21 stycznia 2025, Wtorek

Wtorek II tygodnia zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na wtorek 2 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Hbr 6, 10-20)

Motywy naszej nadziei

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Bracia:

Nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdy usługiwaliście świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, by każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic.

Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę, nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, poprzysiągł na samego siebie, mówiąc: «Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę». A ponieważ Abraham tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane. Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia prawdy jest zakończeniem każdego sporu między nimi.

Dlatego Bóg, pragnąc okazać dziedzicom obietnicy ponad wszelką miarę niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzy uciekliśmy się do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jak bezpiecznej i silnej dla duszy kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus jako poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 111 (110), 1b-2. 4-5. 9 i 10c (R.: 5b))

Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
albo: Alleluja

Z całego serca będę chwalił Pana *
w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Wielkie są dzieła Pana, *
zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują.

Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
albo: Alleluja

Sprawił, że trwa pamięć Jego cudów, *
Pan jest miłosierny i łaskawy.
Dał pokarm bogobojnym, *
pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.

Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
albo: Alleluja

Zesłał odkupienie swojemu ludowi, *
na wieki ustanowił swoje przymierze,
imię Jego jest święte i wzbudza trwogę, *
a Jego sprawiedliwość będzie trwać na wieki.

Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
albo: Alleluja

Aklamacja (Por. Ef 1, 17-18)

Alleluja, alleluja, alleluja

Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem,
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mk 2, 23-28)

Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu

Słowa Ewangelii według Świętego Marka:

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (2 wtorek zwykły, rok liturgiczny C I)

Życiodajna hierachia wartości…

W codzienności życia kierujemy się różnymi prawami, świeckimi i religijnymi. To normalna droga właściwego postępowania. Często jednak prawo staje na przeszkodzie temu, co człowiek chciałby zrobić. Wtedy ujawnia się problem właściwej interpretacji prawnych zasad.

Można wyróżnić dwa radykalne podejścia. Z jednej strony tak naprawdę prawo podlega negacji. Respektuję je wtedy, gdy mi odpowiada. W każdej innej sytuacji robię po prostu to, co dla mnie wygodniejsze i korzystniejsze. W końcu życie jest wystarczająco trudne i nie ma co stwarzać sobie dodatkowych trudności. Z drugiej strony prawo jest rozumiane jako swoisty absolut. Jeśli coś jest zapisane lub ustalone, to należy tego bezwzględnie przestrzegać. Żadne wyjątki nie są dopuszczalne. To podejście raczej występuje w odniesieniu do innych, ale przecież nie powinno być dwóch miar, jedna dla mnie, a druga dla innych. Powstaje pytanie, jak właściwie odnajdywać się w świecie różnorakich uregulowań prawnych.

Odnosząc się do świętego prawa szabatu, Jezus podkreśla: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu” (Mk 2, 27). Wynika z tego jasny przekaz. Prawo powstaje po to, aby służyć człowiekowi. Nie jest czymś absolutnym. Gdy nie służy człowiekowi, może nie być przestrzegane, ale takie wyjątkowe sytuacje muszą być odpowiednio mocno uargumentowane. Nie wystarczy oczywiście jakaś egoistyczna zachcianka czy nieodpowiedzialność, lecz na przykład rzeczywiste względy zdrowotne lub chroniące życie. Karetka z umierającym może przekraczać dozwoloną na drodze prędkość. Podobne przekroczenie na mocy argumentu „bo mi się śpieszy” już nie jest uprawomocnione. Poważnie chory może pozostać w domu i nie udać się na Mszę świętą. Ale lekkie przeziębienie już nie jest usprawiedliwieniem.

Priorytet człowieka nie oznacza negacji wagi prawa. Jezus wielokrotnie dawał świadectwo swego szacunku dla istniejących praw świeckich i religijnych. W przytoczonym zdaniu nie dewaluował znaczenia szabatu, lecz jedynie wskazał, że nie jest czymś absolutnie najważniejszym. Od prawa jest bowiem ważniejszy człowiek. Jeśli jednak pozostaniemy tylko w sferze prawa i człowieka, to wiele sytuacji pozostanie trudnych do rozwiązania. Całość tej relacji nie zyska jeszcze pełnej przejrzystości. Dlatego Jezus stwierdza o sobie: „Zatem Syn Człowieczy jest Panem szabatu” (Mk 2, 28). Tak! Absolutem jest Bóg, który przychodzi w Jezusie Chrystusie. Każda decyzja ostatecznie powinna być zgodna z Jego Wolą. Prawo ma służyć człowiekowi, ale Panem prawa i człowieka jest Bóg.

W ten sposób powstaje niejako trójczłonowa hierarchia wartości. Na pierwszym najniższym poziomie prawo, na drugim wyższym poziomie człowiek i wreszcie na trzecim najwyższym poziomie Bóg. W sytuacjach konfliktowych człowiek powinien zawsze wybierać wartość z wyższego poziomu. Szacunek dla Jezusa oznacza jednocześnie szacunek dla prawa i człowieka. W pewnym wyjątkowych sytuacjach, realizacja Woli Bożej może jednak oznaczać niepodjęcie danego wskazania prawnego lub zastosowanie niekorzystnych dla danego człowieka rozwiązań. Bezcenną pomocą we właściwym rozpoznaniu jest znajomość genezy danego zapisu prawnego i jego sens.

Problem faryzeuszy polegał na tym, że często zapominali, skąd dane prawo się wzięło, gdy setki lat wcześniej w określonych realiach powstawało. Prawo szabatu rodziło się z głębokiej troski o człowieka, ale w miarę czasu stało się swoistym apodyktycznym zapisem. Nieco podobnie wygląda sprawa z życiodajnym wymogiem uczestnictwa w niedzielnej Mszy świętej. Dla wielu ten obowiązek stał się skostniałym wymogiem prawnym. Zrozumienie genezy tego prawa pozwala widzieć korzyści płynące z tego wymogu dla człowieka. Jednocześnie stają się oczywiste sytuacje, na przykład choroby, gdy niezachowanie tego wymogu prawnego jest w pełni uzasadnione.

Nieraz jednak tylko w nadprzyrodzonym świetle Ducha Świętego staje się zrozumiała postawa danego konkretnego człowieka, w określonym miejscu i czasie. Najważniejsze, aby każde nasze zachowanie było zgodne z wolą Jezusa Chrystusa, który jest Panem prawa i człowieka.

22 stycznia 2013 (Mk 2, 23-28)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.