28 października 2025, Wtorek

Święto świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Nowenna do świętej Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej →

↑ Ewangelia (Łk 6, 12-19)

Chrystus spośród uczniów wybrał dwunastu, których nazwał apostołami

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Pewnego razu Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga.

Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, któremu nadał imię Piotr; i brata jego, Andrzeja, Jakuba, Jana, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Szymona z przydomkiem Gorliwy, Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą.

Zszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z nadmorskich okolic Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia.

A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (święto świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza, rok liturgiczny C I)

Radość zjednoczenia w modlitwie

„Cicha tęsknota w głębi serca. Delikatne wołanie wnętrza, przypominające szelest górskiego strumyku. Nadzieja smakowania ponadczasowej jedności. Oczekiwanie zjednoczenia, które niczym pomost przezwycięży oddzielenie dwóch brzegów”. Skąd takie pragnienia? Odpowiedź znajduje się w głębinach ludzkiego ducha.

Otóż w naturę człowieka wpisana jest tęsknota, aby doświadczyć jedności, bliskości i radości zjednoczenia. To pragnienie może niestety ulec brutalnemu stłamszeniu. Konsekwencje są wtedy opłakane. W najtrudniejszych przypadkach powstaje rodzaj wewnętrznego buntu i złości. Dziecko, będące świadkiem rozłamów i podziałów, zaczyna zakładać pancerz ochronny. W miarę upływu lat, taki proces może prowadzić do radykalnej negacji istnienia miłującej jedności. Przychodzi diabeł i jako „przyjaciel” proponuje zranionemu człowiekowi wyżyć się w „dziele rozbijania i dzielenia”. Wielka to tragedia, gdy w człowieku zaczyna królować piekielny chłód dystansu; gdy słowa „miłość” i „jedność” wywołują jedynie spazmatyczno-cyniczny śmiech i pełną lekceważenia ironię.

Na szczęście, większość ludzi nie ulega pokusie tej radykalnej negacji. Wiara w uszczęśliwiające zjednoczenie zdrowo przenika całokształt myśli i uczuć. Ale niestety poszukiwanie zaspokojenia nieraz ogranicza się tylko do seksu, zredukowanego do cielesnego zespolenia. Współczesna kultura bardzo mocno promuje ten środek jako zbawienne panaceum, dające uszczęśliwiające zjednoczenie. Pojawia się rzeczywiście moment jednoczącej rozkoszy. Ale gdy w grę wchodzi tylko cielesne pożądanie, bardzo szybko po akcie seksualnym następuje poczucie smutku, samotności i obcości. Naiwna iluzja „bycia razem” daje o sobie znać. Chwila przemija i pozostają wspomnienia lub oczekiwanie na kolejny raz. Dodajmy, że na poziomie czysto ludzkich możliwości występuje wiele szlachetnych form współobecności. Nigdy jednak nie nastąpi rzeczywista głębia zjednoczenia.

Czy to znaczy, że człowiek jest wewnętrznie sprzecznym absurdem, który chce czegoś niemożliwego? Żadną miarą! Rozwiązanie dylematu znajdujemy w Jezusie Chrystusie, który ukazuje nam intrygującą drogę. Na tej drodze możemy doświadczyć zaspokojenia najgłębszych tęsknot i pragnień. W tym świetle, bezcenny jest ewangeliczny zapis: „Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga” (Łk 6, 12). Owocem tej modlitwy stało się powołanie dwunastu apostołów, z którymi Jezus wyruszył potem, aby głosić Słowo i uzdrawiać. Otrzymujemy bezcenne przesłanie. Jezus jednoczy się Bogiem Ojcem na modlitwie. Z tej modlitwy rodzi się miłosne poznanie i ścisła więź jedności Jezusa z apostołami. Z kolei w Jezusie dokonuje się jednoczące porozumienie pomiędzy ludźmi.

Tak. Bóg wlał w człowieka pragnienie zjednoczenia i tylko On jest w stanie je zaspokoić. Modlitwa jest unikatowym środkiem budowania tej jedności z Bogiem. To jest jak najbardziej rzeczywista więź. Z kolei to zjednoczenie z Bogiem umożliwia zjednoczenie międzyludzkie. Gdy dwie osoby z serca modlą się, to każda z nich jednoczy się z Bogiem. W Bogu zaś dokonuje się zjednoczenie modlących się osób. Wspaniale obrazuje to trwanie przed Najświętszym Sakramentem. Poprzez Adorację następuje zjednoczenie z Chrystusem. W Sercu Chrystusa dokonuje się zjednoczenie ludzkich serc. Najlepiej, gdy cisza otula ten wzajemnie przekazywany sobie laserowy promień miłości. W ciszy wzajemnej modlitwy można tak realnie jednoczyć się pomiędzy sobą.

Niesamowite! Wspólne trwanie na modlitwie może stanowić głębszą realną jedność, aniżeli fizyczna rozmowa. Jednocześnie następuje przezwyciężenie ogranicznika czasowego. W Bogu można trwać we wzajemnym zjednoczeniu na zasadzie nieustannie dokonującej się realności bycia razem. „Jednoczę się z tobą” w modlitwie zyskuje niezwykły sens. To już nie jest iluzja. Zjednoczenie staje się rzeczywistością. Poprzez wiarę, najgłębsza tęsknota zostaje zaspokojona. Już teraz można cieszyć się głębokim duchowym zespoleniem w Jezusie Chrystusie. Gdy opadnie zasłona doczesności, ta jedność w Bogu objawi się w pełnym blasku…

28 października 2013 (Łk 6, 12-19)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →