pola widzenia. W pewnym momencie obserwator z zewnątrz dostrzeże jedynie pofalowaną, piaszczystą powierzchnię. Żadnego widzialnego śladu ludzkiej obecności. Był człowiek i już go nie ma… Piaszczyste wydmy bezlitośnie pożerają kolejną wycieńczoną ofiarę. Skały i kamienie miarowo pękają, stwarzając wrażenie dobiegającego zewsząd żałobnego marszu. Pustynne psy uwielbiają przeciągłym wyciem ogłaszać śmierć kolejnego śmiałka.

Ale potem następuje cudowne powstanie i spod piasku wyłania się nowy człowiek… Ta sama tożsamość bytowa, ale odmienny rodzaj wewnętrznego istnienia i przeżywania. Tak! Pustynne umieranie jest wchodzeniem w przestrzeń samotnego trwania w milczeniu. Wszelkie dobra światowe przestają być najważniejsze. Pierwsze miejsce zajmuje Chrystus, Życiodajna Woda. Dzięki temu możliwy staje się cud nowego życia. Głównym źródłem sił staje się Boża łaska, która sprawia, że wnętrze doświadcza nasycenia i wypełnienia. Specyfiką tego życia jest przezwyciężanie iluzji i wchodzenie w rzeczywistość. Serce staje się coraz bardziej wrażliwe, czyste i nakierowane na wieczność.

Oto najlepsze przygotowanie do wiecznego zjednoczenia z Boską Miłością. Pustelnik umiera dla świata, aby w samotności prawdziwie szukać Boga. Takie umieranie nie prowadzi do absolutnego unicestwienia, ale jest otwarciem na istnienie w Absolucie. Doświadczenie pustyni nie jest tylko dla pustelników. To, w konkretnych realiach, zaproszenie dla każdego, kto poprzez życie w świecie pragnie ostatecznie przebywać w Niebie… na wieki nasycając się Bożą Obecnością i Miłością.

2 sierpnia 2015 (J 6, 24-35)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →