14 stycznia 2024, Niedziela

I I Niedziela zwykła (rok B) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na 2 niedzielę zwykłą (rok liturgiczny B)

1. czytanie (1 Sm 3, 3b-10. 19)

Powołanie Samuela

Czytanie z Pierwszej Księgi Samuela

Samuel spał w przybytku Pańskim, gdzie znajdowała się Arka Przymierza.

Wtedy Pan zawołał Samuela, a ten odpowiedział: «Oto jestem». Potem pobiegł do Helego, mówiąc mu: «Oto jestem, przecież mnie wołałeś».

Heli odrzekł: «Nie wołałem cię, wróć i połóż się spać». Położył się zatem spać. Lecz Pan powtórzył wołanie: «Samuelu!»

Wstał Samuel i poszedł do Helego, mówiąc: «Oto jestem, przecież mnie wołałeś».

Odrzekł mu: «Nie wołałem cię, synu mój. Wróć i połóż się spać». Samuel bowiem jeszcze nie znał Pana, a słowo Pańskie nie było mu jeszcze objawione.

I znów Pan powtórzył po raz trzeci swe wołanie: «Samuelu!» Wstał więc i poszedł do Helego, mówiąc: «Oto jestem, przecież mnie wołałeś».

Heli zrozumiał, że to Pan woła chłopca. Rzekł więc Heli do Samuela: «Idź spać! Gdyby jednak ktoś cię wołał, odpowiedz: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha». Odszedł Samuel, położył się spać na swoim miejscu.

Przybył Pan i stanąwszy, zawołał jak poprzednim razem: «Samuelu, Samuelu!» Samuel odpowiedział: «Mów, bo sługa Twój słucha».

Samuel dorastał, a Pan był z nim. Nie pozwolił upaść żadnemu jego słowu na ziemię.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 40 (39), 2ab i 4ab. 7-8a. 8b-10 (R.: por. 8a i 9a))

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Z nadzieją czekałem na Pana, *
a On pochylił się nade mną.
Włożył mi w usta pieśń nową, *
śpiew dla naszego Boga.

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, *
lecz otwarłeś mi uszy;
nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. *
Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę.

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

W zwoju księgi jest o mnie napisane: †
Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, *
a Twoje Prawo mieszka w moim sercu».
Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu †
i nie powściągałem warg moich, *
o czym Ty wiesz, Panie.

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

2. czytanie (1 Kor 6, 13c-15a. 17-20)

Wasze ciała są członkami Chrystusa

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia:

Ciało nie jest dla rozpusty, lecz dla Pana, a Pan dla ciała. Bóg zaś i Pana wskrzesił, i nas również swą mocą wskrzesi.

Czyż nie wiecie, że ciała wasze są członkami Chrystusa? Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem.

Strzeżcie się rozpusty! Bo czyż jakikolwiek grzech popełniony przez człowieka jest poza ciałem? Lecz ja wam mówię, kto grzeszy rozpustą, przeciwko własnemu ciału grzeszy.

Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest przybytkiem Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? Za wielką bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele!

Oto Słowo Boże

Aklamacja (Por. J 1, 41b. 17b)

Alleluja, alleluja, alleluja

Znaleźliśmy Mesjasza, to znaczy Chrystusa.
Łaska i prawda przyszły przez Niego.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (J 1, 35-42)

Znaleźliśmy Mesjasza

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem.

Jezus zaś, odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?»

Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej.

Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» – to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa.

A Jezus, wejrzawszy na niego, powiedział: «Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz nazywał się Kefas» – to znaczy: Piotr.

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (2 niedziela zwykła, rok liturgiczny A II)

Pragnienie… sztuka przeżywania

Dogłębne doświadczenie pragnienia. Smak cierpienia i szczęścia. Horyzont przeżyć wypełniony bólem, przyjemnością, niezaspokojeniem i ukojeniem. Jak rozumieć te wielorakie sploty emocjonalne, uczuciowe i duchowe? Jak odnaleźć się w tym wewnętrznym świecie?

Przede wszystkim warto dostrzec, że pragnienie jest dążeniem do uzyskania stanu zaspokojenia. Na początku czuję w sobie brak, który domaga się wypełnienia i nasycenia. Spełnienie oczekiwań wyzwala odczucie przyjemności i radości; pozwala delektować się otrzymanym lub uzyskanym dobrem. Z kolei niespełnienie generuje we wnętrzu ból. Nie jest to tylko pewien miejscowy ból, jak w przypadku fizycznego zranienia jakiejś części ciała. Niezaspokojone pragnienie powoduje ból psychiczno-duchowy, który niejako rozlewa się po całej duszy ludzkiej i oczywiście oddziałuje mocno także na ciało.

Pragnienie może dotyczyć dwóch fundamentalnych poziomów: rzecz i człowiek. Na pierwszym poziomie chodzi o zwykłe zaspokojenie cielesnych potrzeb. Symbolem jest tutaj chleb, którego organizm się domaga. Chleb zostaje zdefiniowany przez głodnego jako to, co jest do zjedzenia i co pragnę zjeść. Takie typowo fizyczne wygłodzenie jest ciężkie, ale nie najcięższe.

Świat najtrudniejszych doświadczeń łączy się z pragnieniem człowieka. Występują tu dwa stany, które trzeba precyzyjnie rozróżnić. Najpierw jest to pragnienie, gdzie drugi w pewien sposób traktowany jest tylko jako zwykła rzecz. Uwyraźnia się tutaj dążenie do posiadania i zagarnięcia dla siebie. „Spożycie” upragnionego człowieka daje doświadczenie ulgi, jak zjedzenie kromki chleba w stanie głodu. Ale nie na tym koniec. To dopiero początek. Bardzo szybko daje bowiem o sobie znać stan, który można nazwać „pragnienie pragnień”. Na czym polega?

Otóż pragnąc drugiego człowieka, wiem, że on także ma pragnienia. Dlatego zaczynam dążyć do zdobycia wszystkiego dla siebie. Mówiąc konkretnie: pragnę, aby on tylko mnie pragnął; pragnę, aby ona tylko mnie pragnęła. Mechanizm działa tak, że tylko ja mogę dawać zaspokojenie. Jeśli ktoś inny obdarowuje, jest to traktowane jako zamach na „moje posiadanie”. Ten człowiek jest mój i nikt inny w jakikolwiek sposób nie ma do niego prawa. On także nikogo innego nie może pragnąć. „Pragnienie pragnień” oznacza stan posiadania, gdzie drugi zostaje umieszczony w klatce „mojego ja”. Jeśli godzi się na bycie w tej klatce, jest wspaniały. Jeśli tego oczekiwania nie spełnia, wtedy wyzwala się ból, niezadowolenie a nawet złość.

Szukając najlepszego sposobu przeżywania pragnień, na kartach Ewangelii wiele możemy nauczyć się od Jana Chrzciciela (Por. J 1, 29-34). Ten wielki prorok podejmuje ascetyczny tryb życia. Wszelkie niezaspokojenie podejmuje pozytywnie. Dlatego brak przyjemności fizycznej nie odbiera jako ból, lecz przeżywa jako radosną ofiarę, która pomaga pokornie otworzyć się na Boga.

Oczywiście najważniejsza jest relacja Jana Chrzciciela do Jezusa. To świetny przykład pragnienia przeżywanego z miłością w sercu. Otóż Jan nie chce być „posiadaczem” Jezusa. Wręcz przeciwnie: uznaje wyższość Jezusa nad sobą. „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością”. Jako prorok mógł oczekiwać uznania ze strony Jezusa. Nie uczynił tego, gdyż ujrzał Ducha Świętego nad Jezusem i w ten sposób rozpoznał w Nim Syna Bożego.

Super ważne! To widzenie stało się możliwe tylko dzięki temu, że Jan Chrzciciel przeżywał pragnienie z miłością, w której Bóg jest najważniejszy. Dzięki temu nie uległ pokusie zaślepiającego „pragnienia pragnień” tylko dla siebie. Nie chciał być egoistycznym posiadaczem pragnień drugiego. Wedle miłości, dokładnie odwrotnie, pokornie przyjmował to, co stanowiło świat pragnień Jezusa. Dlatego wyznał: „daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”. Pragnienie skoncentrowane z miłością na Bogu i w Bogu na drugim człowieku, to droga pokoju i duchowego ukojenia…

19 stycznia 2014 (J 1, 29-34)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →