17 października 2023, Wtorek

Wspomnienie św. Ignacego Antiocheńskiego, biskupa i męczennika
Sobota XXVII tygodnia zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na wtorek 28 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Rz 1, 16-25)

Boga można poznać przez Jego dzieła

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia:

Ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka. W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: «A sprawiedliwy żyć będzie dzięki wierze».

Albowiem gniew Boży objawia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta. To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty – wiekuista Jego potęga oraz bóstwo – stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się oni wymówić od winy, ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych, stali się głupimi. «I zamienili chwałę» niezniszczalnego Boga «na podobizny» i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów.

Dlatego wydał ich Bóg poprzez pożądania ich serc na łup nieczystości, tak iż dopuszczali się bezczeszczenia własnych ciał. Prawdę Bożą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu oddawali cześć, i służyli jemu, zamiast służyć Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 19 (18), 2-3. 4-5b (R.: por. 2a))

Niebiosa głoszą chwałę Pana Boga

Niebiosa głoszą chwałę Boga, *
dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon.
Dzień opowiada dniowi, *
noc nocy wiadomość przekazuje.

Niebiosa głoszą chwałę Pana Boga

Nie są to słowa ani nie jest to mowa, *
których by dźwięku nie usłyszano.
Ich głos się rozchodzi po całej ziemi, *
ich słowa aż po krańce świata.

Niebiosa głoszą chwałę Pana Boga

Aklamacja (Por. Hbr 4, 12)

Alleluja, alleluja, alleluja

Żywe jest słowo Boże i skuteczne,
zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 11, 37-41)

Czystość wewnętrzna

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Pewien faryzeusz zaprosił Jezusa do siebie na obiad. Poszedł więc i zajął miejsce za stołem. Lecz faryzeusz, widząc to, wyraził zdziwienie, że nie obmył wpierw rąk przed posiłkiem.

Na to Pan rzekł do niego: «Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości.

Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (28 wtorek zwykły, rok liturgiczny B I)

Zewnętrzne znaki wnętrza

Zewnętrzne znaki pomiędzy ludźmi… Ich znaczenie i wartość zależą od wewnętrznych treści, które odzwierciedlają. Ta sama zewnętrzna forma może wyrażać zupełnie odmienne wewnętrzne rzeczywistości. Stąd bierze się wiele nieporozumień. Nieraz mają miejsce ostre spory pomimo w rzeczywistości podobnego postrzegania świata. Zarazem może panować przekonanie o istnieniu takich samych poglądów tam, gdzie tak naprawdę życiowe wizje są diametralnie odmienne. Aby pogłębiać się duchowo i osiągać coraz lepszą wzajemną komunikację, trzeba wystrzegać się dwóch błędów.

W pierwszym przypadku jest to formalizm, który charakteryzuje się pozostawaniem na poziomie zewnętrznej formy. Taką postawę prezentowali w Ewangelii faryzeusze. Dla nich najważniejsze znaczenie miało przestrzeganie różnych rytualnych wymogów. Pokazuje to zachowanie pewnego faryzeusza, który zaprosił Jezusa na obiad. Mistrz zasiadł za stołem nie obmywając wcześniej rąk przed posiłkiem. Takie zachowanie zostało odebrane negatywnie jako brak czystości. Przy czym nie chodziło o brak higieny, ale o nieprzestrzeganie obowiązującego rytuału. Obmycie rąk interpretowano jako przejaw religijnej czystości. Skoro Jezus nie wykonał tego gestu, w rozumieniu faryzejskim znaczyło to, że przystąpił do posiłku w stanie duchowej nieczystości. Dlatego przyjęto ze zdziwieniem, że człowiek głoszący Boże nauki zachowuje się w taki niemoralny sposób.

W drugim przypadku wszystko zostaje sprowadzone do „wewnętrznego świata” bez stosowania przynajmniej minimalnych zewnętrznych środków wyrazu. Występuje tu nieprawidłowe podświadome założenie, że drugi człowiek wie, co „we mnie się dzieje”. Powstaje nawet oczekiwanie, że powinien się domyśleć, o co mi chodzi. Istnieje tu niebezpieczna koncentracja na sobie. „Moje widzenie” jest traktowane jako jedynie istniejące i obowiązujące. Ewentualnie ma ono status najlepszego, do którego wszyscy inni powinni się dostosować. Ponadto, „czysta wewnętrzność” bez adekwatnych zewnętrznych odzwierciedleń jest iluzją. Jeśli ktoś twierdzi, że jest „wewnętrznie wierzącym” chrześcijaninem, ale bez skruchy trwale łamie w widzialny sposób określone przykazania, wtedy istniejące „zewnętrzne braki” dyskredytują składane „duchowe deklaracje”.

W kontekście zdziwienia faryzeusza, Jezus wypowiada znamienne zdanie: „Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste” (por. Łk 11, 37-41). Słowa te zostały poprzedzone mocnym zarzutem pod adresem faryzeuszy: „wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości”. Te wyjaśnienia i ostrzeżenia są uniwersalnym drogowskazem dla wszystkich w kwestii relacji pomiędzy „wewnętrznym” i „zewnętrznym”. Otóż najważniejsza jest dbałość o wnętrze. Bez życia wewnętrznego wszelkie zewnętrzne słowa i gesty stają się pustą formą. Wyznacznikiem duchowego bogactwa i moralnej czystości jest stan duszy. Największym darem, jaki możemy ofiarować, jest serce obdarzające bezinteresowną miłością. Zarazem nie oznacza to jakiegoś „hermetycznego światka wsobnego”. Prawdziwa miłość wyraża się zewnętrznie w dawaniu autentycznego dobra. Przy czym nie może to być dobro wedle „mojego świata”, ale wedle „odmiennego świata” osoby obdarowywanej. Znakiem czystości serca jest coraz głębsza rezygnacja z drugiego człowieka jako tego, który zaspokaja moje potrzeby i oczekiwania. Chodzi o to, aby stawać się narzędziem, przy pomocy którego Bóg może realizować w drugim swe święte plany. Taka sytuacja jest optymalnym łączeniem wewnętrznej czystości z uzewnętrznieniem przenikniętym prawdziwą miłością.

„Strona zewnętrzna” najczęściej znajduje wyraz w różnych słowach i gestach. Ale nie na tym koniec. Szczególnym środkiem „zewnętrznej komunikacji” jest także „duchowe milczenie”. Nie jest to puste milczenie, będące konsekwencją egoistycznego zamknięcia się w sobie. Wręcz przeciwnie, jest to miłujące otwieranie się, będące rezultatem nakierowania na Boga. Człowiek nie wypowiada słów, ufając, że Bóg w odpowiedzi na modlitwę sam udzieli niezbędnego światła „drugiemu światowi”; także odnośnie tego, co dzieje się w „moim świecie”. Ten sposób zachowania jest charakterystyczny dla pustelników. Ale każdy chrześcijanin jest zaproszony do tego, aby odkrywać prawdę o milczeniu, które wraz ze słowami i gestami jest niezwykłym sposobem miłującego objawiania się wnętrza.

13 października 2015 (Łk 11, 37-41)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →