17 listopada 2022, Czwartek

Czwartek XXXIII tygodnia okresu zwykłego (rok II) – wspomnienie świętej Elżbiety Węgierskiej (inne oficjum: tu)

SPIS TREŚCI:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Nowenna do św. Rafała Kalinowskiego #7 →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny II)

1. czytanie (Ap 5, 1-10)

Bóg wręcza Barankowi księgę przeznaczeń

Czytanie z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła

Ja, Jan, ujrzałem na prawej dłoni Zasiadającego na tronie księgę zapisaną wewnątrz i na odwrocie opieczętowaną siedmiu pieczęciami.

I ujrzałem potężnego anioła, obwieszczającego głosem donośnym: «Kto godzien jest otworzyć księgę i złamać jej pieczęcie?» A nie mógł nikt – na niebie ani na ziemi, ani pod ziemią – otworzyć księgi ani na nią patrzeć. A ja bardzo płakałem, że nie znalazł się nikt godny, by księgę otworzyć ani na nią patrzeć.

I mówi do mnie jeden ze Starców: «Przestań płakać! Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci».

I ujrzałem między tronem z czterema Istotami żyjącymi a kręgiem Starców stojącego Baranka, jakby zabitego, a miał siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię. On poszedł i z prawicy Zasiadającego na tronie wziął księgę. A kiedy wziął księgę, cztery Istoty żyjące i dwudziestu czterech Starców upadło przed Barankiem, każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy świętych. I taką nową pieśń śpiewają: «Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i krwią Twoją nabyłeś dla Boga ludzi z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi».

Psalm (Ps 149 (148), 1b-2. 3-4. 5-6a i 9b (R.: por. Ap 5, 10))

Tyś nas uczynił kapłanami Boga
albo: Alleluja

Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
głoście Jego chwałę w zgromadzeniu świętych.
Niech się Izrael cieszy swoim Stwórcą, *
a synowie Syjonu radują swym Królem.

Tyś nas uczynił kapłanami Boga
albo: Alleluja

Niech imię Jego czczą tańcem, *
niech grają Mu na bębnie i cytrze.
Bo Pan swój lud miłuje, *
pokornych wieńczy zwycięstwem.

Tyś nas uczynił kapłanami Boga
albo: Alleluja

Niech święci cieszą się w chwale, *
niech się weselą przy uczcie niebieskiej.
Chwała Boża niech będzie w ich ustach; *
to jest chwałą wszystkich Jego świętych.

Tyś nas uczynił kapłanami Boga
albo: Alleluja

Aklamacja (Por. Ps 95 (94), 8a. 7d)

Alleluja, alleluja, alleluja

Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych,
lecz słuchajcie głosu Pańskiego.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 19, 41-44)

Zapowiedź zburzenia Jerozolimy

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim i rzekł: «O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami.

Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą, a nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Odpowiedzialna troska

„Człowiek, powierzony przez Opatrzność naszej trosce i odpowiedzialności”. Sprawa dotyczy relacji, w której jeden człowiek jest odpowiedzialny za drugiego. Pojawia się kwestia sposobu rozumienia i realizacji troski o życie powierzonej nam osoby. Istnieją dwie wielkie pokusy, które warto sobie uświadomić.

Pierwsza pokusa wiąże się z postawą obojętności. Człowiek, o którego mamy się troszczyć, zostaje pozostawiony samemu sobie; nie jest obdarzony należytą opieką i zainteresowaniem. Powoduje to „pełzające” narastanie problemów, które w przyszłości zdetonują z wielką siłą. Np. w sercu dziecka rozgrywa się dramat, ale rodzice na skutek zabiegania tego nie dostrzegają. Podobnie z innymi poważnymi konfliktami w relacjach rodzinnych i w pracy. Choroba obojętności polega na tym, że każdy żyje w swoim hermetycznym świecie. Oczywiście fizyczne oczy mogą drugiego widzieć, ale serce pozostaje zaślepione i nie dostrzega życiowego wołania drugiego. Powoduje to zaistnienie głębokich kryzysów i wielkich nieszczęść, których można było w pełni uniknąć.

Druga błędna postawa charakteryzuje się przeciwstawnym ekstremum, nadopiekuńczością. Człowiek sądzi, że troskliwie się opiekuje. W rzeczywistości jednak jest to bardzo ukryty egoizm, w którym własne odczucia spokoju i braku zmartwienia są ważniejsze od realnego dobra osoby, za którą jesteśmy odpowiedzialni. W przypadku dziecka i nastolatka uniemożliwia to prawidłowy rozwój. W świecie dorosłych „paternalistyczna nadopiekuńczość” zabija inicjatywę i aktywność na skutek braku realnej możliwości wpływania na rzeczywistość. Wiele złego dokonuje się, gdy dziecko jest już dorosłym człowiekiem, a rodzic tego nie zauważa i nadal traktuje je jak małe dziecko. Dziecko oczywiście zawsze pozostanie dzieckiem dla rodzica, ale w nowym etapie życia jest to już „dorosły partner do rozmowy”.

Przy nadopiekuńczości „świat opiekuna” pochłania i unicestwia „świat człowieka podlegającego opiece”. Ma miejsce nieustanne „odmawianie litanii” w rodzaju: „tego nie rób”, „tamto rób”, „siedź, zrobię za ciebie”. Dochodzi nawet do aktów psychicznej przemocy w dobrej wierze, aby uchronić podlegającą sobie osobę przed wyimaginowanymi lub realnymi niebezpieczeństwami. Czy można nazwać miłością robienie z osoby ludzkiej bezwolnego i bezmyślnego przedmiotu? Bóg w imię poszanowania wolności daje dorosłemu człowiekowi nawet prawo do tego, aby sam siebie unieszczęśliwił. Lepiej Boga nie poprawiać! Jak to rozumieć?

Wiele światła daje nam postawa Jezusa w odniesieniu do Jerozolimy. Jezus jak nikt inny umiłował to święte miasto, któremu z woli Ojca ofiarował dar zbawczego pokoju. Tu pragnął ostatecznie wypełnić dzieło zbawienia. W tym kontekście warto uważnie przeczytać zapis Ewangelisty: „Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim (…) nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia” (por. Łk 19, 41-44).

Oto wzorzec zdrowo przeżywanej relacji troskliwej odpowiedzialności. Jezus całym sercem ukazywał zbawczą prawdę Jerozolimie. Nikt nie może Mu zarzucić obojętności. Zarazem w pełni uszanował wybór Jerozolimy. Wiedział o jej przyszłym zniszczeniu, które pośrednio było skutkiem odrzucenia zbawczego orędzia pokoju. Nie uległ jednak pokusie „nadopiekuńczości”. Nie użył Boskiej potęgi, aby zmusić do dobra. Właściwa odpowiedzialność polega na tym, że opiekun jest duchowo razem, daje całym sercem miłość i potem w pełni respektuje wolny wybór osoby, która podlega jego opiece. Jest to w pełni aktualne także w przypadku, gdy konsekwencją wyboru będzie to, że „kamień na kamieniu nie pozostanie”. Taka tragedia nie jest już z winy opiekuna.

Można powiedzieć, że „Boży opiekun” to człowiek, który jest gotów podjąć „cierpienie łez”, gdy pomimo usilnych „działań i tłumaczeń” ukochana osoba schodzi na złą drogę. Te łzy mają jednak w sobie wielką duchową moc. Są to „mistyczne łzy”, które stanowią świadectwo miłości respektującej wolność. Nie jestem obojętny, ale i nie przytłaczam samym sobą. Martwię się nie o siebie, ale o człowieka, za którego jestem odpowiedzialny. Takie łzy stają się najwyższą formą modlitwy, która maksymalnie wspomaga proces wolnej przemiany serca u pogubionego człowieka.

Módlmy się, aby każda dusza, której Jerozolima jest mistycznym symbolem, rozpoznała Jezusowe nawiedzenie i przyjęła życiodajny dar Chrystusowego dobra i pokoju.

20 listopada 2014 (Łk 19, 41-44)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →