13 listopada 2024, Środa

Środa XXXII tygodnia zwykłego (rok II) – wspomnienie świętych Benedykta, Jana, Mateusza, Izaaka i Krystyna, pierwszych męczenników Polski (w Międzyrzeczu: Uroczystość świętych Benedykta, Jana, Mateusza, Izaaka i Krystyna, pierwszych męczenników Polski, patronów miasta) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
święci pustelnicy dziś wspominani: święci Benedykt, Jan, Mateusz, Izaak i Krystyn, pierwsi męczennicy Polski
polscy patroni i patronki dnia: święci Benedykt, Jan, Mateusz, Izaak i Krystyn, pierwsi męczennicy Polski

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia kard. Rysia

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Nowenna do świętego Rafała Kalinowskiego #3 →

Czytania +

Czytania na środę 32 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny II)

1. czytanie (Tt 3, 1-7)

Chrześcijanie powinni naśladować Chrystusa w łagodności

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Tytusa

Umiłowany:

Przypominaj wszystkim, że powinni podporządkować się zwierzchnim władzom, słuchać ich i okazywać gotowość do wszelkiego dobrego czynu: nikogo nie lżyć, unikać sporów, odznaczać się uprzejmością, okazywać każdemu człowiekowi wszelką łagodność. Niegdyś bowiem i my byliśmy nierozumni, oporni, błądzący, służyliśmy różnym żądzom i rozkoszom, żyjąc w złości i zawiści, godni obrzydzenia, pełni nienawiści jedni ku drugim.

Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela naszego, Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy usprawiedliwieni Jego łaską stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 23 (22), 1b-3a. 3b-4. 5. 6 (R.: por. 1b))

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego

Pan jest moim pasterzem, †
niczego mi nie braknie, *
pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, *
orzeźwia moją duszę.

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach *
przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, †
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. *
Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą.

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego

Stół dla mnie zastawiasz *
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem, *
kielich mój pełny po brzegi.

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną *
przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana *
po najdłuższe czasy.

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego

Aklamacja (Por. 1 Tes 5, 18)

Alleluja, alleluja, alleluja

Za wszystko dziękujcie Bogu,
taka jest bowiem wola Boża względem was w Jezusie Chrystusie.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 17, 11-19)

Niewdzięczność uzdrowionych z trądu

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei.

Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni.

Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin.

Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (13 listopada, wspomnienie świętych Benedykta, Jana, Mateusza, Izaaka i Krystyna, pierwszych męczenników Polski, 32 środa zwykła, rok liturgiczny C I)

Dziękować w bólu i cierpieniu

„Cichy płacz nieutulonego bólu. Samotne łkanie skryte przed ludzkimi oczami… Łzy dziękczynienia spływające po policzkach. Nie rozumiem, ale dziękuję… Jakże przedziwny smak męczeńskich kropel krwi…”. Dziękować w głębokim cierpieniu? Po ludzku to wręcz niewyobrażalne, a jednak realnie możliwe. Najwyraźniej Bóg istnieje, skoro takie rzeczy się dzieją. Tylko On zdolny jest leczyć medykamentem, w którym „dziękuję” i „nie rozumiem” stanowią spójną całość. Ten lek „nie rozumiem, ale dziękuję”, dar Bożej łaski, pozwala coraz bardziej godzić się z życiem. Żadne apteki lepszego specyfiku nie zaoferują.

Człowiek o własnych siłach może wejść jedynie na drogę niewdzięczności lub wdzięczności za dobro, które rozumie. Pierwsza z tych postaw to smutny obraz duszy, która nasycona jest przekonaniem „należy mi się”. Roszczeniowe oczy takiego człowieka nie potrafią płakać ani z radości, ani z cierpienia… W jednym z ewangelicznych epizodów widzimy dziesięciu trędowatych, którzy zostali przez Jezusa uzdrowieni. Dziewięciu z nich nie dostrzegło niestety powodów, aby potem podziękować. W swym egocentryzmie, najwyraźniej uznali, że doświadczyli jedynie tego, do czego w pełni mieli prawo. Gwoli formalności udali się jedynie do kapłanów świątynnych, aby otrzymać zaświadczenie o powrocie do zdrowia po przebytej chorobie ciała. Ale pozostała niestety śmiertelna choroba serca: niezdolność do wdzięczności.

Zdecydowanie odmienną postawę zaprezentował pokorny Samarytanin. Gdy zorientował się, że został uzdrowiony przez Jezusa „wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu” (Łk 17, 15n). Ta piękna postawa odsłoniła miłującą mądrość jego serca. Przyjął doznane uzdrowienie jako niezasłużony dar. Uznał, że doświadczył łaski, która mu się w żaden sposób nie należała. Dzięki temu mógł zasmakować znaczenia Chrystusowych słów „twoja wiara cię uzdrowiła”. To piękna postawa szczerego dziękczynienia za doznane dobro. Taka wdzięczność jest możliwa, jeśli ktoś podchodzi do życia uczciwie, pokornie i wrażliwie. Doznaję dobra i serdecznie Bogu i ludziom dziękuję.

W aspekcie wdzięczności istnieje jeszcze trzeci duchowy stan, dostępny jedynie mocą łaski nadprzyrodzonej. Wyraziście obrazuje to niesamowita postawa patronów dzisiejszego dnia. Kim są? To pierwsi oficjalnie uznani męczennicy na ziemiach polskich: Benedykt, Jan, Mateusz, Izaak i Krystyn. Wiedli życie pustelnicze, a potem podjęli misje. Niestety 10 listopada 1003 roku kilku zbójców napadło na pustelnię. Wszyscy mnisi zostali zamordowani.

Papież Jan XVIII bez wahania uznał ich za świętych męczenników. Bezcenne jest uzasadnienie tej decyzji! Choć był to akt rabunkowy, Papież wskazał, że serca męczenników wypełniała heroiczna gotowość oddania życia dla Chrystusa. Przez całe życie, z taką intencją żyli Ewangelią i przyjmowali doznawane cierpienia. Ostatecznie w duchu wdzięczności przyjęli ból i śmierć. Złożyli wielki akt dziękczynienia Bogu za to, co po ludzku nieraz staje się powodem załamania, a nawet rozpaczy. W cierpieniu samotności, doświadczając „bycia zabijanym”, potrafili powiedzieć Jezusowi jedno wielkie „Dziękuję”.

Jakże bezcenny akt misyjnego męczeństwa! Ziemia polska nasączyła się życiodajną krwią męczenników. W miejscu kaźni konkretnym owocem męczeństwa stał się pustelniczy klasztor kamedułów, który do dzisiaj promieniuje świętą mocą. Oto Boża logika, która przekracza czysto ludzkie rozumowanie. Święci pustelnicy i misjonarze przybyli, aby głosić Słowo Boże. Cieszące się królewskim wsparciem misje bez wątpienia przyniosłyby wiele doraźnych nawróceń na chrześcijańską wiarę. Stało się jednak zupełnie inaczej. Opatrzność dopuściła, aby zamiast wielkiej inicjatywy misyjnej pojawiła się męczeńska, pustelnicza krew. Potem jednak sam Bóg poprzez tę krew zaczął dokonywać niezwykłych dzieł. Krew męczenników stała się obfitym posiewem nowych chrześcijan…

Niezwykła moc męczeńskich łez i kropel krwi w cichej samotności… Potężna moc każdej samotności, która z miłością mówi Krzyżowi „dziękuję”…

13 listopada 2013 (Łk 17, 11-19)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →