18 lutego 2024, Niedziela

I Niedziela Wielkiego Postu (rok B)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia kard. Rysia

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na 1 niedzielę Wielkiego Postu (rok liturgiczny B)

1. czytanie (Rdz 9, 8-15)

Przymierze Boga z Noem po potopie

Czytanie z Księgi Rodzaju

Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów: «Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię».

Po czym Bóg dodał: «A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego istnienia».

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 25 (24), 4-5. 6 i 7bc. 8-9 (R.: por. 10))

Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność

Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność

Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie, *
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu *
ze względu na dobroć Twą, Panie.

Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność

Dobry jest Pan i łaskawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy ubogich dróg swoich.

Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność

2. czytanie (1 P 3, 18-22)

Woda chrztu nas ocala

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Piotra Apostoła

Najdrożsi:

Chrystus raz jeden umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia przez Ducha. W Nim poszedł ogłosić zbawienie nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża naczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę.

Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zobowiązanie dobrego sumienia wobec Boga – dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali aniołowie i Władze, i Moce.

Oto Słowo Boże

Aklamacja (Mt 4, 4b)

Chwała Tobie, Słowo Boże

Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Chwała Tobie, Słowo Boże

↑ Ewangelia (Mk 1, 12-15)

Jezus był kuszony przez Szatana, aniołowie zaś Mu usługiwali

Słowa Ewangelii według Świętego Marka:

Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. A przebywał na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez Szatana, i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli.

Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (1 niedziela Wielkiego Postu, rok liturgiczny B I)

Wielki Post i Pustynia

Wielki Post… W tym świętym czasie warto zgłębiać duchowy sens pustyni. Pustynia jest egzystencjalną przestrzenią, gdzie człowiek dochodzi do granic wytrzymałości. Życie jawi się jako ciężar nie do uniesienia. Bezsens bombarduje ze wszystkich stron. Stanem życiowej pustyni może być: nieakceptowana samotność, toksyczne związki, mobbing w pracy, kłopoty finansowe, choroby generujące dotkliwy ból.

Także specyficznym doświadczeniem pustyni jest powołanie pustelnicze. Wtedy pobyt na pustyni oznacza dobrowolnie wybraną i pokochaną samotność, ciszę, odosobnienie oraz pogłębioną modlitwę i pokutę. Pustelnia jest na linii frontu, gdzie ścierają się ze sobą anielskie chóry życia i diabelskie szwadrony śmierci. O czym trzeba koniecznie wiedzieć, aby nie polec pośród „pustynnych burz i upałów”?

Bezcenną pomocą jest kontemplacja pobytu Jezusa na pustyni. W Ewangelii czytamy: „Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebywał na pustyni, kuszony przez szatana” (por. Mk 1, 12-15). Zapis ten wyraźnie pokazuje, że pustynne doświadczenie nie jest tylko prostym zetknięciem się z dobrem i złem. Człowiek staje w obliczu Boga i zarazem szatana. Kto ignoruje obecność Wcielonej Dobroci i osobowego zła, ten ma bardzo zredukowany obraz rzeczywistości.

Ważne, aby dostrzec swoją życiową pustynię jako miejsce, gdzie jesteśmy wyprowadzeni przez samego Ducha Świętego. Tak jest w przypadku Woli Bożej, gdy np. cierpimy na skutek ciężkiej choroby lub śmierci bliskiej osoby. Ale człowiek może także sam spowodować swe ogałacające nieszczęście. Wtedy pokorne uznanie grzechu i powierzenie się Bożemu Miłosierdziu sprawiają, że Duch Święty przejmuje inicjatywę i prowadzi w dalszych pustynnych zmaganiach. Istota rzeczy polega na tym, aby na pustyni być jako człowiek posłany przez Ducha Świętego. Każdego „śmiałka” z własnej inicjatywy demony bezlitośnie zmiażdżą. Pustelnik wytrwa w pustelni tylko wtedy, gdy będzie przeżywał swój pobyt jako pokorną odpowiedź na zaproszenie Boga; to nie jest „wakacyjne widzimisię”.

W każdym pustynnym doświadczeniu ochronną tarczą jest modlitewna pamięć serca: „Bóg jest ze mną. Bóg widzi moje umieranie”. Ufna modlitwa pozwala przyjąć w siebie moc Ducha Świętego. Potrzebujemy tej świętej mocy, gdyż na pustyni szczególnie doskwiera osłabienie fizyczne i psychiczne. Ale najbardziej chodzi o to, że szatan widzi nasze utrudzenie i bezwzględnie to wykorzystuje; chce nas złamać duchowo. Od czasów starożytności pustelnicy i mnisi ukazują pustynię jako miejsce, gdzie diabły atakują z potężną furią. Zauważmy! Nawet Jezus, gdy znalazł się na pustyni, stał się obiektem kusicielskiej akcji szatana.

Pokusy są działaniami, które mają na celu odciągnąć człowieka od Boga. Szatan dąży do tego, aby człowiek wypełniał niewolniczo jego żądania. Posługuje się dwoma strategiami. Jedna jest „ciepłą” zachętą do pozornego dobra, które jednak potem obraca się w wielkie zło. Druga stanowi zestaw gróźb, które wpychają w szpony zła. Atak idzie poprzez kusicielskie myśli, wtłaczane do umysłu, oraz za pośrednictwem ludzi. Jak się bronić?

Życie w pustelni wskazuje na kilka praktycznych zasad. Przede wszystkim trzeba pokochać swą pustynię. Oznacza to serdeczne uczucia wobec miejsca, gdzie prowadzimy pustynne zmagania w życiu. Dla mnie Erem jest najukochańszym miejscem na świecie. Następnie podstawą jest oddanie się w opiekę Maryi, aby ochraniała swym „świętym płaszczem”. Maryja wspiera nas w przyjmowaniu Ducha Świętego i budzi popłoch u złych duchów. Nasz Erem jest pod opieką Maryi Bramy Niebios.

Ogromnie ważna jest postawa pokory serca. Pyszałek na pustyni, to pewna samozagłada. Pomocne są także zewnętrzne znaki skruszonego uniżenia przed Bogiem. W pustelni każdego dnia wielokrotnie padam na twarz przed Jezusem Eucharystycznym obecnym w tabernakulum. Jest to akt uwielbienia, który otwiera serce na Boga i odstrasza szatana. Aniołowie pragną nas wspierać w duchowych zmaganiach. Kontemplacja przyrody uwrażliwia na piękno natury i piękno duchowe. Maryjo, Matko Pustyni, módl się za nami…

22 lutego 2015 (Mk 1, 12-15)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →