24 października 2023, Wtorek

Wtorek XXIX tygodnia zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
polscy patroni i patronki dnia: bł. Jan Wojciech Balicki, kapłan

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na wtorek 29 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Rz 5, 12. 15b. 17-19. 20b-21)

Posłuszeństwo Chrystusa wynagradza grzech Adama

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia:

Przez jednego człowieka grzech wszedł do świata, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.

Jeżeli przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa.

Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, to o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa.

A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi.

Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska, aby jak grzech zaznaczył swoje królowanie śmiercią, tak łaska przejawiła swe królowanie poprzez sprawiedliwość, wiodącą do życia wiecznego przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 40 (39), 7-8a. 8b-10. 17 (R.: por. 8a i 9a))

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, *
lecz otwarłeś mi uszy;
nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. *
Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę.

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

W zwoju księgi jest o mnie napisane: †
Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, *
a Twoje Prawo mieszka w moim sercu».
Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu †
i nie powściągałem warg moich, *
o czym Ty wiesz, Panie.

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Niech się radują i weselą w Tobie *
wszyscy, którzy Ciebie szukają,
a ci, którzy pragną Twojej pomocy, *
niech zawsze mówią: «Pan jest wielki».

Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Aklamacja (Por. Łk 21, 36)

Alleluja, alleluja, alleluja

Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie,
abyście mogli stanąć przed Synem Człowieczym.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 12, 35-38)

Oczekiwanie powrotu Pana

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy bądźcie podobni do ludzi oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc, będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (29 wtorek zwykły, rok liturgiczny B I)

Mnich i piękno kobiety

Doznanie olśniewającego piękna… Jakże niezwykłe doświadczenie! Zarazem jakże niebezpieczne! Fascynujące wznoszenie się do nieba lub przerażające spadanie do piekła. Mnich, zgodnie ze swym powołaniem, jest w szczególny sposób wezwany do tego, aby nieustannie czuwać i oczekiwać na przyjście Pana (por. Łk 12, 35-38). W tym świetle powstaje pytanie, jaką postawę prezentować wobec najwyższej formy stworzonego piękna, jakim dla mężczyzny jest kobieta? Otóż mnich, prawdziwie czuwający, powinien dążyć do tego, aby nie widzieć kobiety… Jak to rozumieć?

Przede wszystkim chodzi o to, aby w kobiecie widzieć człowieka. Poważny problem polega na tym, że piękno kobiety jest często redukowane do środka, który ma na celu pobudzać do konsumpcji i dawać zaspokojenie pożądania. Pewna opowieść mówi o dwóch mnichach przechodzących nad rzeką, przy której stała piękna kobieta. Chciała przejść na drugą stronę, ale z powodu silnego nurtu wody nie była w stanie. Jeden z mnichów czym prędzej oddalił się, aby nie widzieć „szatańskiej pokusy”. Drugi natomiast podszedł do niej, wziął ją na ręce i przeniósł na drugą stronę rzeki. Potem wrócił i dołączył do swego towarzysza. Od razu ujrzał na jego twarzy przerażenie i zgorszenie. Po chwili usłyszał zarzut: „Nie godzi się mnichowi spojrzeć na kobietę, a ty ją nawet wziąłeś na ręce! O zgrozo!”. Wówczas usłyszał odpowiedź: „Ja w sercu nie widziałem kobiety, ale człowieka, któremu pomogłem, jedynie krótko niosąc na rękach. Ty natomiast egoistycznie nie pomogłeś i co więcej, nadal ją niesiesz w myślach jako kobietę, czując do niej pożądanie”. Mnich, który czuwa nad czystym spojrzeniem, widząc piękną kobietę, dostrzega przede wszystkim człowieka, którego pragnie obdarować miłością, a nie kobietę jako przedmiot wyzwalający pożądanie.

Następnie cała wielka sztuka polega na tym, aby poprzez piękno kobiety doświadczyć Boskiego Piękna. Przecież najgłębszym źródłem piękna nie jest ciało, które w jednej chwili może utracić swe cudne walory. Drastycznie pokazują to przypadki kobiet, których twarze zostały okrutnie polane kwasem i oszpecone. Tym źródłem nie jest także dusza, która może utracić swe duchowe cnoty. Ostatecznie piękno wypływa z Boga i tylko ujawnia się poprzez obecność kobiety. Każda pokorna kobieta, gdy słyszy: „Jesteś piękna!”, uwielbia Boga, a nie popada w pyszny zachwyt nad sobą. Mnich jest zaproszony do tego, aby widząc fizycznymi oczami kobietę, oczami serca kontemplować Boga. Pierwsze odczucie: „Ależ ona jest piękna!” powinno być jak najszybciej przeobrażone w myśl: „Ależ Bóg jest piękny!”. Wówczas duchowy i psychologiczny efekt jest taki, jakby mnich nie widział kobiety, ale Boga. Dzięki temu nie powstaje pożądanie i nie ma szkodliwego rozproszenia wewnętrznego. Modlitwa nie jest utrudniona, ale wręcz ułatwiona. Przy odmawianiu psalmów nie ma w pamięci ujrzanej kobiety, ale pozostaje rozbudzone przeżycie Bożego piękna. Wszyscy zyskują na takim podejściu. Bóg jest jeszcze pełniej uwielbiony. Mnich niezmiennie czuwa, wpatrując się w Boskie Piękno. A „niezauważona kobieta” w żaden sposób nie jest zlekceważona, ale doznaje wyjątkowego szacunku i obdarowania. Czyż nie jest dla kobiety czymś wspaniałym fakt, że jest z miłością traktowana jako niepowtarzalne uobecnienie i zobrazowanie Boskiego Absolutu Nieskończonego Piękna?

Wreszcie zalecane jest roztropne ograniczenie fizycznego spoglądania na kobiety. Nie jest to obojętność lub mizoginizm, ale jedna z form nieustannego czuwania tylko przed Bogiem. Zarazem jest to specyficzna metoda miłości. W ten sposób mnich składa ofiarę, poprzez którą Bóg udziela docześnie najbardziej potrzebnych łask. Zarazem doczesna rezygnacja z patrzenia na kobiece piękno jest formą „postnego przygotowania” do wiecznej kontemplacji Bożego Piękna i w Bogu do jak najgłębszego obdarowywania się wzajemnym czystym spojrzeniem.

20 października 2015 (Łk 12, 35-38)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →