21 maja 2024, Wtorek

Wtorek VII tygodnia zwykłego (II) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
święci pustelnicy dziś wspominani: św. Serapion Sydonita

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia kard. Rysia

Litania Loretańska →

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na wtorek 7 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny II)

1. czytanie (Jk 4, 1-10)

Warunki dobrej modlitwy

Czytanie z Listu Świętego Jakuba Apostoła

Najmilsi:

Skąd się biorą wojny i skąd kłótnie między wami? Nie skądinąd, tylko z waszych żądz, które walczą w członkach waszych. Pożądacie, a nie macie, żywicie morderczą zazdrość, a nie możecie osiągnąć. Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie posiadacie, gdyż się nie modlicie. Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz.

Cudzołożnicy, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga. A może utrzymujecie, że na próżno Pismo mówi: «Zazdrośnie pożąda On ducha, którego w nas utwierdził»? Daje zaś tym większą łaskę. Dlatego mówi: «Bóg sprzeciwia się pysznym, pokornym zaś daje łaskę».

Bądźcie więc poddani Bogu, przeciwstawiajcie się natomiast diabłu, a ucieknie od was. Przystąpcie bliżej do Boga, to i On przybliży się do was. Oczyśćcie ręce, grzesznicy, uświęćcie serca, ludzie chwiejni! Uznajcie waszą nędzę, smućcie się i płaczcie! Śmiech wasz niech się obróci w smutek, a radość w przygnębienie. Uniżcie się przed Panem, a wywyższy was.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 55 (54), 7-9. 10-11. 23 (R.: por. 23a))

Zaufaj Panu, a On cię podtrzyma

Mówię: «Gdybym miał skrzydła jak gołąb, *
uleciałbym i spoczął;
uciekłbym daleko, zamieszkał na pustyni». †
Prędko bym sobie wyszukał schronienie *
od wichru i nawałnicy.

Zaufaj Panu, a On cię podtrzyma

Rozprosz ich, Panie, rozdziel ich języki, *
bo przemoc widzę w mieście i niezgodę.
Obchodzą je murami w ciągu dnia i nocy, *
a złość i ucisk są we wnętrzu jego.

Zaufaj Panu, a On cię podtrzyma

Zrzuć swą troskę na Pana, *
a On cię podtrzyma,
nigdy nie dopuści, *
aby się zachwiał sprawiedliwy.

Zaufaj Panu, a On cię podtrzyma

Aklamacja (Ga 6, 14)

Alleluja, alleluja, alleluja

Nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego, Jezusa Chrystusa,
dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mk 9, 30-37)

Druga zapowiedź męki i wezwanie do pokory

Słowa Ewangelii według Świętego Marka:

Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie». Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać.

Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: «O czym to rozprawialiście w drodze?» Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy.

On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: «Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich». Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: «Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał».

Oto Słowo Pańskie

Majowy Kącik Zadumy #19 →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (wtorek 7 tygodnia zwykłego, rok liturgiczny A II)

Jak traktujesz drugiego człowieka?

Jak traktuję drugiego człowieka? Odpowiedź wydaje się oczywista; lepiej lub gorzej, ale po prostu jak człowieka. Niestety, trwanie w takim przekonaniu, to niejednokrotnie iluzja i w dodatku mętna nieprecyzyjność. Dlatego, chcąc kochać w prawdzie, warto spojrzeć głębiej. Wtedy odkryjemy przynajmniej cztery charakterystyczne sposoby postrzegania drugiego; jako przedmiot, idol, osoba, ikona. Jak rozumieć te tajemniczo brzmiące określenia?

W przypadku „przedmiotu”, drugi człowiek jest sprowadzony do poziomu zwykłej rzeczy. We wzajemnych relacjach jego uczucia, myśli i decyzje zupełnie nie są brane pod uwagę. Nie pojawiają się pytania: Co czujesz? O czym rozmyślasz? Co proponujesz? Dominuje radykalnie inne pytanie: Do czego może mi się przydać?, Jak mogę wykorzystać? Człowiek pełni jedynie rolę użytkowego narzędzia lub produktu do konsumpcji. Ludzkie ciało staje się synonimem „bezdusznej materii”. Można powiedzieć, że jest to swoiste „uśmiercenie” człowieka. Oczywiście, taka uprzedmiotawiająca postawa jest całkowicie sprzeczna z nauką Jezusa.

Z ewangeliczną miłością nie zgadza się także koncepcja „boskiego idola”. Człowiek postrzegany jest tu jako wcielenie boskiej doskonałości; „chodzący ideał” bez cienia wady, jedynie same najwspanialsze zalety. Króluje uczucie bezgranicznego uwielbienia. W rzeczywistości nie ma tu miłości, ale egoizm. Egoizm ten fascynuje się upragnionym zestawem idealnych cech, który zostaje „podpięty” pod uwielbianego człowieka. Gdy okazuje się, że drugi nie jest oczekiwaną doskonałością, wtedy wszystko się zmienia. Uwielbienie przeobraża się w znudzenie, lekceważenie, a nawet pogardę. Przykładem tego są rozbite małżeństwa, gdzie najpierw była „bezgraniczna miłość”, a teraz jest jeszcze bardziej „bezgraniczna nienawiść”. Doprecyzujmy, że idealizacja jest czymś naturalnym i pięknym w okresie zakochania. Ale potem powinno nastąpić dojrzewanie do dwóch poniżej scharakteryzowanych postaw.

Trzecia sytuacja wygląda całkowicie odmiennie. Tym razem człowiek traktowany jest jako osoba; czyli „ktoś”, kto posiada rozum, wolę i uczucia. Człowiek jako osoba jest całym wewnętrznym wszechświatem, w którym pulsuje miłość, myślenie, odczuwanie. Głębokiego sensu nabiera tu pojęcie szacunku; występuje troska o rozwój duchowego bogactwa. Drugi przestaje być jedynie środkiem, a staje się celem działania. Co czujesz? Co mogę dla ciebie zrobić? Ciało przybiera tu postać szlachetnej przestrzeni „na wskroś” przenikniętej duszą. Przytulenie ciała staje się równoznaczne przytuleniu duszy i serca. Takie personalistyczne podejście w połączeniu z wiarą, daje piękną postawę chrześcijańską.

Wreszcie dochodzimy do czwartego przypadku, gdzie drugi człowiek postrzegany jest jako ikona. Jest to podejście w pełni chrześcijańskie. Ikona to święty obraz, który wskazuje na Boga. Zarazem nie będąc Bogiem, poprzez odniesienie do Boga, obraz ten jest wielką świętością. Najdoskonalszą ikoną niewidzialnego Boga jest widzialny Jezus Chrystus. Następnie każdy człowiek, w którym przyjmujemy samego Jezusa. „Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał” (Mk 9, 37).

Dla chrześcijanina człowiek jest osobą w relacji do Chrystusa. Kochać, to widzieć w twarzy kochanego oblicze samego Jezusa. Stąd płynie postawa uwielbienia Boga w drugim. Zarazem człowiek nadal pozostaje człowiekiem. Tak więc ma różne zalety i wady. Stopniowe poznawanie słabości nie oddala jednak, lecz jeszcze bardziej przyciąga i przybliża. Kochać prawdziwie, to być z drugim ze względu na jego ograniczenia, aby pomóc mu pełniej istnieć. Na takiej drodze do doskonałości uwielbienie Boga łączy się z wyrozumiałością dla ludzkich słabości. Kochać, to uniżyć się i służyć z miłością. W ten sposób dokonuje się święta relacja pomiędzy dwiema osobami. W Jezusie Chrystusie dwa odmienne ludzkie światy wchodzą w stan jedności, która przenika ciało i duszę…

25 lutego 2014 (Mk 9, 30-37)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →