1 kwietnia 2023, Sobota

Sobota V tygodnia Wielkie go Postu, pierwsza sobota miesiąca (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania na sobotę 5 tygodnia Wielkiego Postu

1. czytanie (Ez 37, 21-28)

Bóg gromadzi rozproszonych

Czytanie z Księgi proroka Ezechiela

Tak mówi Pan Bóg:

«Oto wybieram Izraelitów spośród ludów, do których pociągnęli, i zbieram ich ze wszystkich stron, i prowadzę ich do ich kraju. I uczynię ich jednym ludem w kraju, na górach Izraela, i jeden król będzie nimi wszystkimi rządził, i już nie będą tworzyć dwóch narodów, i już nie będą podzieleni na dwa królestwa.

I już nie będą się kalać swymi bożkami i wstrętnymi kultami, i wszelkimi odstępstwami. Uwolnię ich od wszystkich wiarołomstw, którymi zgrzeszyli, oczyszczę ich i będą moim ludem, Ja zaś będę ich Bogiem.

Sługa mój, Dawid, będzie królem nad nimi, i wszyscy oni będą mieć jedynego Pasterza, i żyć będą według moich praw, i moje przykazania zachowywać będą i wypełniać. Będą mieszkali w kraju, który dałem słudze mojemu, Jakubowi, w którym mieszkali wasi przodkowie. Zamieszkają w nim oni i synowie, i wnuki ich na zawsze, a mój sługa, Dawid, będzie na zawsze ich władcą.

I zawrę z nimi przymierze pokoju: będzie to wiekuiste przymierze z nimi. Osadzę ich i rozmnożę, a mój przybytek pośród nich umieszczę na stałe. Mieszkanie moje będzie pośród nich, i Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. Ludy zaś pogańskie poznają, że Ja jestem Pan, który uświęca Izraela, gdy mój przybytek będzie wśród nich na zawsze».

Oto Słowo Boże

Psalm (Jr 31, 10. 11-12b. 13 (R.: por. 10d))

Pan nas obroni, tak jak pasterz owce

Słuchajcie, narody, słowa Pańskiego, *
głoście je na wyspach odległych i mówcie:
«Ten, który rozproszył Izraela, znów go zgromadzi *
i będzie nad nim czuwał jak pasterz nad swym stadem».

Pan nas obroni, tak jak pasterz owce

Pan bowiem uwolni Jakuba, *
wybawi go z ręki silniejszego od niego.
Przyjdą z weselem na szczyt Syjonu *
i rozradują się błogosławieństwem Pana.

Pan nas obroni, tak jak pasterz owce

Wtedy dziewica rozweseli się w tańcu *
i młodzieńcy cieszyć się będą ze starcami.
Zamienię bowiem ich smutek w radość, *
pocieszę ich i rozweselę po ich troskach.

Pan nas obroni, tak jak pasterz owce

Aklamacja (Ez 18, 31ac)

Chwała Tobie, Królu wieków

Odrzućcie od siebie wszystkie grzechy
i uczyńcie sobie nowe serce i nowego ducha.

Chwała Tobie, Królu wieków

↑ Ewangelia (J 11, 45-57)

Jezus umrze, aby zgromadzić rozproszone dzieci Boże

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Wielu spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił.

Arcykapłani więc i faryzeusze zwołali Sanhedryn i rzekli: «Cóż zrobimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, a przyjdą Rzymianie i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród». Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: «Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod rozwagę, że lepiej jest dla was, aby jeden człowiek umarł za lud, niżby miał zginąć cały naród».

Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za naród, i nie tylko za naród, ale także po to, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić.

Odtąd Jezus już nie występował otwarcie wśród Żydów, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasta zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami.

A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: «Jak wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto?»

Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, by można było Go pojmać.

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Ostrze cierpienia

Cierpienie przenika człowieka do głębi. Powoduje ból, który wewnętrznie rozrywa. Dusza przypomina szybę, która rozpryskuje się we wszystkie strony. Istnienie jawi się jako absurdalny ciężar nie do uniesienia. W sercu powstają dramatyczne pytania. Dlaczego jeden człowiek zamiast pomóc drugiemu niszczy go i odbiera siły życiowe? Dlaczego Ewangelista musiał zapisać zdanie odnośnie oprawców Jezusa: „Tego więc dnia postanowili Go zabić?” (por. J 11, 45-57). Cierpienie jest egzystencjalną przestrzenią potężnej walki duchowej. Może niezwykle uszlachetnić, ale może też doszczętnie zmiażdżyć. Ludzkie serca różnie reagują. Każda historia jest niepowtarzalna i jedyna w swoim rodzaju. Można jednak wyróżnić pewne fundamentalne tendencje.

Bywa, że człowiek koncentruje się na doświadczanym cierpieniu, które staje się przedmiotem swoistej kontemplacji. Otrzymane zranienia działają jak magnes, który przyciąga wszystkie powstające emocje i uczucia. Cały zewnętrzny świat znika z horyzontu dostrzegania. To powoduje nieczułość na cierpienia drugiego. Zranione „ja” staje w centrum. Oznacza to, że życie zaczyna ograniczać się jedynie do opowiadania innym swych bolesnych historii. Z czasem własny ból staje się zniewalającym narkotykiem.

Innym razem następuje totalne zamknięcie się w sobie. Każdy człowiek jawi się jako kolejne potencjalne zagrożenie. Na zewnątrz nie wychodzą słowa, które by opisywały przeżywane piekło. We wnętrzu jest tylko jedno wielkie pragnienie, aby umrzeć i wydostać się z kręgu miażdżącego istnienia. Dzień narodzin staje się synonimem dnia przeklętego.

Wreszcie zdarza się, że cierpienie generuje akty zemsty w odpowiedzi na doznaną krzywdę. „Ja” usiłuje zniszczyć krzywdziciela. Gdy nie jest to możliwe, pojawia się mechanizm odreagowywania na kimkolwiek. Zraniony człowiek zaczyna ranić innych ludzi. Kto otrzymał bolesny cios, sam zaczyna zadawać niszczące ciosy. Cierpiący odnajduje ulgę w tym, że sam może komuś sprawić cierpienie. Człowiek bity zaczyna bić innych.

W opisanych próbach rozwiązania tragedii cierpienia „ja” odgrywa centralną rolę. Niestety nie powoduje to wewnętrznego wyzwolenia i pokoju serca. Jednocześnie w zewnętrznym świecie ma miejsce „pomnażanie zła i cierpienia”. Jedyną drogą, aby nie wejść w logikę takiego procesu jest heroiczna koncentracja na „Ty”. Jak to rozumieć?

Otóż pomimo własnego krzyża, uwagę staram się koncentrować na drugim człowieku, dostrzegając jego cierpienie. Tym razem zamiast nieczułości pojawia się współczucie. Bycie z drugim pomaga odrywać się od własnej gehenny. Jednocześnie doznane cierpienie pomaga lepiej rozumieć cierpiącego człowieka. Dzięki temu maleje zagrożenie bycia kimś, kto przypomina nieczułego psychopatę. Własne cierpienie nie powoduje zamknięcia się w sobie, ale umożliwia jeszcze szersze otwarcie serca. Jest to rzeczywistość miłości, gdzie „ja cierpię” staję się tworzywem „budowli miłości”.

Taki sposób przeżywania jest możliwy tylko z pomocą Bożej łaski. Dlatego dla człowieka w cierpieniu najważniejsze jest zwrócenie się ku Chrystusowi. Jest to święta ucieczka od siebie do Boga, który stał się Człowiekiem. On wszystko widzi, czuje i jest wszechmocny. Nadzieja pokładana w Bogu daje siłę, aby przezwyciężyć przeżywaną beznadzieję. Tylko kontemplacja Jezusa cierpiącego może dać moc, aby nie przeklinać swego losu i krzywdziciela. Jednocześnie ufne powierzanie się Bogu powoduje, że człowiek już nie wpatruje się tylko w swoje cierpienie.

Kontemplacja Chrystusa, zmiażdżonego cierpieniem, daje gigantyczną moc do dalszego życia. Poprzez patrzenie na Boga człowiek cierpiący przyjmuje w siebie promienie łaski, które stopniowo przeobrażają cierpienie w „materiał do zmartwychwstania”. Zarazem wyzwala się wewnętrzna energia duchowa, która pozwala mądrze nieść otrzymany krzyż. Bóg jest doskonałą Miłością i sprawiedliwością. Chrystus doświadczył w sobie każdego ludzkiego cierpienia. Gdy otwieramy się na Jego pomoc, na pewno otrzymamy dar życia i ochronę przed śmiertelnymi pokusami. Zjednoczenie z Jezusem sprawia, że nawet najpotężniejsze cierpienia nie zmiażdżą nas, ale staną się środkiem uświęcenia i uszlachetnienia duszy na drodze do Nieba. Tam już nie będzie cierpienia…

28 marca 2015 (J 11, 45-57)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →