14 listopada 2025, Piątek

Piątek XXXII tygodnia zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Nowenna do świętego Rafała Kalinowskiego #4 →

↑ Ewangelia (Łk 17, 26-37)

Dzień Syna Człowieczego nadejdzie niespodziewanie

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; a przyszedł potop i wygubił wszystkich.

Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba „deszcz ognia i siarki” i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi.

W owym dniu, kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Miejcie w pamięci żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je.

Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą razem mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona».

Pytali Go: «Gdzie, Panie?» On im odpowiedział: «Gdzie jest padlina, tam zgromadzą się i sępy».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (32 piątek zwykły, rok liturgiczny C I)

Jak być naprawdę blisko siebie?

„Być jak najbliżej siebie. Cieszyć się wzajemnie swą obecnością. Doświadczać coraz pełniej cudu przekształcania się dwóch obecności w jedną współobecność”. Jakże to głębokie pragnienia ludzkiego wnętrza! Człowiek w rdzeniu swego istnienia doświadcza potrzeby drugiego człowieka. Poczucie samotnej samowystarczalności to czerwone światło alarmowe, że coś jest „nie-halo”! Gdyby ktoś chciał zostać pustelnikiem, aby mieć święty spokój od ludzi, to jest to raczej pomysł samobójczy. Cały projekt bardzo szybko się skończy lub nastąpi autodestrukcja organizmu. Pustelnik kocha ludzi, ale składa ofiarę na rzecz głębszej relacji z Bogiem, w którym duchowo odnajduje na nowo pozostawiony świat ludzi.

Pojawia się tutaj kwestia odróżnienia dwóch rodzajów współobecności: fizyczna i duchowa. Pragnienie bycia razem to dobry objaw zdrowia psychicznego i duchowego. Niestety potocznie pragnienie to zredukowane jest do fizycznej przestrzeni. Jesteśmy w jednym miejscu, to znaczy jesteśmy ze sobą. I to niestety może być powodem wielkiego błędu w interpretacji przeżywanej relacji. Możemy bowiem być tuż obok siebie, a tak naprawdę przebywać w zupełnie innych światach. Nawet do tego stopnia, że jeden będzie z Bogiem, a drugi bez Boga. Zamiast upragnionej autentycznej jedności, jedynie jakiś naskórkowy dotyk dwóch zewnętrzności.

Jezus Chrystus wyraziście pokazuje tę prawdę, nawiązując do Sądu Ostatecznego: „Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą mleć razem: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona” (Łk 17, 34n). Wypowiedź ta wskazuje jednoznacznie, że oprócz ciała istnieje także dusza. Rozdzielenie jest spowodowane odmiennym stanem wnętrz. Jeden na posłaniu jest z Bogiem w sercu, a drugi bez Boga. Jedna pracuje z Bogiem w duszy, a druga robi to samo bezbożnie. Tak więc współobecność fizyczna nie utożsamia się ze współobecnością duchową. Oznacza to, że można być ze sobą fizycznie, a tak naprawdę nie być ze sobą duchowo. Smutny brak rzeczywistej jedności i wspólnoty.

Ale jest też jasna i piękna strona. Otóż można być w różnych fizycznych miejscach i zarazem stanowić duchową jedność. Fizyczność bowiem jest tylko środkiem do celu, jakim jest duchowe bycie razem. Ten środek nie zawsze jest konieczny. Budowanie jedności „bez jednej przestrzeni” możliwe jest z Bogiem. Ja odnoszę się do Boga w swoim miejscu. Ty odnosisz się do Boga w swoim. W Bogu dokonuje się nasze duchowe zjednoczenie.

Warto zwrócić uwagę na stan tęsknoty. Tęsknota jest doświadczeniem braku obecności bliskiej osoby. Cieszę się jej istnieniem. Zarazem cierpię, że nie ma jej tuż obok. Uruchamia się cały świat myśli, uczuć i wyobrażeń, który usiłuje symbolicznie zastąpić fizyczną nieobecność. Można widzieć uśmiech, słyszeć głos, czuć miękki dotyk dłoni. Tysiące „tęskniących” myśli. Najczęściej cały ten świat traktowany jest jako „gorszy zastępnik”, wobec upragnionego bycia razem w tym samym miejscu. Jednak wcale tak nie musi być!

Jeśli na serio potraktujemy modlitwę do Boga, to wtedy otwiera się wręcz zawrotna perspektywa. Ciśnienie tęsknoty można wówczas przyrównać do rzecznego strumienia, który zaczyna poruszać turbiny elektrowni wodnej. Tą elektrownią jest modlitwa tęskniącego w intencji osoby wyzwalającej tęsknotę. W rezultacie następuje produkcja energii elektrycznej, która symbolizuje energię miłości. Tęsknota przemieniona poprzez modlitwę w miłość powoduje tworzenie się coraz głębszej duchowej jedności. Bez konieczności bycia w jednym miejscu, dokonuje się realne zespolenie dusz. Rodzi się jedność duchowa. W chwili końca świata, takie osoby, niezależnie od fizycznej odległości, objawią się jako będące naprawdę przy sobie. Fascynujące zjednoczenie w Bogu na wieki. Poprzez modlitwę, można tego Niebiańskiego stanu już nieco smakować na ziemi…

15 listopada 2013 (Łk 17, 26-37)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →