27 listopada 2025, Czwartek

Czwartek XXXIV tygodnia zwykłego (rok I; Święto Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej Objawiającej Cudowny Medalik) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na czwartek 34 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Dn 6, 12-28)

Daniel ocalony w jaskini lwów

Czytanie z Księgi proroka Daniela

Mężowie podbiegli gromadnie i znaleźli Daniela modlącego się i wzywającego Boga. Poszli więc i powiedzieli do króla w sprawie zakazu królewskiego: «Czy nie kazałeś, królu, ogłosić dekretu, że ktokolwiek prosiłby w ciągu trzydziestu dni o coś jakiegokolwiek boga lub człowieka poza tobą, ma być wrzucony do jaskini lwów?»

W odpowiedzi król rzekł: «Sprawę rozstrzygnięto według nienaruszalnego prawa Medów i Persów».

Na to odpowiedzieli, zwracając się do króla: «Daniel, ów mąż spośród uprowadzonych z Judy, nie liczy się z tobą, królu, ani z zakazem wydanym przez ciebie. Trzy razy dziennie odmawia swoje modlitwy».

Gdy król usłyszał te słowa, ogarnął go smutek; postanowił uratować Daniela i aż do zachodu słońca usiłował znaleźć sposób, by go ocalić.

Lecz ludzie ci pośpieszyli gromadnie do króla, mówiąc: «Wiedz, królu, że zgodnie z prawem Medów i Persów żaden zakaz ani dekret wydany przez króla nie może być odwołany». Wtedy król wydał rozkaz, by sprowadzono Daniela i wrzucono do jaskini lwów.

Król zwrócił się do Daniela i rzekł: «Twój Bóg, któremu tak wytrwale służysz, uratuje cię». Przyniesiono kamień i umieszczono w otworze jaskini lwów. Król opieczętował go swoją pieczęcią i pieczęcią swych możnowładców, aby nic nie uległo zmianie w sprawie Daniela.

Następnie król odszedł do swego pałacu i pościł przez całą noc, nie kazał wprowadzać do siebie nałożnic, a sen uleciał od niego. Król wstał o świcie i udał się śpiesznie do jaskini lwów. Gdy był blisko jaskini, zawołał do Daniela głosem pełnym bólu: «Danielu, sługo Boga żywego, czy Bóg, któremu służysz tak wytrwale, mógł cię wybawić od lwów?»

Wtedy Daniel odpowiedział królowi: «Królu, żyj wiecznie! Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszcze lwom; nie wyrządziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; a także wobec ciebie nie uczyniłem nic złego». Uradował się z tego król i rozkazał wydobyć Daniela z jaskini lwów; nie znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu. Na rozkaz króla przyprowadzono mężów, którzy oskarżyli Daniela, i wrzucono do jaskini lwów ich samych, ich dzieci i żony. Nim jeszcze spadli na dno jaskini, pochwyciły ich lwy i zmiażdżyły ich kości.

Król Dariusz napisał do wszystkich narodów, ludów i języków, jakie są na całej ziemi: «Pełni pokoju wam życzę! Wydaję niniejszy dekret, by na całym obszarze mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela. Bo On jest Bogiem żywym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów».

Oto Słowo Boże

Psalm (Dn 3, 68a i 69a i 70a i 71a. 72a i 73a i 74 (R.: por. 57b))

Chwalcie na wieki najwyższego Pana

Błogosławcie Pana, rosy i szrony, *
błogosławcie Pana, mrozy i zimna.
Błogosławcie Pana, lody i śniegi, *
błogosławcie Pana, dnie i noce.

Chwalcie na wieki najwyższego Pana

Błogosławcie Pana, światło i ciemności, *
błogosławcie Pana, błyskawice i chmury.
Niech ziemia błogosławi Pana, *
niech Go chwali i wywyższa na wieki.

Chwalcie na wieki najwyższego Pana

Aklamacja (Łk 21, 28bc)

Alleluja, alleluja, alleluja

Nabierzcie ducha i podnieście głowy,
ponieważ zbliża się wasze odkupienie.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 21, 20-28)

Powtórne przyjście Chrystusa

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Skoro ujrzycie Jeruzalem otoczone przez wojska, wtedy wiedzcie, że jego spustoszenie jest bliskie. Wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry; ci, którzy są w mieście, niech z niego uchodzą, a ci, co po wsiach, niech do niego nie wchodzą. Będzie to bowiem czas pomsty, aby spełniło się wszystko, co jest napisane.

Biada brzemiennym i karmiącym w owe dni! Nastanie bowiem wielki ucisk na ziemi i gniew na ten naród: jedni polegną od miecza, a drugich zapędzą w niewolę między wszystkie narody. A Jeruzalem będzie deptane przez pogan, aż czasy pogan się wypełnią.

Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec huku morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (34 czwartek zwykły, rok liturgiczny C I)

Smak… który warto poczuć

Pewien człowiek przybył, aby osiedlić się na nowym miejscu. Był to wprawdzie teren piaszczysty i skalisty, ale całokształt górskiego krajobrazu był zachwycający. Poszczególne skały, głazy i kamienie tworzyły niepowtarzalną harmonię. Ta wielobarwna mozaika, skąpana w przymglonym błękicie nieba, dawała głębokie odczucie mistycznej rzeźby. Istniała tylko pewna trudność, która początkowo wydawała się bardzo łatwa do pokonania. Otóż na tym wielkim pustynnym terenie nie było wody. Nowy osadnik postanowił wykopać studnię głębinową. Świetny pomysł, adekwatny do sytuacji. Oprócz uzyskania wody pitnej, taka studnia dawała także możliwość stworzenia pięknej oazy. Cóż za perspektywa! Wspaniała oaza o różnych odcieniach zieleni, pośród wielobarwnych skał…

Jednak po rozpoczęciu realizacji projektu zaczęły się problemy. Po wielu tygodniach kopania w wybranym miejscu wciąż nie było wody. Zapadła decyzja o zmianie lokalizacji studni. Jeszcze dłuższy okres pracy znów nie przyniósł sukcesu. Dlatego poszukiwanie wody podjęto w kolejnym miejscu. Ta procedura przenosin była wielokrotnie powtarzana. Nic z tego! Ostatecznie osadnik wyjechał; pełen niezaspokojonego pragnienia. Wciąż rozpoczynał kopanie studni w nowym miejscu. Brak wytrwałości jednak sprawił, że nigdzie wody nie znalazł. Pomimo przepięknej rzeźby terenu wodny skarb pozostał głęboko w ukryciu. Tak wygląda życiowa porażka niewiernych skoczków.

Po pewnym czasie zjawił się kolejny człowiek, ujęty niepowtarzalnym pięknem skalisto-kamiennej kompozycji. Rozpoczął podobnie jak poprzednik. Po nieudanej próbie, zamierzał wyruszyć na poszukiwanie kolejnego miejsca do kopania studni. Wtedy to doświadczył wewnętrznego olśnienia. „Problem nie jest w zewnętrznym terenie, ale we wnętrzu mojego serca!”. Wiele dni i nocy spędził na medytacji tej prawdy. W końcu przyszło drugie światło, którym było Słowo Jezusa z Ewangelii: „Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie” (Łk 21, 19). Słowo to na zawsze wpisało się w najgłębsze pokłady jego serca. Zrozumiał swój dotychczasowy błąd. Pokornie ze łzami w oczach zawołał: „Ależ byłem głupi!”. Teraz zyskał najczystsze wewnętrzne światło. Blask tego światła promieniował prawdą: „Już tego miejsca nigdy nie zmienię. Będę kopał tak długo i głęboko, aż znajdę wodę!”. Nie chciał popełniać błędu niewiernej powierzchowności i braku konsekwencji w działaniu. Zyskał wewnętrzne przekonanie, że woda na pewno jest tutaj, ale ukryta bardzo głęboko. Zrozumiał, że tylko dzięki wytrwałości w pracy i wierności miejscu dotrze do upragnionej wody i zaspokoi pragnienie serca.

Tak! Wytrwałość i wierność! Wedle tej zasady podjął dalsze działania. Upływały dni, tygodnie, miesiące. Co pewien czas przejeżdżali w pobliżu podróżni, którzy kiwali z politowaniem głowami. Niektórzy wołali: „Idź kopać studnię, gdzie indziej!”. Spokojnie, lecz zdecydowanie odpowiadał: „Tu znajdę wodę”. Wiele razy usłyszał: „Czemu wciąż tu kopiesz? Trudno cię zrozumieć”. W cierpieniu ogólnego niezrozumienia wiernie trwał w miejscu, które pokochał. Moc oczywistości wewnętrznego światła! Tylko tu! Pewnego dnia, dokonało się… W pewnym momencie wydobywana ziemia stała się wilgotna. Potem coraz szybciej zaczęła napływać woda. JEST!!! Padł na kolana, otworzył Biblię i jego wzrok padł na słowa: „A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łk 21, 28). Trzy dni i trzy noce popłakiwał ze wzruszenia. Woda była bardzo, bardzo głęboko. Dlatego niecierpliwy poprzednik jej nie odkrył. Teraz wytrwałość i wierność nie zawiodła. Studnia wypełniła się wodą…

Z upływem lat powstała pełna soczystej zieleni oaza, która wraz ze skałami stworzyła wspaniałą kompozycję. Całość dawała nieodparte wrażenie Wcielonego Piękna. Posmak Nieba na ziemi.

Ludzie kiwali teraz głowami: „A jednak miał rację!”. Zrozumieli… Brak wytrwałości i wierności to droga do piekła; wieczne niezaspokojenie. Wytrwałość i wierność to Niebiańska Droga. Najgłębsze pragnienia serca zostaną zaspokojone… Wytrwała wierność… Wierna wytrwałość… Smak, który warto poczuć…

28 listopada 2013 (Łk 21, 20-28)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →