5 lutego 2023, Niedziela

V Niedziela Zwykła (rok A) patronka dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny A)

1. czytanie (Iz 58, 7-10)

Światło dobrych uczynków

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Tak mówi Pan:

«Dziel swój chleb z głodnym, do domu wprowadź biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziej i nie odwracaj się od współziomków.

Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzeknie: „Oto jestem!”

Jeśli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie, jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się południem».

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 112 (111), 4-5. 6-7. 8a i 9 (R.: 4a))

Wschodzi w ciemnościach jak światło dla prawych, albo: Alleluja

On wschodzi w ciemnościach jak światło dla prawych, *
łagodny, miłosierny i sprawiedliwy.
Dobrze się wiedzie człowiekowi, który z litości pożycza *
i swoimi sprawami zarządza uczciwie.

Wschodzi w ciemnościach jak światło dla prawych, albo: Alleluja

Sprawiedliwy nigdy się nie zachwieje *
i pozostanie w wiecznej pamięci.
Nie przelęknie się złej nowiny, *
jego mocne serce zaufało Panu.

Wschodzi w ciemnościach jak światło dla prawych, albo: Alleluja

Jego wierne serce lękać się nie będzie. *
Rozdaje i obdarza ubogich,
jego sprawiedliwość będzie trwała zawsze, *
wywyższona z chwałą będzie jego potęga.

Wschodzi w ciemnościach jak światło dla prawych, albo: Alleluja

2. czytanie (1 Kor 2, 1-5)

Nauczanie Świętego Pawła

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia, przyszedłszy do was, nie przybyłem, aby błyszcząc słowem i mądrością, głosić wam świadectwo Boże.

Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego. I stanąłem przed wami w słabości i w bojaźni, i z wielkim drżeniem. A mowa moja i moje głoszenie nauki nie miały nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości, lecz były ukazywaniem ducha i mocy, aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej.

Oto Słowo Boże

Aklamacja (J 8, 12)

Alleluja, alleluja, alleluja

Ja jestem światłością świata,
kto idzie za Mną, będzie miał światło życia.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mt 5, 13-16)

Wy jesteście światłem świata

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi.

Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Jak być sobą w relacji?

„Kim być w relacji z bliską osobą? Co robić, a czego nie? Jak powinny wyglądać wzajemne oddziaływania na siebie?”. W głębi duszy poszukujemy odpowiedzi na te pytania. Kto naiwnie myśli, że relacja „sama jakoś się zbuduje”, przypomina szaleńca, chcącego skonstruować wieżowiec poprzez luzackie dorzucanie cegieł. Nie trzeba być wizjonerem, żeby przewidzieć rezultat takiej pseudo-twórczości. Miłość wystarczy? Wielu tak mówiło na początku, a teraz ich małżeństwa lub przyjaźnie są już tylko smutnym tchnieniem przeszłości. Zapłakane oczy, krew płynąca z ran, wywołujące ścisk w brzuchu wspomnienia…

W poszukiwaniach, konkretną pomocą może być wskazanie, udzielone przez Jezusa swoim uczniom. „Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi” (Mt 5, 13). Mistrz wypowiedział te zdania bezpośrednio po zaprezentowaniu Dobrej Nowiny Błogosławieństw.

Jakże inspirująca sugestia! Być jak sól! To świetny klucz do sukcesu we wszelkiego rodzaju relacjach, zwłaszcza w tych najcenniejszych: przyjaźń, małżeństwo, więzi rodzinne, misyjna współpraca. Aby dogłębnie uchwycić sens solnej metafory, warto uzmysłowić sobie znaczenie soli w czasach Jezusa. Otóż sól stanowiła podstawową przyprawę do potraw oraz służyła do konserwacji produktów spożywczych (nie było lodówek). W świadomości religijnej i społecznej sól była symbolem cennych wartości: głębokie przymierze, autentyczna przyjaźń, ofiarne poświęcenie, oczyszczająca mądrość.

W tej perspektywie, można wyróżnić trzy ludzkie postawy. W pierwszym przypadku, człowiek przypomina zwietrzałą sól. Znaczy to, że nie ma wyrazistego świata wartości, nie jest gotów do radykalnych poświęceń, nie kieruje się ewangelicznymi wartościami. Poraża brak szczerego bycia sobą. Nawet zwyczajne gesty przeniknięte są chłodem, sztucznością i brakiem autentyzmu. Uniemożliwia to poczucie bezpieczeństwa oraz nie pozwala na ufne otwarcie serca. Taki człowiek przypomina w odbiorze spożywanie zupy, która nie została posolona. Na zupę bez smaku, nie za bardzo jest ochota, chyba że w wielkim głodzie…

W drugim przypadku, pojawia się niewłaściwa interpretacja ewangelicznego bycia solą. Tym razem człowiek ma wprawdzie wyrazistą osobowość, ale jest apodyktyczny i wzbudza paraliżujący lęk. Zamiast świadka Jezusa jest pewny siebie „czysty i najmądrzejszy faryzeusz”. W jego obecności drugi traci prawo do zachowania swej tożsamości. Ewangelizacja utożsamia się tu z chęcią produkowania kopii własnej osoby. W rezultacie nawet Ewangelia staje się materiałem do ogołocenia drugiego z jego zwyczajnych ludzkich praw, np. do własnego zdania, do wolności decydowania o sobie. Taki człowiek kojarzy się z przesoloną zupą; sól przyćmiewa naturalne smaki produktów. Solanka nie tylko, że nie ma smaku, ale jest wręcz zupełnie niezjadliwa…

Wreszcie trzeci obraz, zgodny z propozycją Jezusa. Człowiek jest tutaj wyrazistą osobowością, która najgłębsze źródło swej tożsamości odnajduje w Ewangelii. Zachwyca pokorne i szczere bycie sobą. W takim człowieku pociąga intensywne promieniowanie Jezusem. To promieniowanie jednak nie unicestwia, ale pomaga ufnie i bez lęku być sobą, bez żadnych masek i zasłon. Wszak dobre użycie soli polega na tym, aby wydobyć, a nie zniszczyć, naturalny smak posolonych produktów. Sól wtedy niejako znika, pomagając odczuć smak zupy. Być solą, to będąc samemu sobą, pomóc drugiemu też stać się sobą. W relacji dwóch osób, świadek Jezusa nie chce produkować swej kopii. Sam będąc oryginalną osobowością, pomaga drugiemu zaistnieć w jego oryginalności. Przy dosypywaniu soli do garnka, ideałem nie jest garnek pełen soli. Ideałem jest umieszczenie takiej ilości soli, która pozwoli optymalnie wydobyć charakterystyczny smak poszczególnych produktów zupy. Ewangeliczny człowiek przypomina w odbiorze świetnie posoloną zupę, która wyzwala odczucie „nieba w ustach”. Na taką smakowitość człowiek ma wielką ochotę i uszczęśliwiony mógłby sycić się nią bez końca…

9 lutego 2014 (Mt 5, 13-16)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →