31 października 2024, Czwartek

Czwartek XXX tygodnia zwykłego (rok II; u kapucynów: wspomnienie św. Anioła z Acri, kapłana; u jezuitów: wspomnienie św. Alfonsa Rodrigueza, zakonnika) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Nowenna do świętej Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej #2 →

Czytania +

Czytania na czwartek 30 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny II)

1. czytanie (Ef 6, 10-20)

Walka chrześcijan ze złym duchem

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Bracia:

Bądźcie mocni w Panu – siłą Jego potęgi. Przyobleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw duchowym pierwiastkom zła na wyżynach niebieskich.

Dlatego przywdziejcie pełną zbroję Bożą, abyście się zdołali przeciwstawić w dzień zły i ostać, zwalczywszy wszystko. Stańcie więc do walki, przepasawszy biodra wasze prawdą i przyoblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, a obuwszy nogi w gotowość głoszenia dobrej nowiny o pokoju. W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego.

Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże – wśród wszelakiej modlitwy i błagania. Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu! Nad tym właśnie czuwajcie najusilniej i proście za wszystkich świętych i za mnie, aby dane mi było słowo, gdy usta otworzę, by jawnie i swobodnie głosić tajemnicę Ewangelii, dla której sprawuję poselstwo jako więzień – żebym jawnie ją wypowiedział, tak jak winienem.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 144 (143), 1b-2. 9-10 (R.: 1b))

Błogosławiony Pan, Opoka moja

Błogosławiony Pan, Opoka moja, †
On moje ręce zaprawia do walki, *
moje palce do bitwy.
On mocą i warownią moją, osłoną moją i moim wybawcą, *
moją tarczą i schronieniem, On, który mi poddaje ludy.

Błogosławiony Pan, Opoka moja

Boże, będę Ci śpiewał pieśń nową, *
grać Ci będę na harfie o dziesięciu strunach.
Ty królom dajesz zwycięstwo, *
Ty wyzwoliłeś Dawida, swego sługę.

Błogosławiony Pan, Opoka moja

Aklamacja (Łk 19, 38)

Alleluja, alleluja, alleluja

Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie.
Pokój w niebie i chwała na wysokościach.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 13, 31-35)

Jezus wierny swojemu posłannictwu

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

W tym czasie przyszli niektórzy faryzeusze i rzekli do Jezusa: «Wyjdź i uchodź stąd, bo Herod chce Cię zabić». Lecz On im odpowiedział: «Idźcie i powiedzcie temu lisowi: Oto wyrzucam złe duchy i dokonuję uzdrowień dziś i jutro, a trzeciego dnia będę u kresu. Jednak dziś, jutro i pojutrze muszę być w drodze, bo rzecz to niemożliwa, żeby prorok zginął poza Jeruzalem.

Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani. Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swoje pisklęta pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto dom wasz tylko dla was pozostanie. Mówię zaś wam: nie ujrzycie Mnie, aż nadejdzie czas, gdy powiecie: „Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie”».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (30 czwartek zwykły, rok liturgiczny A II)

Nie uciekaj!

„Nie uciekaj! Wtedy cię dopadnie; nawet w kryjówce na końcu świata. Nie uciekaj, bo wówczas skutki pościgu za tobą będą beznadziejnie opłakane”. Oto bezcenna intuicja, którą od wieków przekazują nam mądre księgi. Kim jest ów tajemniczy wykonawca wyroku, który chce zadać śmiertelny cios? Jaki jest sens tej życiowej mądrości?

Sprawa jest bardzo poważna. Chodzi o zagrożenie nowotworem złośliwym, który powszechnie znany jest pod nazwą: „Muszę uciekać”. Choroba objawia się uciekaniem od „przerażającej przestrzeni problemowej”, ku „cudownej przestrzeni bezproblemowej”. Życiowe problemy nie są podejmowane. „Uciekanie” staje się pierwotnym budulcem życia. Iluzje stają się przedmiotem marzeń. Trudność komplikuje fakt, że „ucieczka zrealizowana” daje początkowo poczucie: „Już nie boli”. Powstaje iluzja odetchnięcia, która łączy się z zapomnieniem lub „zachłyśnięciem” wspaniałym stanem. To może być dawka używki, nadmierna praca, rozrywka lub nowa relacja, pozornie niebiańska. Ale potem widmo wraca z jeszcze większą siłą. We wnętrzu rodzi się przerażenie: „Znów jest źle, a nawet jeszcze gorzej”. Zanika pokój, narasta lęk.

Nieraz zdarza się, że ktoś ucieka do pustelni, utożsamiając ją z bezpiecznym życiowym azylem. Po pierwszym zachwycie okazuje się, że nierozwiązane problemy wracają z jeszcze większą intensywnością. Pustelnia zaczyna miażdżyć. Kto chce nadal uciekać, musi opuścić pustelnię. Tak! Pustelnia jest genialnym miejscem, które bezlitośnie obnaża ewentualną chorobę, jaką jest „nowotwór złośliwy ucieczki”. Pustelnia jest zarazem „świętą przestrzenią”, w której Bóg przychodzi i ofiaruje życiodajną terapię. W pustelni może ostać się tylko ten, kto „złamany” (nie-załamany!) zdecyduje się brać trzy „Boskie lekarstwa”. Jakie?

Najpierw jest to preparat osłonowy o nazwie: „Akceptacja otrzymanego życia, zero ucieczki”. Następnie zostaje zaaplikowany mocniejszy środek wspomagający, który nosi nazwę: „Bezwzględna zgoda na śmierć”. Jest to stan, w którym widzisz swoją śmierć „twarzą w twarz”. Nie uciekasz jednak z przerażenia. Wręcz przeciwnie, spokojnie, krok po kroku patrzysz śmierci w twarz, a potem zaczynasz iść w jej kierunku… Wszystko przebiega spokojnie, zgodnie z uprzednio przygotowanym planem. Bardzo ważne! Nie jest to jakiś własny plan samozniszczenia, ale Plan Boskiej Opatrzności. I teraz trzeci, super główny medykament w Chrysto-terapii: „Kontemplacja Chrystusa”.

Tak! Jezus idealnie pokazuje, jak realizować wspomniany plan Boga. Bardzo wyrazisty jest tutaj ewangeliczny epizod, gdy Jezus był w drodze do Jerozolimy (por. Łk 13, 31-35). Wówczas otrzymał ostrzeżenie: „Wyjdź i uchodź stąd, bo Herod chce Cię zabić”. Słysząc te słowa, Jezus nie uległ pokusie spanikowania; nie miał „nowotworu złośliwego ucieczki”. Ze spokojem, który przeszywa najdrobniejsze włókna w rdzeniu kręgowym, Mistrz wręcz potwierdził swą determinację na drodze do miejsca śmierci: „Muszę być w drodze, bo rzecz niemożliwa, żeby prorok zginął poza Jerozolimą. Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków”. Tak! Jezus zdecydowanie idzie „ku śmierci”, aby wypełnić Wolę Ojca. Święty plan Boga trzeba bezdyskusyjnie zrealizować.

W pustelni ostanie się tylko ten, kto zgodzi się na „kroczenie w stronę śmierci zgodnie z wolą Boga”. W obecności Boga idziesz twardo „ku śmierci”. Niech Bóg robi to, co uważa za stosowne. Uciekanie jest przeklętą drogą, na której i tak diabeł człowieka dopadnie i zniszczy. Dlatego warto zaczerpnąć z przykładu Jezusa, który był posłuszny Bogu. Bóg zaś powiedział: Nie uciekaj i nie trwaj bezczynnie, ale idź odważnie „na śmierć” w Jerozolimie… Jezus poszedł i zgodnie z planem zginął… Już po wszystkim Ewangelia notuje, że po trzech dniach Jezus Chrystus zmartwychwstał…

Warto dogłębnie to przemyśleć! W każdym razie, dla mnie próba zdążania Chrystusową drogą, to źródło pokoju serca. Gdy nie uciekasz, wtedy zaczynasz już teraz odczuwać nieziemską woń Nieba, nawet gdy cierpienie cię unicestwia…

30 października 2014 (Łk 13, 31-35)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →