5 listopada 2022, Sobota

Sobota XXXI tygodnia okresu zwykłego (rok II) – pierwsza sobota miesiąca (inne oficjum: tu)

SPIS TREŚCI:

● Czytania

● Ewangelia

● Rozważanie z Eremu*

● Komentarze video:

۰ Słowo na jutro (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilie abp Rysia

Nowenna do św. Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej #7 →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny II)

1. czytanie (Flp 4, 10-19)

Paweł dziękuje za ofiarność Filipian

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian

Bracia:

Bardzo się rozradowałem w Panu, że wreszcie rozkwitło wasze staranie o mnie, bo istotnie staraliście się, lecz nie mieliście do tego sposobności. Nie mówię tego bynajmniej z powodu niedostatku: ja bowiem nauczyłem się wystarczać sobie w warunkach, w jakich jestem.

Umiem cierpieć biedę, umiem też korzystać z obfitości. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, korzystać z obfitości i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku.

Wy, Filipianie, wiecie przecież, że na początku głoszenia Ewangelii, gdy opuściłem Macedonię, żaden z Kościołów poza wami jednymi nie prowadził ze mną otwartego rachunku przychodów i rozchodów, bo do Tesaloniki nawet raz i drugi przysłaliście na moje potrzeby. Mówię zaś to bynajmniej nie dlatego, że pragnę daru, lecz pragnę owocu, który wzrasta na wasze dobro. Stwierdzam, że wszystko mam, i to w obfitości: jestem zaopatrzony, otrzymawszy przez Epafrodyta od was wdzięczną woń, ofiarę przyjemną, miłą Bogu.

A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę.

Psalm (Ps 112 (111), 1b-2. 5-6. 8a i 9 (R.: por. 1b))

Błogosławiony ten, kto służy Panu

Błogosławiony człowiek, który służy Panu *
i wielką radość znajduje w Jego przykazaniach.
Potomstwo jego będzie potężne na ziemi, *
dostąpi błogosławieństwa pokolenie prawych.

Błogosławiony ten, kto służy Panu

Dobrze się wiedzie człowiekowi, który z litości pożycza *
i swoimi sprawami zarządza uczciwie.
Sprawiedliwy nigdy się nie zachwieje *
i pozostanie w wiecznej pamięci.

Błogosławiony ten, kto służy Panu

Jego wierne serce lękać się nie będzie. *
Rozdaje i obdarza ubogich,
jego sprawiedliwość będzie trwała zawsze, *
wywyższona z chwałą będzie jego potęga.

Błogosławiony ten, kto służy Panu

Aklamacja (Por. 2 Kor 8, 9)

Alleluja, alleluja, alleluja

Jezus Chrystus, będąc bogatym, dla was stał się ubogim,
aby was ubóstwem swoim ubogacić.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 16, 9-15)

Nie można służyć Bogu i Mamonie

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków.

Kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w bardzo małej sprawie jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie. Jeśli więc w zarządzaniu niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, to kto wam prawdziwe dobro powierzy? Jeśli w zarządzaniu cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, to któż wam da wasze?

Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie!»

Słuchali tego wszystkiego chciwi na grosz faryzeusze i podrwiwali sobie z Niego.

Powiedział więc do nich: «To wy właśnie wobec ludzi udajecie sprawiedliwych, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Ro zważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Niebezpieczne uwodzicielki

Są bardzo niebezpieczne i podstępnie uwodzicielskie. Potrafią z przekonaniem mówić: „Nie jesteśmy najważniejsze!”. Jednocześnie dyskretnie przymilają się i zajmują coraz więcej miejsca w sercu. Początkowo postrzegane są tylko jako środek do pięknych celów: rodzina, bliskie osoby, edukacja, „święte” inicjatywy i przedsięwzięcia. Tak rzeczywiście jest…

Z czasem jednak pojawia się przedziwny paradoks. Bliscy, dla których były zdobywane, otrzymują coraz mniej czasu. Czas jest poświęcany tylko na przebywanie z nimi. To „one” zajmują myśli. W rezultacie dochodzi do „cichego przewrotu”. Niezauważalnie środek zaczyna stawać się najważniejszym celem. Oczywiście faryzejska świadomość wciąż tkwi w złudnym przekonaniu o miłości do szczytnych wartości. Bóg, mąż, żona, dzieci, nauka postrzegane są nadal jako najważniejszy motyw, a nawet sens życia. Ale prawda jest już inna. Nieustanne myślenie o „nich” sprawiło, że zajęły pierwsze miejsce. Triumfalnie zasiadły na życiowym tronie i zaczęły sprawować władzę. Omamiony sługa lub służąca, w zależności od konkretnego przypadku, zaczyna słyszeć ich opresyjne wołanie: „Jeszcze za mało! Jeszcze więcej!”, „Braknie, braknie!”, „Zysk, coraz większy zysk!”. Usidlona ofiara już nie ma czasu na dłuższy kontakt z bliskimi, których w deklaracjach „wciąż kocha”. W realiach jednak to „one” już stały się największą „miłością” życia. Wszak na tyle kogoś lub coś kochamy, na ile temu poświęcamy czas.

Oj tak, wielka to choroba, gdy „one” staną się najważniejsze. Człowiekowi, który dał się uwieść ich urokowi, trzeba szczerze współczuć. Niszczący rozpad następuje na wszystkich poziomach. Najpierw paraliżu doznaje duch, który z Duchem Świętym już raczej po drodze nie ma . Bóg odchodzi w siną dal z przestrzeni serca. Psychika zaczyna coraz bardziej ulegać stanom nerwicowym i lękowym. Narasta poczucie niebezpieczeństwa, zagrożenia i samotności. Rozpadają się więzi miłości z bliskimi osobami, które de facto stają się osobami dalekimi. Wreszcie nawet ciało nie wytrzymuje i powoli kolejne organy sygnalizują dziwne dysfunkcje. Diabelski krąg.

Jezus bardzo cierpi, widząc taki rozwój sytuacji. Dlatego zaprasza, aby usidlone ofiary odważnie uwolniły się od swych bezwzględnych władczyń. Jednocześnie tych, którzy są wolni, profilaktycznie przestrzega przed niewolniczymi kajdanami. Tak! Mają na imię: „Pieniądze”. Nazywane są także: „Mamona”. Mistrz tłumaczy: „Nie możecie służyć Bogu i mamonie” (por. Łk 16, 9-15). Gdy pieniądze staną się bożkiem, który zastąpi Boga, wtedy człowiek unieszczęśliwi siebie i innych. Nie znaczy to, że pieniądze są złe same w sobie. Są dobre, ale zostały pomyślane jedynie jako pomoc. Od dóbr materialnych ważniejsze są duchowe skarby. Ostatecznie ani grosika z tego świata do wieczności nie zabierzemy. Do życia wiecznego „przetransportujemy” tylko miłość zgromadzoną w sercu.

Jezus mówi: „Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków”. Znaczy to, że mamona ma być cały czas jedynie środkiem, który pozwala czynić ludziom dobro. Gdy pieniądze są przeobrażane w mądre uczynki miłości, wtedy z ich pomocą gromadzimy dobra duchowe. Ludzie, którym w ten sposób wyświadczyliśmy dobro, będą za nami orędować na sądzie ostatecznym.

Jeśli Bóg jest najważniejszy, już teraz możemy czerpać z przedsmaku niebiańskiego błogosławieństwa. Jesteśmy wolni od obsesyjnych myśli o pieniądzach. Nie powtarzamy do znudzenia: „Brakuje pieniędzy”. Nie gonimy za nimi, ale spokojnie zadowalamy się tym, co byliśmy w stanie uzyskać. Bóg czuwa, aby zawsze było tyle, ile trzeba. Udziela nawet z nawiązką! Człowiek zachowuje pokój ducha, psychiczny spokój i nie dokłada sam sobie niepotrzebnych chorób fizycznych. Relacje w pracy stają się ludzkie. W rodzinie zamiast atmosfery rozbicia i zabiegania panuje klimat miłującej jedności i współobecności. Najważniejsze jednak jest to, że służąc Bogu, jako absolutnie Pierwszemu, idziemy bezpieczną drogą do Nieba.

8 listopada 2014 (Łk 16, 9-15)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →