26 czerwca 2024, Środa

Środa XII tygodnia zwykłego (rok II) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
święci pustelnicy dziś wspominani: święty Maksencjusz, opa t, święty Dawid, pustelnik
polscy patroni i patronki dnia: św. Zygmunt Gorazdowski, kapłan

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia kard. Rysia

Litania do Serca Jezusa →

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na środę 13 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny II)

1. czytanie (2 Krl 22, 8-13; 23, 1-3)

Odnowienie przymierza

Czytanie z Drugiej Księgi Królewskiej

Arcykapłan Chilkiasz powiedział do pisarza Szafana: «Znalazłem księgę Prawa w świątyni Pańskiej». I dał Chilkiasz księgę Szafanowi, który ją czytał. Następnie pisarz Szafan poszedł do króla i zdał mu sprawę z tego zdarzenia w słowach: «Słudzy twoi wybrali pieniądze znajdujące się w świątyni i wręczyli je kierownikom robót, nadzorcom świątyni Pańskiej». I pisarz Szafan oznajmił królowi: «Kapłan Chilkiasz dał mi księgę» – i Szafan odczytał ją wobec króla. Kiedy król usłyszał słowa księgi Prawa, rozdarł szaty.

Następnie król rozkazał kapłanowi Chilkiaszowi i Achikamowi, synowi Szafana, Akborowi, synowi Micheasza, i pisarzowi Szafanowi, a także urzędnikowi królewskiemu, Asajaszowi: «Idźcie poradzić się Pana co do mnie, co do ludu i całego pokolenia Judy w związku ze słowami tej znalezionej księgi. Bo wielki gniew Pański zapłonął przeciwko nam z tego powodu, że nasi przodkowie nie słuchali słów tejże księgi, by spełniać wszystko, co jest w niej napisane».

Wtedy król polecił przez posłów, by zebrała się przy nim cała starszyzna Judy i Jerozolimy. I wszedł król do świątyni Pańskiej, a wraz z nim wszyscy ludzie z Judy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, kapłani i prorocy oraz cały lud, od najmniejszych aż do największych. Odczytał głośno całą treść księgi przymierza, znalezionej w świątyni Pańskiej.

Następnie król stanął przy kolumnie i zawarł przymierze przed obliczem Pańskim, że pójdą za Panem, że będą przestrzegali Jego poleceń, przykazań i praw całym sercem i całą duszą, że w czyn zamienią słowa tego przymierza, spisane w tejże księdze. I cały lud przystąpił do przymierza.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 119 (118), 33-34. 35-36. 37 i 40 (R.: 33a))

Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw

Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw, *
bym ich przestrzegał do końca.
Ucz mnie, bym przestrzegał Twego prawa *
i zachowywał je całym sercem.

Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw

Prowadź mnie ścieżką Twoich przykazań, *
bo radość mi przynoszą.
Nakłoń me serce do Twoich napomnień, *
a nie do zysku.

Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw

Odwróć me oczy, niech na marność nie patrzą, *
udziel mi życia przez swoje słowo.
Oto pożądam Twoich postanowień, *
według swej sprawiedliwości zapewnij mi życie.

Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw

Aklamacja (J 15, 4a. 5b)

Alleluja, alleluja, alleluja

Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę.
Kto trwa we Mnie, przynosi owoc obfity.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mt 7, 15-20)

Fałszywi prorocy

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców.

Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień. A więc: poznacie ich po ich owocach».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (12 środa zwykła, rok liturgiczny A II)

Brak i zaspokojenie

Człowiek na różny sposób doświadcza głodu i pragnienia. Te pierwotne potrzeby są najczęściej nieświadomie zaspokajane. Dokonuje się to z reguły na poziomie fizyczności. Warto jednak zdać sobie sprawę, że w rzeczywistości nie chodzi tylko o głód fizyczny, ale także psychiczny i duchowy.

Dobrze ilustrują to przypadki, gdy w miarę jedzenia, picia lub kupowania, „doświadczenie braku” wcale nie ustaje; wręcz przeciwnie, nawet narasta. Kolejne „posiłki” nie zmniejszają, ale jeszcze bardziej potęgują zapotrzebowanie. To bolesne odczucie bardzo dobrze obrazuje stan piekła. Piekło wszak polega na doświadczeniu pragnienia, które pomimo zaspokajania nie gaśnie, ale jeszcze bardziej narasta. Jednocześnie człowiek posiada fizyczne granice. W pewnym momencie dalsze zaspokajanie przestaje być możliwe, a głód jeszcze bardziej doskwiera. Ewentualnie chwilowo głód ustaje, aby potem uderzyć ze zdwojoną siłą. Wielka pokusa polega na tym, że człowiek pozostaje jedynie w przestrzeni materialnego zaspokajania. „Materialna przyjemność da ci pełnię zaspokojenia i szczęścia”. Oto mantra współczesnych proroków konsumpcyjnego modelu życia. Jezus jednak ostrzega: „Strzeżcie się fałszywych proroków (…). Poznacie ich po ich owocach” (Mt 7, 15n.).

Współcześnie istnieje ogrom wysublimowanych form materialnego zaspokajania. Niestety, im większe spożycie, tym bardziej intensywny głód. Niektóre osoby, nie mające finansowych ograniczeń, popadają w niewolę coraz to nowych zachcianek. Kolejne materialne produkty dają jednak tylko chwilowe wytchnienie. Bardzo szybko rodzi się chęć zakupu kolejnej rzeczy. Czysto materialne zaspokajanie zamiast nasycać powoduje jeszcze większy głód.

Ta niewystarczalność fizyczności zaprasza do odkrycia innego rodzaju pokarmu. A jaki to pokarm? Otóż na egzystencjalnym horyzoncie warto dostrzec słowo. Tak! Można jak najbardziej nasycać się słowem, zarówno poprzez czytanie, jak i pisanie. Ujawnia się bardzo ważna triada: głód, pokarm, słowo. Jak to funkcjonuje? Otóż najpierw pojawia się doświadczenie głodu i pragnienia. Gdy w jego zaspokojeniu zatrzymamy się jedynie na poziomie jedzenia i picia, wówczas zmniejsza się potrzeba słowa. Organizm jest już bowiem wypełniony. Czytanie, tym bardziej pisanie, staje się wtedy ciężarem, nawet ponad siły. Z kolei, gdy minimalizujemy posiłek, pozostający niedosyt domaga się jeszcze zaspokojenia. Wówczas słowo pojawia się jako kojące „koło ratunkowe”. Występuje wręcz konieczność pisania i czytania. Spotkanie ze słowem, z ciążącego trudu przekształca się w upragnione doświadczenie, dające duchowe wytchnienie i psychiczne uwolnienie.

Tak więc słowo może być pokarmem nie tylko w przenośnym sensie, ale i jak najbardziej dosłownie. Cała trudność pojawia się w początkowym etapie doświadczenia głodu. Wówczas bowiem organizm dąży do pójścia jak najłatwiejszą drogą. Jedzenie nie stwarza tu trudności, w przeciwieństwie do słowa, które często początkowo rodzi pewien opór. Jednakże przezwyciężenie tego oporu daje później błogosławione owoce. Coraz większe zaspokajanie dobrym słowem nie niszczy, ale wręcz buduje człowieka. Oczywiście pełnią słowa jest Słowo Boże.

Dostrzeżenie ścisłej relacji pomiędzy poczuciem braku, materią, słowem i zaspokojeniem jest bardzo ważne. W pełni odsłania się prawda, że początkowy głód tylko w niewielkiej części odnosi się do sfery potrzeb biologicznych. O wiele bardziej chodzi tutaj o sferę psychiczną i duchową. W tym zaś obszarze sama materia nie wystarczy, a usilnie absolutyzowana jedynie wprowadzi jeszcze większy zamęt cielesno-duchowy. Powstaje bowiem nadmiar fizyczny dla ciała i zarazem wielki niedomiar duchowy dla duszy. Wejście na drogę karmienia się słowem powoduje zupełnie nowy stan. Organizm przestaje być fizycznie przeciążony, zaś psychika i duchowość otrzymują głębokie ukojenie. Co więcej, słowo jest w stanie zaspokajać nawet typowo biologiczne potrzeby. Gdy wraz z materialnym posiłkiem (monastyczna tradycja) jest czytane słowo, wówczas może zmniejszyć się nawet fizyczny głód. Pełnią dobrego słowa jest Słowo Wcielone, Jezus. Chryste, bądź pokarmem naszych dusz i ciał.

25 czerwca 2014 (Mt 7, 15-20)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →