7 września 2024, Sobota

Sobota XXII tygodnia zwykłego (rok II) pierwsza sobota miesiąca (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)
polscy patroni dnia: święty Melchior Grodziecki, kapłan i męczennik; błogosławiony Ignacy Kłopotowski, kapłan

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na sobotę 22 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny II)

1. czytanie (1 Kor 4, 6-15)

Trudy życia apostołów

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Miałem na myśli, bracia, mnie samego i Apollosa, ze względu na was, abyście mogli zrozumieć, że nie wolno wykraczać ponad to, co zostało napisane, i niech nikt w swej pysze nie wynosi się nad drugiego. Któż będzie cię wyróżniał? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśli otrzymałeś, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał? Tak więc już jesteście nasyceni, już opływacie w bogactwa. Zaczęliście królować bez nas! Otóż tak! Nawet trzeba, żebyście królowali, byśmy mogli współkrólować z wami.

Wydaje mi się bowiem, że Bóg nas, apostołów, wyznaczył jako ostatnich, jakby na śmierć skazanych. Staliśmy się bowiem widowiskiem dla świata, aniołów i ludzi; my głupi dla Chrystusa, wy mądrzy w Chrystusie, my niemocni, wy mocni; wy doznajecie szacunku, a my wzgardy. Aż do tej chwili łakniemy i cierpimy pragnienie, brak nam odzieży, jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę, i utrudzeni pracą rąk własnych. Błogosławimy, gdy nam złorzeczą, znosimy, gdy nas prześladują; dobrym słowem odpowiadamy, gdy nas spotwarzają. Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i wzbudzamy odrazę we wszystkich aż do tej chwili.

Nie piszę tego, żeby was zawstydzić, lecz aby was napomnieć – jako moje najdroższe dzieci. Choć mielibyście bowiem dziesiątki tysięcy wychowawców w Chrystusie, nie macie wielu ojców; ja to właśnie przez Ewangelię zrodziłem was w Chrystusie Jezusie.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 145 (144), 17-18. 19-20. 21 (R.: 18a))

Pan blisko wszystkich, którzy Go wzywają

Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach *
i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.
Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają, *
wszystkich wzywających Go szczerze.

Pan blisko wszystkich, którzy Go wzywają

Spełnia wolę tych, którzy cześć Mu oddają, *
usłyszy ich wołanie i przyjdzie im z pomocą.
Pan strzeże wszystkich, którzy Go miłują, *
lecz zniszczy wszystkich występnych.

Pan blisko wszystkich, którzy Go wzywają

Niech usta moje *
głoszą chwałę Pana,
a wszystko, co żyje, †
niech wielbi Jego święte imię *
na zawsze i na wieki.

Pan blisko wszystkich, którzy Go wzywają

Aklamacja (J 14, 6)

Alleluja, alleluja, alleluja

Ja jestem drogą i prawdą, i życiem.
Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 6, 1-5)

Chrystus jest Panem szabatu

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli, wykruszając ziarna rękami.

Niektórzy zaś z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?»

Wtedy Jezus, odpowiadając im, rzekł: «Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać».

I dodał: «Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (22 sobota zwykła, rok liturgiczny A II)

Prawo i serce

Mogę to zrobić czy też nie? Prawo zabrania czy zezwala? Czyn dozwolony czy zabroniony? Każdego dnia spotykamy się z różnymi prawnymi zakazami i nakazami. Prawo ma wpływ zarówno na nasze konkretne zewnętrzne zachowania, jak i na cały świat wewnętrznych przeżyć. W tym kontekście warto uświadomić sobie pewne cenne rozróżnienie.

Otóż istnieją dwa podstawowe podejścia do prawa: „wedle litery” i „wedle ducha”. Pierwszy sposób charakteryzuje się dosłownym odczytywaniem i wdrażaniem przepisów prawnych. Zapisana litera staje się absolutem, ważniejszym nawet od Pana Boga, nie mówiąc już o człowieku. Brak tu refleksji nad genezą danego zakazu lub nakazu. Z tym łączy się bezmyślny brak zgody na stosowanie jakichkolwiek wyjątków od ogólnego wymogu. Najczęściej taka interpretacja prawa ma miejsce wobec drugiego człowieka. Jest to wygodna maska „twarzy bez kontaktu z sercem”. „Nic nie mogę zrobić, bo takie są przepisy”. Niestety, to pozornie słuszne zdanie, może być nieraz jak nóż niesprawiedliwości wbijany w serce cierpiącego człowieka.

Drugi sposób postrzegania prawa, „wedle ducha”, akcentuje kontekst powstania danego nakazu lub zakazu. Zapisana litera pełni rolę drogowskazu, który wskazuje, w którą stronę trzeba iść, aby służyć człowiekowi. Chodzi zarówno o wsparcie w czynieniu dobra jak i ochronę przed złem. Naturalną konsekwencją jest tutaj istnienie wyjątków. Znaczy to, że w pewnych konkretnych sytuacjach brak przestrzegania „litery zapisu” nie jest złem, ale dobrem. Pomimo niespełnienia „litery” w sercu można mieć poczucie wypełnienia w Duchu Świętym Woli Bożej. Trzeba jednak pamiętać o niebezpieczeństwie bezpodstawnego naginania istniejących praw do własnego „widzimisię”. Ponadto, wyjątek nie może stać się ogólnie stosowaną regułą.

W jednym z ewangelicznych epizodów Jezus po mistrzowsku pokazuje nam, jak prawidłowo podejmować decyzje, w kontekście wymogów prawnych. W tamtejszym życiu religijno-społecznym wielkie znaczenie odgrywał szabat. W pierwotnym założeniu miał to być dzień szczególnie poświęcony na uwielbienie Boga. W tym celu niezbędny był czas odpoczynku od pracy, aby móc w duchu świątecznym kontemplować Stwórcę i Jego dzieła. Świętowanie miało też służyć człowiekowi, aby duchowo się wzmocnił i fizycznie zregenerował siły. Wedle pierwotnego zamysłu prawne ograniczenia miały pomóc człowiekowi w spotkaniu z Bogiem. Niestety środowisko faryzejskie i uczonych w Piśmie uległo z czasem duchowemu upadkowi. A gdy serce twardnieje, wtedy z horyzontu wrażliwości znika Boży świat Miłości i świat ludzkich odczuć. Pozostaje jedynie martwa litera prawa, która zaczyna pełnić rolę absolutu. W sercu nie ma Boga i człowieka, więc „prawodawca” zaczyna „wyżywać się” w mnożeniu i egzekwowaniu coraz to kolejnych przepisów. Najdrobniejszy prawny brak staje się „oburzającym wykroczeniem”.

W tym kontekście zwykłe zrywanie kłosów przez uczniów, aby nieco zaspokoić głód, stało się dla niektórych faryzeuszy grzesznym złamaniem szabatowego prawa odpoczynku. Jezus stanął w obronie uczniów. Uznał ich zachowanie za prawidłowe. Nie pozwolił, aby bezpodstawnie oskarżać ich o brak respektowania szabatu. Z wypowiedzi Jezusa jasno wynika, że prawo jest zestawem zasad i przepisów, które mają pomagać człowiekowi w życiu. Co więcej, prawo powinno pomagać w realizacji Bożych Przykazań.

Tak więc dla chrześcijanina istnieje trójstopniowa hierarchia ważności: najniżej zapis prawny, wyżej żywy człowiek, najwyżej Bóg w Jezusie Chrystusie. Wypełnienie Bożej Woli jest moralnym i duchowym szczytem. Prezentując taki obraz usytuowania prawa, Jezus dopuszcza istnienie wyjątków. Wyjątek może mieć miejsce wtedy, gdy istnieje np. zagrożenie ludzkiego życia lub zdrowia. Wówczas, choć dany przepis literalnie nie jest zrealizowany, to jednak Wola Jezusa zostaje wypełniona.

W zmaganiach z prawem pamiętajmy sercem i umysłem, że „Syn Człowieczy jest panem szabatu” (Łk 6, 1-5). Jezus jest Panem, któremu powinno podlegać każde prawo i każda konkretna decyzja.

6 września 2014 (Łk 6, 1-5)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →