10 stycznia 2025, Piątek

10 stycznia po Objawieniu Pańskim (poza Polską możliwy dzień powszedni po Objawieniu Pańskim; patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

↑ Ewangelia (Łk 4, 14-22a)

Jezus jest Mesjaszem zapowiedzianym przez proroków

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus powrócił mocą Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich.

Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać.

Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana».

Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione.

Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście». A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym łaski słowom, które płynęły z ust Jego.

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (10 stycznia po Objawieniu Pańskim, rok liturgiczny C I)

Powroty w mocy Bożego Ducha…

Istnieją miejsca, w których byliśmy. Chwile, które przeżyliśmy. Ludzie, których spotkaliśmy. Miejsca, chwile, ludzie z przeszłości. Do tego wszystkiego może być dwojakie odniesienie. Wobec czegoś, co było przykre i bolesne, rodzi się pragnienie ucieczki. Iluzja czarnej kreski, która miałaby stanowić ochronną barykadę. Gdy zachowały się pozytywne skojarzenia, chętnie można oddawać się marzycielskim wspomnieniom. Serce wypełnia wtedy nostalgia, jak to było kiedyś pięknie i wspaniale. Warto jednak uświadomić sobie, że zabijanie lub gloryfikacja przeszłości tak naprawdę nic głębszego nie wnosi. Powiedzmy mocniej: często jest to swoisty narkotyk, który pozwala jedynie na chwilę oderwać się od aktualnego świata. W rzeczywistości nic z przeszłości nie da się już wymazać. Zarazem proste wspominanie tego, co było, jest tylko zwykłym kopiowaniem. Jak gdyby przez ileś minionego życia już nic się nie wydarzyło. Można to przyrównać do stosu kamieni, który z jednego miejsca jest tylko przewalany na drugie miejsce. W zależności od sytuacji, nowe miejsce jest gdzieś głęboko schowane (ucieczka) lub znajduje się na miejscu frontalnym (marzycielska nostalgia). Ale to wciąż tylko i wyłączenie ten sam stos kamieni.

Człowiek o własnych siłach tak naprawdę wiele więcej nie może. Ale to wcale nie znaczy, że na tych dwóch rozwiązaniach wszystko się kończy. Zupełnie nowa perspektywa otwiera się w mocy Bożego Ducha. Duch Święty sprawia, że człowiek zaczyna zupełnie inaczej przeżywać przeszłość. Przeszłość z jej blaskami i cieniami staje się materiałem do twórczego budowania teraźniejszości. Stos kamieni z przeszłości przeniknięty Duchem Bożym zaczyna aktualnie przeobrażać się w zupełnie nową budowlę. Miejsca, chwile, ludzie, to kamienie, zaś Duch Boży, to spajająca je twórczo święta zaprawa. Bolesne doświadczenia z przeszłości zostają uzdrowione. Z kolei radosne chwile mogą być twórczo wkomponowane w aktualnie rozgrywające się życie. Bez Ducha Bożego, przeszłość wyzwala w człowieku poczucie aktualnego ubóstwa, zniewolenia, niesprawiedliwości. Człowiek staje się ślepy na wiele spraw i wchodzi w pajęczynę złych wiadomości. Z Duchem Bożym dokonuje się coś zupełnie innego. Przeszłość staje się materiałem, przy pomocy którego człowiek zaczyna czuć się aktualnie szczęśliwy, wolny, wyczulony na dobrą nowinę, dobre wieści. Bezcenną wartością staje się coraz większa ostrość spojrzenia, która pozwala szerzej i głębiej widzieć. Nie można od przeszłości uciec. Absurdem jest także proste kopiowanie przeszłości.

Bez Ducha Bożego ostatecznie jednak człowiek zawsze wejdzie w jedną z tych dwóch kolein. Na szczęście z Duchem Bożym można spokojnie wracać do przeszłości: dotkniętych miejsc, przeżytych chwil, spotkanych ludzi. Duch Boży sprawia, że te miejsca, chwile, ludzie stają bezcennymi żywymi kamieniami w konstruowaniu aktualnej budowli życia. Czerpiąc z przeszłości, w mocy Ducha Bożego, człowiek w teraźniejszości jest coraz bardziej wolny, wewnętrznie spełniony i trzeźwo postrzegający rzeczywistość. Jakże niezwykłe są powroty w mocy Ducha Świętego!

10 stycznia 2013 (Łk 4, 14-22a)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →