14 stycznia 2023, Sobota

Sobota I tygodnia okresu zwykłego (rok I) – patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

↑ Ewangelia (Mk 2, 13-17)

Powołanie Mateusza

Słowa Ewangelii według Świętego Marka:

Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» Ten wstał i poszedł za Nim.

Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Wielu bowiem było tych, którzy szli za Nim.

Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?»

Jezus, usłyszawszy to, rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Bliskość czy dystans?

Boleśnie doświadczyła poniżenia. Dotkliwie odczuła na swej skórze, że jest człowiekiem „drugiej kategorii”. Padło wiele raniących słów. W spojrzeniach kierowanych pod swym adresem, odbierała jednoznaczny komunikat: „jesteś gorsza”. Najsmutniejsze w tym wszystkim było to, że autorem upokarzających gestów i zachowań była osoba uważająca się za wierzącą. Wiara w Jezusa stanowiła dla niej argument, aby poczuć się „lepszą” od „gorszego grzesznika”. Przekonanie o swej moralnej wyższości stanowiło podstawę do kpiącego lekceważenia.

W nawiązaniu do tej przygnębiającej sytuacji, trzeba od razu powiedzieć, że chrześcijanin noszący w swym sercu przekonanie „jestem lepszy” przypomina kwadraturę koła. Jest to tragiczna sprzeczność sama w sobie, głębokie duchowe zafałszowanie. Właściwie to usiąść i płakać, że Dobra Nowina Jezusa doznaje tak wielkich tortur. Ogólnie rzecz biorąc, nie jest aktem humanistycznym wynosić się ponad drugiego człowieka. Wszak wszyscy jako ludzie posiadamy dokładnie taką samą godność ludzką. Ale w pewien sposób takie zachowanie może być zrozumiałe w przypadku niewierzących lub przedstawicieli innych religii. Nie otrzymali i nie przyjęli świetlanego przesłania Ewangelicznej Miłości.

Obecni na kartach Ewangelii faryzeusze i uczeni w Piśmie na mocy swej żydowskiej wiary uważali się za lepszych. Skrupulatnie uważali, aby w jakikolwiek sposób ich czystość nie została zbrukana kontaktem i wpływem pogańskich grzeszników. Delektując się pysznym poczuciem wyższości, prezentowali pogardę wobec „niewiernych psów”. W tym kontekście, obrazek Jezusa, który udał się do grzesznego celnika Mateusza, wzbudził wielką konsternację i zgorszenie (Por. Mk 2, 13-17). Stąd pytanie: „Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?”. Porządny faryzeusz trzymał się w odpowiedniej odległości, a oto Jezus nawet poszedł w gościnę do celnika i zasiadł pośród innych celników i grzeszników. Uczeni w Piśmie potraktowali to jako dowód, że nie naucza On Bożej Prawdy. Wyciągnęli wniosek, że Jezus nie jest żadnym nauczycielem, ale „grzesznym typem”, podobnie jak ci, z którymi przebywa.

Kto na mocy wiary chrześcijańskiej poniża drugiego, zachowuje się jak faryzeusz o zatwardziałym sercu, który nie przyjmuje Jezusa. Dodatkowo współcześnie pojawia się wielki grzech kłamstwa. Starożytni faryzeusze przynajmniej nie głosili, że wierzą w Jezusa. Człowiek, który nazywa się chrześcijaninem i zarazem pogardza, jest kłamcą. Deklaruje bowiem ustami, że wierzy, a tak naprawdę sercem nie wierzy. Nie chodzi tu o wypowiadane słowa, ale o całe wewnętrzne przekonanie, które jest niejako wypromieniowywane z człowieka. Tego nie da się ukryć…

Sam Mistrz najlepiej tłumaczy swym przykładem, na czym polega nowość i wyjątkowość głoszonej przez Niego nauki. „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci którzy się źle mają”; „wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami”. Wynika z tego jednoznacznie, że uczeń Jezusa szanuje nawet największego grzesznika, gdyż każdy jest człowiekiem stworzonym przez Boga. Nie można tworzyć „dystansowego” modelu zachowania: „ja-lepszy”, „ty-gorszy”. Jedyna uprawniona zasada chrześcijańska to solidarne „my-równi”. Życzliwa bliskość. Tylko z pomocą takiego pomostu istnieje możliwość spotkania z „grzesznikiem, który potrzebuje uzdrowienia”. Nie ma tu „głoszenia z góry”, ale przede wszystkim „serdeczne współbycie”.

Wiele moralizatorsko-chrześcijańskich porażek jest konsekwencją uprzedniego potępienia „grzesznika” i późniejszego postawienia się na piedestale „świętego-nauczającego”. Oczywiście jest niezbędna ocena konkretnych czynów, ale niedopuszczalne jest osądzanie osoby, która jest ich autorem. Jeśli ktoś osądza i potępia spotkanego człowieka, to takie zachowanie można interpretować tylko na dwa sposoby. Jest to niechrześcijańska deklaracja „odrzucam Jezusa i Jego nauczanie” lub poważny grzech, z którym dany chrześcijanin walczy na drodze przyjmowania Ewangelii. Czy naprawdę jestem uczniem Jezusa?

18 stycznia 2014 (Mk 2, 13-17)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →