22 października 2024, Wtorek

Wtorek XXIX tygodnia zwykłego (rok II; w Wadowicach, Kalwarii Zebrzydowskiej, Świdnicy, mieście i gminie Bodzentyn, Bełchatowie, Ełku, Ostrołęce, Obornikach Wielkopolskich, Zakliczynie, Szamocinie, Dęblinie, Staszowie, w powiecie tatrzańskim oraz w województwach kujawsko-pomorskim i małopolskim: Uroczystość świętego Jana Pawła II, papieża) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
polski patron dnia: święty Jan Paweł II, papież

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na wtorek 29 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny II)

1. czytanie (Ef 2, 12-22)

Chrystus jest naszym pokojem

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:

W owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, niemający nadziei ani Boga na tym świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa.

On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch rodzajów ludzi stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i w ten sposób jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem, w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości.

A przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzy jesteście daleko, i pokój tym, którzy są blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca.

A więc nie jesteście już obcymi i przybyszami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 85 (84), 9ab i 10. 11-12. 13-14 (R.: por. 9))

Pan głosi pokój swojemu ludowi

Będę słuchał tego, co Pan Bóg mówi: *
oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom.
Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy Mu cześć oddają, *
i chwała zamieszka w naszej ziemi.

Pan głosi pokój swojemu ludowi

Łaska i wierność spotkają się z sobą, *
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.

Pan głosi pokój swojemu ludowi

Pan sam szczęściem obdarzy, *
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, *
a śladami Jego kroków zbawienie.

Pan głosi pokój swojemu ludowi

Aklamacja (Por. Łk 21, 36)

Alleluja, alleluja, alleluja

Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie,
abyście mogli stanąć przed Synem Człowieczym.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 12, 35-38)

Oczekiwanie powrotu Pana

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy bądźcie podobni do ludzi oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc, będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (22 października, wspomnienie świętego Jana Pawła II, 29 wtorek zwykły, rok liturgiczny C I)

Super-metoda trzech dialogów

Trudne sytuacje, które stresują. Zachowania, które wyzwalają burze emocji. Poglądy, które wyprowadzają z równowagi. Jest tego „troszkę” w życiu. Chcąc zachować pokój serca, warto zaczerpnąć inspirację z życia św. Jana Pawła II, którego dziś wspominamy w Kościele. Ten człowiek miał przecież „cały świat na głowie”. Każdy dzień to była super-solidna dawka sytuacji, które normalnie powodują, że ludziom przegrzewają się czy wręcz siadają systemy nerwowe. Jak dawał sobie radę? Przecież był człowiekiem z krwi i kości, jak każdy z nas. Podobnie jak papież Franciszek, mocno akcentował swą normalność i prostotę! Oczywiście cały świat się modlił. Ale bez odpowiedniej postawy, nie byłby w stanie wchłonąć tej modlitwy. Jak On to robił?

Jeżeli uważnie przyjrzymy się życiu św. Jana Pawła II, to odkryjemy, że totalnie na serio potraktował słowa Jezusa: „Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie” (Łk 12,37). To właśnie brak ewangelicznego czuwania generuje cały system zestresowania i nerwowego napięcia. Brak czuwania to stres zarówno na Sądzie Ostateczny jak i teraz w codzienności. Jan Paweł II czuwał, respektując Ewangeliczną prawdę o Bogu i człowieku. Czuwał, to znaczy praktykował zasadę „trzech dialogów”: z samym sobą, z Bogiem i z drugim człowiekiem. Kolejność wymienionych tu dialogów wskazuje na sposób posługiwania się nimi (nie chodzi o wartościowanie). Jak ta „zasada trzech dialogów” praktycznie działa?

Otóż pierwszym krokiem jest dialog z samym sobą. Kto by chciał zacząć od Boga, w rzeczywistości jeszcze bardziej pozostanie tylko ze sobą, naiwnie lub zarozumiale utożsamiając swe pobożne myśli i wyobrażenia z Bogiem. Dialog ze sobą oznacza wewnętrzną rozmowę o wszystkim. To odważne wypowiedzenie i uznanie różnych sprzeczności w sobie. Pokora i dialog to wielcy przyjaciele. Pycha z kolei zawzięcie trzyma z monologiem. Człowiek pyszny „próbuje grać”, że osiągnął już stan doskonałej jedności myśli i uczuć. Ta śmieszna iluzja powoduje wewnętrzne napięcie, objawiające się poprzez: zestresowanie, znerwicowanie czy też oburzenie. Następuje zamknięcie się na „odmienność” i „nowość”; w konsekwencji głębsza relacja z drugim człowiekiem i z Bogiem przestaje być możliwa. Nasz Święty przez całe życie słuchał swego serca i umysłu, cierpliwie przezwyciężając odkryte sprzeczności. Odważnie mówił „nie wiem” i pokornie szukał „jak to jest?”. Tak otwiera się droga do dialogu z Bogiem.

To najważniejszy dialog, gdyż tutaj dochodzi do rozmowy ze Stwórcą-Źródłem całego stworzenia. Najważniejsze jest milczące i cierpliwe wsłuchanie. Wypływający z Boga-Źródła strumień można wchłaniać jedynie w ciszy ubogiego zatrzymania. Dialog z Bogiem, to stanięcie ze swoim „jestem nikim” i „nic nie wiem” wobec Jezusa, który „Jest Wszystkim” i „Wie Wszystko”. Konieczne jest pokorne ubóstwo słuchania. Bez tego, człowiek staje się monologiczno-fanatycznym ideologiem „boga bez Boga”. Jan Paweł II był pokornym słuchaczem Boga Żywego. Dlatego bez paraliżującego stresu pozwalał się wciąż zaskakiwać swemu Boskiemu Przyjacielowi.

Dialog z Żywym Bogiem naturalnie prowadzi do dialogu z drugim człowiekiem, który ex definitione przestaje być wrogiem-znikąd. Drugi-inny staje się siostrą i bratem, gdyż mamy wspólnego Boga za Ojca. Jednocześnie tylko Bóg jest Pełnym Witrażem. My jesteśmy jedynie poszczególnymi szkiełkami. Znaczy to, że drugi w swej odmienności nie jest tylko zagrożeniem, lecz także szansą. Dlatego nasz Mistrz Dialogu, z Bogiem w sercu, wyruszał na spotkanie jakże odmiennych ludzi. Papieskie ucałowanie ziemi różnych narodów to piękny dialogiczny obraz! Bez lęku wszędzie słuchał, zdając kolejne życiowe egzaminy…

Jezus mówi: „Czuwajcie”! Metoda trzech dialogów” to konkretna pomoc w podjęciu tego wyzwania! Św. Janie Pawle II, módl się za nami…

22 października 2013 (Łk 12, 35-38)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →