15 maja 2022, Niedziela

V Niedziela Wielkanocna (rok C) inne oficjum: tu

● Czytania
● Ewangelia
● Rozważanie Ojca Pustelnika (lectio ~2-3′)
● Inne komentarze (video ~3-35′)

+   Wszystkie czytania – rozwiń

↑  Ewangelia (J 13, 31-33a. 34-35)

Przykazanie nowe daję wam

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.

Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».

Oto Słowo Pańskie.

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Miłosne zakręty i Słońce Miłości

      Jak to możliwe? Wkrótce po ślubie wszystko lawinowo zaczęło się zmieniać. Intensywna miłość stopniowo przekształciła się w brak większego zainteresowania. W miejsce dotychczasowej fascynacji, zatrważająca obojętność. Jak wyjaśnić takie zaskakujące zakręty?

      No cóż, odsłania się prawda o rzeczywistej motywacji. Często miłością jest nazywane pragnienie zdobycia drugiego człowieka dla siebie. Nieco inaczej przeżywa to kobieta, inaczej mężczyzna. W każdym razie początkowo drugi jest kimś niezdobytym. To generuje „uwodzicielski mechanizm”, aby zdobyć. Pragnienie, aby posiąść dla siebie człowieka, który stał się przedmiotem zainteresowania. Zdobywca ocenia wartość siebie w oparciu o zdolności „upolowania upatrzonej ofiary”. Nieraz może to być bardzo powierzchowna gra. Nieraz całość przypomina głęboką postawę miłości. Cała prawda wychodzi właśnie w chwili uzyskania celu. Gdy zdobycie jest motywem, to po zrealizowaniu tego celu zmniejsza się czy wręcz znika zainteresowanie zdobytą osobą. Tu mamy wytłumaczenie wielu przypadków spadku zainteresowania po ślubie. Ślub jest bowiem swoistym przypieczętowaniem wcześniejszego procesu zdobywania. W rezultacie ofiara jako zdobyta przestaje być już przedmiotem zainteresowania. Ujawnia się brak miłości.

      Inna postawa „miłosnego zakrętu” wyraża się w słowach: „nie spotkałem w życiu prawdziwej miłości”. Rzeczywiście, jeśli człowiek szuka miłości, to jej nie spotka. Miłość bowiem nie przechadza się po ulicach. Istnieją tylko ludzie, z którymi możemy wejść w relację miłości. Poszukiwanie miłości oznacza często zatrzymanie się na poziomie pewnych stanów emocjonalnych i uczuciowych. To mogą być nawet bardzo głębokie przeżycia. Nie zmienia to faktu, że człowiek wciąż pozostaje w sobie. Drugi jest tylko środkiem, który wyzwala we mnie świat miłych doznań i przeżyć. Początkowo jest fascynacja osobą, którą uważamy, że kochamy. Swoisty chodzący ideał, który zawiera w sobie wszystkie upragnione przez nas cechy. Z upływem czasu następuje jednak „wejście w zakręt”. Domniemana miłość zanika. Czemu?

      Punktem odniesienia jest bowiem tutaj własna osoba. Moje „ja” zajmuje centralne miejsce. W rzeczywistości nie wchodzę w relację z drugim człowiekiem, ale pozostaję na poziomie przeżywania jego ideału w sobie. Znaczy to, że tak naprawdę nie fascynuję się drugim człowiekiem, ale wyrobionym w sobie jego ideałem. Fizyczna osoba drugiego staje się swoistym manekinem, na którym wieszam ubranie swego ideału. Z czasem rzeczywistość odsłania się coraz bardziej. Braki drugiego człowieka stają się widzialne. Następuje rozczarowanie.

      Dla wszystkich zainteresowanych prawdziwą miłością, Jezus Chrystus ma bezcenną propozycję „Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie” (J 13,34). Otrzymujemy najpełniejsze wyjaśnienie, kiedy ma miejsce rzeczywista miłość. Punktem odniesienia jest miłość Jezusa. Jedynym sposobem wchodzenia na właściwą drogę jest podążanie za Jezusem Chrystusem, Słońcem Miłości. Na tyle prawdziwie kochamy, na ile postępujemy podobnie jak nasz Mistrz. Zarazem realizacja tego świętego wzorca jest możliwa tylko w mocy udzielanej przez Niego łaski. Największą nowością jest właśnie chcieć kochać nie wedle własnych wyobrażeń i zdobywczych planów, ale na wzór miłości ukazanej w Ewangelii.

      Na pierwszym miejscu staje Jezus, który przychodzi bezpośrednio lub w drugim człowieku. Znakiem wejścia na ewangeliczną drogę jest pogłębianie się miłości w miarę upływu czasu. Moment ślubu staje się wtedy „nie końcem”, ale początkiem jeszcze głębszej relacji. W prawdziwej miłości bowiem głównym celem nie jest zdobywanie, ale ofiarowywanie siebie. Najważniejsze jest umieranie dla drugiego i służba drugiemu. Dostrzegane ludzkie słabości stają się motywem jeszcze pełniejszego przylgnięcia. W miłości słabość drugiego nie jest powodem rozczarowania, ale jeszcze głębszej jedności, aby pokornie przyjść z pomocą.

      Miłosne zakręty wedle miary „własnego ja” czy Słońce Miłości wedle Jezusa Chrystusa? Oto jest pytanie!

28 kwietnia 2013 (J 13, 31-35)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z kalendarzem liturgicznym Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

↑   Inne komentarze

1) Pomoc do modlitwy Słowem Bożym, czyli wprowadzenie do Lectio Divina księży Salwatorianów (~5-35′). Wyświetla się najnowsze dostępne nagranie. Pozostałe odcinki dostępne są w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video, aktywna po kliknięciu przycisku).

Słowo na jutro
Źródło: CFD

2) Zoom Mocnych w Duchu (dostępny od 5:00 rano ~3′) i Zielone Pastwisko ojca Piotra Kleszcza (dostępne od godziny 00.00 ~5-7′). Przycisk powinien wyświetlać najbardziej aktualny odcinek, czasem jednak trzeba go odszukać w rozwijanej playliście.

3) Dzisiejsza homilia Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia z Mszy świętej spracowanej w Parznie z okazji 200 rocznicy urodzin Sługi Bożej Wandy Malczewskiej (~10-25′):

Abp Ryś – homilia
Źródło: Archidiecezja Łódzka

---