4 września 2024, Środa

Środa XXII tygodnia zwykłego (rok II; wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Matki Pocieszenia) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
polskie patronki dnia: błogosławione męczennice z Nowogródka – Maria Stella i Towarzyszki

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na środę 22 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny II)

1. czytanie (1 Kor 3, 1-9)

Apostołowie są pomocnikami Boga

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Nie mogłem, bracia, przemawiać do was jako do ludzi duchowych, lecz jako do cielesnych, jako do niemowląt w Chrystusie.

Mleko wam dawałem, a nie pokarm stały, bo byliście słabi; zresztą i nadal nie jesteście mocni. Ciągle przecież jeszcze jesteście cieleśni. Jeżeli bowiem jest między wami zawiść i niezgoda, to czyż nie jesteście cieleśni i nie postępujecie tylko po ludzku? Skoro jeden mówi: «Ja jestem Pawła», a drugi: «Ja jestem Apollosa», to czyż nie postępujecie tylko po ludzku? Kimże jest Apollos? Albo kim jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście według tego, co każdemu dał Pan. Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Bóg dał wzrost. Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost – Bóg.

Ten, który sieje, i ten, który podlewa, stanowią jedno; każdy według własnego trudu otrzyma należną mu zapłatę. My bowiem jesteśmy pomocnikami Boga, wy zaś – uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 33 (32), 12-13. 14-15. 20-21 (R.: por. 12))

Szczęśliwy naród wybrany przez Pana

Błogosławiony lud, którego Pan jest Bogiem, *
naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie.
Pan spogląda z nieba, *
widzi wszystkich ludzi.

Szczęśliwy naród wybrany przez Pana

Patrzy z miejsca, gdzie przebywa, *
na wszystkich mieszkańców ziemi.
On, który serca wszystkich ukształtował, *
który zważa na wszystkie ich czyny.

Szczęśliwy naród wybrany przez Pana

Dusza nasza oczekuje Pana, *
On jest naszą pomocą i tarczą.
Raduje się w Nim nasze serce, *
ufamy Jego świętemu imieniu.

Szczęśliwy naród wybrany przez Pana

Aklamacja (Por. Łk 4, 18)

Alleluja, alleluja, alleluja

Pan posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę,
więźniom głosił wolność.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 4, 38-44)

Liczne uzdrowienia

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Po opuszczeniu synagogi Jezus przyszedł do domu Szymona. A wysoka gorączka trawiła teściową Szymona.

I prosili Go za nią.

On, stanąwszy nad nią, rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała uzdrowiona i usługiwała im.

O zachodzie słońca wszyscy, którzy mieli cierpiących na rozmaite choroby, przynosili ich do Niego. On zaś na każdego z nich kładł ręce i uzdrawiał ich.

Także złe duchy wychodziły z wielu, wołając: «Ty jesteś Syn Boży!» Lecz On je gromił i nie pozwalał im mówić, ponieważ wiedziały, że On jest Mesjaszem.

Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. A tłumy szukały Go i przyszły aż do Niego; chciały Go zatrzymać, żeby nie odchodził od nich.

Lecz On rzekł do nich: «Także innym miastom muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo po to zostałem posłany».

I głosił słowo w synagogach Judei.

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (22 środa zwykła, rok liturgiczny A II)

Sztuka odmawiania

„Prośba i jej spełnienie lub niespełnienie”. Oto relacja, której rozumienie ma duży wpływ na nasze samopoczucie. Wiele sił niepotrzebnie marnujemy na skutek niewłaściwych oczekiwań. Także niesłuszne poczucie winy odbiera duże ilości sił żywotnych. Szkoda, gdy człowiek zamiast trwać w pokoju serca, sam siebie wewnętrznie rozbija. Jeden z częstych problemów dotyczy interpretacji próśb, które do nas docierają. Najpierw warto uświadomić sobie dwa błędne zachowania, które wytrącają nas ze stanu duchowej równowagi.

W pierwszym przypadku chodzi o prośbę, której nie możemy lub nie chcemy spełnić. Na przykład matka prosi swego żonatego syna, aby wraz z żoną przyszedł na niedzielny obiad. Synowa woli pozostać całą niedzielę tylko z mężem. Ale gdy szala decyzji przechyla się w kierunku pozostania we własnym domu, włącza się u niej mechanizm poczucia winy. Zaproszenie zostaje potraktowane jako moralny nakaz, który należy wykonać. W rezultacie, prośba jest zewnętrznie spełniona, ale łączy się z wewnętrznym niezadowoleniem i emocjonalnym „podminowaniem”. Istotą błędu jest tutaj niesłuszne potraktowanie otrzymanej prośby jako polecenia, które należy koniecznie wykonać.

W drugim przypadku, po otrzymaniu prośby, zapada wyrazista decyzja odmowna. Ale towarzyszy temu niezadowolenie, że ktoś ośmiela się „zawracać głowę”. We wspomnianym przykładzie byłaby to krytyka teściowej przez synową, że swymi pomysłami zakłóca niedzielny czas odpoczynku wraz z mężem. Tym razem rdzeniem błędnego myślenia jest niesłuszna chęć odebrania komuś prawa do formułowania próśb i zaproszeń. Jest to nieuprawomocnione żądanie, aby drugi człowiek milczał i o nic nie prosił, gdyż takie mam oczekiwanie.

Jezus pomaga nam optymalnie odnaleźć się w sytuacji prośby, która nie może być spełniona. Dobrze pokazuje to epizod, gdy pewnego razu spotkał się z żądaniem tłumów (por. Łk 4, 38-44). Otóż tłumy, które doświadczyły wcześniej wielu uzdrowień z Jego strony, „chciały Go zatrzymać, żeby nie odchodził od nich”. Znamienna jest „dwuczłonowa” reakcja Jezusa. Na początku Mistrz nie wyraża dezaprobaty dla zgromadzonych. Można powiedzieć, że rozumie ich oczekiwania. Choć prośba ma charakter egoistyczny i zaborczy, nie padają żadne słowa reprymendy. Boski Uzdrowiciel spokojnie tłumaczy proszącym, że nie może zostać, gdyż musi udać się z Dobrą Nowiną także do innych miast. Nie ma tu niejako chęci unicestwienia prośby. Wyrażona prośba przyjęta jest z pełnym zrozumieniem, choć znamionuje ją egocentryczne myślenie tylko o sobie.

Zrozumienie nie oznacza jednak pozytywnej odpowiedzi. Dawszy wytłumaczenie, Jezus zdecydowanie odmawia pozostania. Odmowna decyzja jest dobrym przykładem asertywności. Jest to sztuka odmawiania, gdy taką odpowiedź wskazuje głos sumienia. Po otrzymaniu prośby, Jezus zdecydowanie odmówił jej spełnienia. Taka reakcja zawiera w sobie zespolenie dwóch istotnych postaw. Najpierw jest to udzielenie w sercu prawa drugiemu człowiekowi do wyrażenia swej woli. Prośba nie spotyka się z oburzeniem, ale zostaje przyjęta z życzliwością i zrozumieniem. Następnie występuje odwaga podjęcia decyzji, która jest zgodna z wewnętrznym przekonaniem.

Owocem takiej pięknej syntezy jest pokój serca. Człowiek nie doświadcza wtedy emocjonalnego napięcia, że musi robić coś, czego tak naprawdę nie chce robić. Ponadto autor prośby nie budzi negatywnych uczuć. „On powiedział to, co chciał, a ja zrobiłem to, co uznałem za najlepsze”. Paradoksalnie mądra odmowa nie powoduje niechęci, ale budzi raczej pozytywne uczucia. Autor prośby nie staje się „zniewalająco-przymuszającym intruzem”, ale pozostaje „miłym człowiekiem”, którego propozycji po prostu nie przyjąłem.

Módlmy się do Pana, abyśmy w sercu dawali ludziom prawo do wyrażania tych próśb, które uważają za słuszne. I jeszcze bardziej prośmy o wewnętrzną moc, abyśmy potrafili odważnie odmawiać tam, gdzie taka jest Wola Boża.

3 września 2014 (Łk 4, 38-44)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →