17 stycznia 2023, Wtorek

Wtorek II tygodnia okresu zwykłego (rok I) – wspomnienie świętego Antoniego (Wielkiego), opata; patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Hbr 6, 10-20)

Motywy naszej nadziei

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Bracia:

Nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdy usługiwaliście świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, by każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic.

Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę, nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, poprzysiągł na samego siebie, mówiąc: «Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę». A ponieważ Abraham tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane. Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia prawdy jest zakończeniem każdego sporu między nimi.

Dlatego Bóg, pragnąc okazać dziedzicom obietnicy ponad wszelką miarę niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzy uciekliśmy się do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jak bezpiecznej i silnej dla duszy kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus jako poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 111 (110), 1b-2. 4-5. 9 i 10c (R.: 5b))

Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
albo: Alleluja

Z całego serca będę chwalił Pana *
w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Wielkie są dzieła Pana, *
zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują.

Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
albo: Alleluja

Sprawił, że trwa pamięć Jego cudów, *
Pan jest miłosierny i łaskawy.
Dał pokarm bogobojnym, *
pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.

Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
albo: Alleluja

Zesłał odkupienie swojemu ludowi, *
na wieki ustanowił swoje przymierze,
imię Jego jest święte i wzbudza trwogę, *
a Jego sprawiedliwość będzie trwać na wieki.

Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
albo: Alleluja

Aklamacja (Por. Ef 1, 17-18)

Alleluja, alleluja, alleluja

Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem,
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mk 2, 23-28)

Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu

Słowa Ewangelii według Świętego Marka:

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Człowiek i prawo

Uważnie wysłuchał opowieści o Jezusie Chrystusie. Na zakończenie wyraził swe szczere zdumienie: „Jak to możliwe, że wierzycie w człowieka, który został skazany zgodnie z prawem?”. Ów słuchacz nie będący chrześcijaninem nie mógł pojąć, że osoba prawnie skazana na śmierć, zgodnie z wyrokiem oficjalnych władz sądowych, może być postrzegana i przeżywana jako Boska Świętość…

Epizod ten jest świetną okazją dla chrześcijanina, aby odkryć skarb obecności Jezusa w kontekście różnych prawnych wyzwań. Ileż ludzkich cierpień fizycznych, psychicznych i duchowych w powiązaniu z procesami sądowymi i zapadającymi wyrokami: utrata zdrowia, zżerający stres, nieustanny lęk, ruina finansowa, próby samobójcze i samobójstwa dokonane. Niestety, pewnych rzeczy doraźnie w otaczającym świecie nie zmienimy. Możemy jednak zmienić nasz sposób przeżywania tego, co w świecie spotykamy. Dzięki temu, nawet przy największych „burzach prawnych” możliwy jest pokój serca.

Aby ten cel osiągnąć, warto najpierw uświadomić sobie istnienie dwóch mentalności, które „ubóstwiają” prawo. W myśli pogańskiej porządek kosmosu jest najwyższym mechanizmem, któremu każdy człowiek powinien się podporządkować. Dlatego poganie traktują prawny ład społeczeństwa jako najwyższą normę moralną. W przypadku legalizmu religijnego niezachowanie prawa jest traktowane jako wystąpienie przeciwko Bogu. Prawo jest stawiane niemalże na równi z Bogiem. W imię Bożego Prawa człowiek może być niszczony lub wręcz zabity. Gdy Bóg umiera w sercu, wtedy prawo staje się „Bogiem”.

Oto dwie mentalności, w których obowiązuje zasada, że człowiek ma służyć prawu. Tak było, jest i będzie. Każdy system myślenia, świecki i religijny, gdzie Jezus nie jest realnie brany pod uwagę jako Bóg i Człowiek, będzie sprowadzał człowieka do poziomu sługi wobec „Boskiego majestatu Prawa”. Tyko mentalność rdzennie chrześcijańska, opierając się na naukach Jezusa, ustawia ten problem radykalnie inaczej. Chrystus wypowiedział znamienne słowa: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu” (por. Mk 2, 23-28).

„Szabat” możemy tu interpretować jako symbol ludzkiego prawa, które przypisuje sobie boskie prerogatywy, choć Bogiem nie jest. Jezus wyjaśnia, że człowiek nie jest „kółkiem zębatym”, które ma służyć wielkiej machinie prawa. To machina prawa ma służyć dobru człowieka. Człowiek nie jest dla komputera, ale komputer dla człowieka. Ale nie na tym koniec. Jezus wskazuje na siebie jako na Pana, który jest najwyższym Boskim Prawodawcą.

Jezus został skazany na śmierć przy jednomyślnej zgodzie oficjalnych reprezentantów „ubóstwiania” prawa: Sanhedrynu i Piłata. A jednak był to zły wyrok, sprzeczny z Wolą Boga… Jezus, skazany i ukrzyżowany w majestacie prawa jako przestępca, w rzeczywistości jest Bogiem, Świętym Prawodawcą. Dla chrześcijanina ta prawda jest bezcennym źródłem duchowej mocy i światła.

Chrześcijanin ma hierarchię wartości, gdzie Jezus jako Bóg i Człowiek jest najważniejszy. Dlatego chrześcijanin szanuje człowieka i ma zdrowy dystans do prawa. To znaczy nie traktuje prawa jako „coś boskiego”. Bogiem jest tyko Jezus. Gdy człowiek w mocy Ducha Świętego czerpie z tej prawdy, wtedy zyskuje ogromny pokój serca. To wyciszenie serca jest możliwe nawet w przypadku najtrudniejszych procesów sądowych i brutalnej niesprawiedliwości. Wszak to tylko ludzkie instancje i wyroki.

Najważniejsze, aby mieć serce zjednoczone z Jezusem. Warto nasycać się tą prawdą do szpiku kości. Kto stanowi jedno z Jezusem, nawet w trakcie największych „prawnych burz” doświadcza wewnętrznej ciszy. Duch Święty daje siłę, aby każdemu człowiekowi z serca błogosławić, spokojnie spać i zbytnio się nie stresować . Taka postawa nie oznacza zaniedbania tego, co ewentualnie w sensie prawnym trzeba zrobić. Wręcz przeciwnie. Jezus daje pokój serca i jasność umysłu, dzięki temu cała energia jest wykorzystywana na niezbędne działania, wsparte łaską. Jezus pokonał miłością dwie prawne potęgi tego świata. Kto jest z Jezusem, ten także zwycięża miłością, zawsze i wszędzie…

20 stycznia 2015 (Mk 2, 23-28)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →