22 sierpnia 2024, Czwartek

Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny, Królowej
Czwartek XX tygodnia zwykłego (rok II) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
polski patron dnia: błogosławiony Franciszek Dachtera, kapłan i męczennik

Czytania z dnia +

↑   Ewangelia z dnia – wersja dłuższa (Mt 22, 1-14)

Przypowieść o zaproszonych na ucztę

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść.

Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!” Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali.

Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić.

Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami.

Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».

Oto Słowo Pańskie

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (20 czwartek zwykły, rok liturgiczny A II)

Wyzwalająca propozycja

W życiu otrzymujemy różnego rodzaju propozycje. Najważniejsza propozycja dotyczy naszego powołania. Nie ma żadnego „odgórnego” nakazu, aby realizować określoną drogę życiową. Bóg szanuje naszą wolność i mamy pełne prawo wybrać tak, jak chcemy. Nikt nie jest zmuszany, aby zostać mężem, żoną, księdzem, siostrą zakonną czy też zakonnikiem.

Dlatego człowiek nie ma prawa wywierać presji na drugiego człowieka, aby podjął określoną drogę życia. Zarazem nie można uporczywie namawiać, aby ktoś zrezygnował z realizacji podjętej decyzji. Bóg jest autorem niezwykłej przestrzeni duchowej, która niejako „otula” wolnością każdego człowieka. Nie ma co biadolić, że współcześnie fundamentalne decyzje zapadają z reguły o wiele później niż kiedyś. Lepiej jest dłużej szukać i dobrze wybrać, niż działać pośpiesznie i potem opłakiwać dniem i nocą „swój życiowy błąd”. Jeśli chodzi np. o wstąpienie do zakonu, to sprawa jest nieco „bezpieczniejsza” w związku z istnieniem uprzednich ślubów czasowych, które dopiero po wnikliwych próbach zostają uwieńczone ślubami wieczystymi. Znaczy to, że można zrezygnować po wygaśnięciu ślubów czasowych i potem prowadzić rozpoznany w sercu inny rodzaj życia. W przypadku małżeństwa takiej opcji nie ma. Istnieje tylko jeden ślub, który zarazem jest ślubem pierwszym i wieczystym. Dlatego lepiej zbytnio się nie śpieszyć, żeby potem nie żałować podjętej decyzji. Niestety, duża ilość rozwodów spowodowana jest często zbytnim pośpiechem. Po ślubie następuje bolesne odkrycie, że jednak „nie jesteśmy w stanie razem żyć”. Dłuższe czekanie z ostateczną decyzją pozwoliłoby odkryć tę samą prawdę, ale rozstanie nastąpiłoby w zupełnie innych okolicznościach. Rozpad związku niesakramentalnego i związku sakramentalnego to radykalnie odmienne rzeczywistości. W pierwszym przypadku człowiek nadal pozostaje w stanie wolnym i po kryzysowym czasie może w pokoju serca prowadzić dalsze poszukiwania.

Świadomość posiadanej wolności jest bardzo ważna, gdyż uwalnia przed presją, która obniża zdolność słyszenia i odczytywania głosu sumienia. Zrazem ta wolność wyboru nie jest w żaden sposób celem, ale stanowi jedynie środek do podjęcia Woli Bożej. Bóg do niczego nie zmusza, ale zarazem nie pozostawia człowieka w jakiejś pustej przestrzeni. Bóg w swej miłości proponuje człowiekowi dwa fundamentalne dary. Jakie?

Przede wszystkim, każdy otrzymuje zaproszenie do królestwa niebieskiego, na wieczną ucztę w Niebie. W biblijnej tradycji uczta jest symbolem wieczystej radości, gdy razem z Panem zasiądziemy do stołu, aby nasycać się rozkoszą niebiańskich pokarmów. Jeśli z tego zaproszenia nie będziemy chcieli skorzystać, Bóg nas „pod karabinem” nie zaciągnie. Możemy ograniczyć się jedynie do troski o sprawy doczesne. Ale czy warto? W ten sposób skazujemy się docześnie na egzystencję, która przypomina więzienie. Jeśli kogoś życie wieczne z Bogiem nie interesuje, to będzie na wieki bez Boga. Osobiście nie zamierzam testować takiej opcji. To tak, jakbym stanął na dachu wieżowca i postanowił skoczyć, aby sprawdzić co będzie po moim zderzeniu głową z betonowym chodnikiem.

Drugie zaproszenie jest propozycją konkretnej doczesnej drogi, która prowadzi na Wieczną ucztę. Mówiąc inaczej, chodzi o dar powołania życiowego. Jest to specjalnie uszyty dla każdego „strój weselny”. Tylko w nim będziemy mogli „się weselić” i czuć najlepiej, jak to możliwe. Jeśli tego stroju nie włożymy, to w każdym innym ciągle będzie coś uwierać; w końcu od tego ciągłego uwierania żyć się będzie odechciewać. Jezus tłumaczy: „Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych” (Mt 22, 14). Wybrani to ci, którzy zaufaniu włożyli na siebie szatę powołania otrzymaną od Boga. Idealnie dopasowana!

Jestem ogromnie wdzięczny Bogu za „pustelniczą szatę”. Tak, warto wybrać Bożą propozycję! To daje niebiańskie doświadczenie uwolnienia wolności teraz i na wieki.

21 sierpnia 2014 (Mt 22, 1-14)

---

↑   Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

↑   Komentarze video

↑  Wszystkie poniższe okna video powinny wyświetlać najbardziej aktualny (dzisiejszy) odcinek, czasem trzeba go jednak odszukać w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video, aktywna po kliknięciu przycisku odtwarzania).

↑   „Słowo na jutro” (~5-35′)

↑   Wprowadzenie do dzisiejszej Ewangelii, proponowane przez Centrum Formacji Duchowej w Krakowie na wieczór poprzedniego dnia, odcinek 1454 dostępny od 20:00 (~5-35′). 

↑   Zoom (~2-3′)

↑  Od poniedziałku do piątku Zoom Mocnych w Duchu prowadzi o. Remigiusz Recław, Jezuita, a w soboty i niedziele Inga Pozorska, kierownik zespołu Mocni w Duchu (odcinek dostępny od godziny 5:00 rano).

↑   Zielone Pastwisko (~4-7′)

↑  Zielone Pastwisko prowadzone przez ojca Piotra Kleszcza OFM conv., franciszkanina (odcinek na dziś pojawia się koło godziny 0:00).

↑   Homilia (~9-29′)

↑  Dzisiejsza homilia księdza kardynała Grzegorza Rysia do Ewangelii z czwartku 20 tygodnia zwykłego (Mt 22‚ 1-14).

Czytania na wspomnienie    +

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika do Ewangelii ze wspomnienia

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do Ewangelii wg św. Łukasza 1, 26-3 (~2-3′) (20 grudnia, rok liturgiczny A II)

Obdarzać szacunkiem

Szanować drugiego człowieka… Poprzez słowo i gest mówić z dobrocią: „Jesteś osobą, obrazem Boga”. Taka postawa jest wielką tarczą ochronną. Jeśli traktujemy drugiego z szacunkiem, wtedy wiele zyskujemy. Przede wszystkim nie generujemy dodatkowo niepotrzebnych złych uczuć, nienawiści, przekleństw. Co więcej, możemy uniknąć nawet jakiejś wielkiej tragedii. Jak to rozumieć?

Gdy człowiek zwraca się do drugiego bez szacunku, wtedy boleśnie rani go ostrzem poniżenia. Gdy zranionym będzie święty, „jakoś ujdzie” … Częściej jednak otrzymamy „cios zwrotny z procentem”. Nie zapominajmy też, że nieraz można trafić na kogoś, kto ma chorą psychikę lub jest człowiekiem nasączonym pasmem wcześniej doznanych krzywd. Wówczas po kolejnym doświadczeniu poniżenia może nastąpić „przesilenie desperacji”. „Szał bezradności” wobec ciągłego „bycia deptanym” zostaje spotęgowany przez diabła. W rezultacie odpowiedzią na lekceważące słowo lub poniżający gest może być jakiś okrutny czyn ze strony poniżonego człowieka. Niektórzy ludzie na skutek swej pychy i poniżania innych porządnie „dostali w głowę”. Co gorsza, wciąż nie dostrzegają, że na początku sami wyzwolili „diabelskie zło”, którego potem padli ofiarą.

Oj, naprawdę, warto wzrastać w postawie pokornego szacunku. Wtedy wyzwalamy w drugim człowieku pozytywne uczucia lub przynajmniej nie intensyfikujemy złych emocji. W każdym przypadku jest to coś szlachetnego. W aspekcie potencjalnych zagrożeń, postawa szacunku jest szczególnie ważna wobec osób, które mają tendencje psychopatyczne lub są „wulkanami złości”. Dzięki temu, próg ich wytrzymałości nie jest przekroczony i w rezultacie nie dochodzi do „zabójczej erupcji”. Gdy obdarzamy serdeczną miłością, stajemy się wręcz kojącym balsamem dla takich ludzi. Nawet trudne prawdy można tak przedstawić, że odbiorca szczerze uśmiechnie się, ze zrozumieniem i z nadzieją w sercu.

Gdy szanujemy ludzi, wtedy otwieramy swe wnętrze na działanie Bożej łaski. Przyciągamy Ducha Świętego i dokonuje się swoiste „wcielenie Bożej obecności”. Jakże pięknie jest poprzez postawę szacunku przywracać utracone poczucie godności ludzkiej! Co więcej, stajemy się wtedy narzędziami Bożej Opatrzności. Można powiedzieć, że pokorny szacunek przypomina łożysko, w którym potem może popłynąć strumień, a nawet przeogromna rzeka nadprzyrodzonej Bożej łaski.

Teoretycznie te zależności są w miarę oczywiste. Ale w praktyce sprawa jest bardzo trudna. Często ma miejsce sytuacja, że ktoś myśli, że traktuje innych z szacunkiem, ale obiektywnie niestety jest inaczej. Dlatego niezbędna jest praca duchowa, która polega na codziennym powtarzaniu ewangelicznych prawd, które w ten sposób coraz bardziej przenikają nasze słowa i gesty. W tych dniach bezpośredniego przygotowania do Bożego Narodzenia warto zwrócić uwagę na modlitwę „Anioł Pański”. Modlitwa ta jest zbudowana w oparciu o ewangeliczny opis sceny Zwiastowania Pańskiego (por. Łk 1, 26-38). Codzienne „Anioł Pański” jest świetną metodą, aby swe istnienie aż do szpiku kości nasączać Maryjnymi wartościami.

Maryja, podobnie jak każdego, także i Anioła przyjęła z wielkim szacunkiem. Dzięki temu była w stanie usłyszeć niezwykłą obietnicę. Nie zlekceważyła i nie wyśmiała „dziwnych słów” nieznajomego, ale uważnie zatrzymała się nad przyniesioną „tajemniczą wieścią”. Niewiele zrozumiała. Ale czy ktoś z nas ośmieli się teraz zadeklarować, że rozumie Prawdę Wcielenia? Dla Boga najważniejszy był akt pokornego szacunku wobec głosu Anioła. Ta zasada jest wciąż aktualna. Z naszej strony niezbędne jest „pokorne tak”, a Bóg potem już sam będzie robił to, co trzeba, w powiązaniu z konkretnym powołaniem. W przypadku Maryi, owocem uszanowania Anioła i ufnego „fiat” stało się wydarzenie Bożego Wcielenia w Jezusie.

Uczmy się Maryjnej postawy pokory i szacunku poprzez codzienne wołanie: „Anioł Pański zwiastował…” (tekst modlitwy pod zdjęciem). Tradycyjnie odmawiany tę modlitwę rano, w południe i wieczorem. Błogosławieni, którzy z szacunkiem przyjmują Bożego Anioła w sumieniu, bądź w każdym spotkanym człowieku. Każdym!…

20 grudnia 2014 (Łk 1, 26-38)

---

↑   Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

*Anioł Pański    +

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika na dzisiejsze wspomnienie

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” na dzisiejsze Wspomnienie (~2-3′) (Wspomnienie NMP Królowej, piątek 20 tygodnia zwykłego, rok liturgiczny A II)

Prawdziwie królewska droga

Istnieje swoisty motyw przewodni zachowań i wypowiedzi niektórych ludzi. Zasadniczo wszystko sprowadza się do nieustannego ogłaszania całemu światu: „Inni są gorsi ode mnie”. W odniesieniu do tego, co inni posiadają lub wykonali, jest tylko jedna reakcja: „Moje jest lepsze. Twoje jest gorsze”.

Podtekst takiej postawy jest ewidentny. Poprzez gesty i słowa promieniuje przesłanie: „To ja jestem królem. To ja jestem królową”. Oczywiście nikt o zdrowych zmysłach nie używa tego typu zwrotów, ale taki jest właśnie istotny sens prezentowanych zachowań. Cechą charakterystyczną tej pseudo-królewskiej filozofii jest poniżanie drugiego człowieka i lekceważenie efektów jego pracy. W formułowanych wypowiedziach najważniejszym celem staje się pogardliwa destrukcja. Niektórzy wręcz mają obsesję na punkcie odbierania wartości komuś lub czemuś. Negatywna uwaga lub ironiczny komentarz, wyrażone na zewnątrz lub tylko wewnętrznie w myślach, stanowią codzienny pokarm.

Człowiek poniżający drugiego jest przekonany, że „jest lepszy” i „lepiej robi”. Co więcej, osoba taka uwielbia mieć wnioski w rodzaju: „Ale mu dołożyłem! Ale jej pokazałam!” Oczywiście są to gesty i słowa bardzo raniące, które budzą spontanicznie chęć reakcji odwetowych. Odwet często polega na obraniu podobnej strategii działania. Nakręca się wówczas spirala braku wzajemnego szacunku. W przypadku osób o małej asertywności odpowiedź sprowadza się raczej do wewnętrznego bólu bycia poniżonym. Niestety, do tego dochodzi często przekonanie o swej bezwartościowości, po raz kolejny potwierdzonej przez „wspaniałych” reprezentantów świata.

Nie można jednak popadać w takie niezbyt szczęśliwe formy reakcji zwrotnej. Warto spojrzeć głębiej. Otóż istnieje podstawowa prawda. Jeśli jeden człowiek poniża drugiego człowieka, to znaczy, że ten pierwszy nie ma przekonania o własnej wartości. Zewnętrznie zakłada maskę silnego, aby ukryć nawet przed samym sobą, że jest słaby. Im bardziej ktoś ma potrzebę demonstrowania swej wyższości, tym bardziej realnie ma poczucie swej niższości. Co więcej, to poczucie swej małości jest tak wielkie, że aż wyklucza możliwość jakiegokolwiek dorównania innym ludziom. Stąd bierze się pogardliwe „równanie wszystkiego z ziemią”, aby w swej małości czuć się najwyższym. Człowiek poniżający drugiego tak naprawdę ogłasza całemu światu: „Jestem małym zakompleksionym człowieczkiem!”. Zewnętrznie budowana siła jest próbą ukrycia tych kompleksów. Niektórzy z tego powodu postanowili „robić karierę”, aby poprzez wysokie stanowisko dowartościować siebie. Ale to błędna droga, gdyż świadomość małości niezmiennie pozostaje. Cóż więc robić?

Bezcenną odpowiedź daje nam Maryja, którą dziś świętujemy jako Królową. Jako prawdziwa Królowa, w głębi swego serca podjęła przykazanie miłości Boga i człowieka. Jezus wskazał na istotną nierozdzielność tych dwóch rodzajów miłości (por. Mt 22, 34-40). Kochać Boga to szanować człowieka. Kochać człowieka to szanować Boga. Jeśli pogardzamy człowiekiem, to jednocześnie z pogardą odnosimy się do Boga. Jeśli szanujemy człowieka i owoce jego pracy, to zarazem obdarzamy szacunkiem samego Jezusa Chrystusa. Maryję słusznie nazywamy Królową, gdyż emanuje świętym szacunkiem wobec Boga i każdego człowieka. Jej postawa stanowi zaproszenie, aby wobec ludzi „chorych na poniżanie” prezentować postawę głębokiego współczucia. Oto iście królewski sposób reagowania!

Maryja pragnie nam pomagać w realizacji przykazania miłości, które w szczególny sposób wyraża się poprzez współczucie i modlitwę. Współczująca miłość wobec „zakompleksionych gigantów” daje dwa ważne owoce. Otóż miłość chroni naszą duszę. Nie dosięga nas raniące ostrze „jesteś gorszy”. Jednocześnie poprzez nasze współczucie Jezus otrzymuje możliwość działania w duszy człowieka, który poniża. Otwiera się możliwość inicjacji procesu jego wewnętrznego uzdrowienia. Człowiek, który ma zdrowe poczucie własnej wartości, nie ma potrzeby poniżać drugiego. Świadomość bycia dzieckiem Bożym naturalnie wyzwala szacunek wobec drugiego człowieka i jego działalności. Niech Maryja, Najprawdziwsza Królowa, będzie nam świętą orędowniczką na tej królewskiej drodze!…

22 sierpnia 2014 (Mt 22, 34-40)

---

↑   Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

---