9 listopada 2022, Środa

Święto Rocz nicy Poświęcenia Bazyliki Laterańskiej

SPIS TREŚCI:

● Czytania

● Ewangelia

● Rozważanie z Eremu*

● Komentarze video:

۰ Słowo na jutro (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia abp Rysia

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania na Święto

1. czytanie (Ez 47, 1-2. 8-9. 12)

Woda wypływająca ze świątyni niesie życie

Czytanie z Księgi proroka Ezechiela

Podczas widzenia otrzymanego od Pana zaprowadził mnie anioł z powrotem przed wejście do świątyni, a oto wypływała woda spod progu świątyni w kierunku wschodnim, ponieważ przednia strona świątyni była zwrócona ku wschodowi; a woda płynęła spod prawej strony świątyni na południe od ołtarza. I wyprowadził mnie przez bramę północną, i poza murami powiódł mnie do bramy zewnętrznej, zwróconej ku wschodowi. A oto woda wypływała spod prawej ściany świątyni, na południe od ołtarza.

Anioł rzekł do mnie: «Woda ta płynie na obszar wschodni, wzdłuż stepów, i rozlewa się w wodach słonych, a wtedy wody stają się zdrowe. Wszystkie też istoty żyjące, od których tam się roi, dokądkolwiek potok wpłynie, pozostają przy życiu: będzie tam też niezliczona ilość ryb, bo dokądkolwiek dotrą te wody, wszystko będzie uzdrowione.

A nad brzegami potoku mają rosnąć po obu stronach różnego rodzaju drzewa owocowe, których liście nie więdną, których owoce się nie wyczerpują; każdego miesiąca będą rodzić nowe, ponieważ woda dla nich przychodzi z przybytku. Ich owoce będą służyć za pokarm, a ich liście za lekarstwo».

Oto słowo Boże

Psalm (Ps 46 (45), 2-3. 5-6. 8-9 (R.: por. 6))

Bóg jest we wnętrzu swojego Kościoła

Bóg jest dla nas ucieczką i siłą: *
najpewniejszą pomocą w trudnościach.
Przeto nie będziemy się bali, choćby zatrzęsła się ziemia *
i góry zapadły w otchłań morza.

Bóg jest we wnętrzu swojego Kościoła

Nurty rzeki rozweselają miasto Boże, *
najświętszy przybytek Najwyższego.
Bóg jest w jego wnętrzu, więc się nie zachwieje, *
Bóg je wspomoże o świcie.

Bóg jest we wnętrzu swojego Kościoła

Pan Zastępów jest z nami, *
Bóg Jakuba jest naszą obroną.
Przyjdźcie, zobaczcie dzieła Pana, *
zdumiewające dzieła, których dokonał na ziemi.

Bóg jest we wnętrzu swojego Kościoła

Aklamacja (Por. 2 Krn 7, 16)

Alleluja, alleluja, alleluja

Wybrałem i uświęciłem tę świątynię,
aby moja obecność trwała tam na wieki.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (J 2, 13-22)

Jezus mówił o świątyni swego ciała

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus przybył do Jerozolimy. W świątyni zastał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie.

Wówczas, sporządziwszy sobie bicz ze sznurów, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał.

Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!» Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: «Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie».

W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?»

Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo».

Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?»

On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Święta przestrzeń

Co robić, aby nie popaść w życiowe zagubienie? Jak uniknąć bezsensownego dryfowania „tam i z powrotem”? Szukając odpowiedzi, warto dostrzec interesującą prawdę. Otóż człowiek prawidłowo funkcjonuje tylko wtedy, gdy posiada „święty punkt odniesienia”, z pomocą którego sensownie porusza się przez życie. W doświadczeniu świętości szczególne znaczenie odgrywa rzeczywistość „świętej przestrzeni”. Nie jesteśmy duchowymi aniołami, ale istotami duchowo-cielesnymi, mocno osadzonymi w przestrzeni. Dlatego potrzebujemy konkretnego zewnętrznego zakotwiczenia, aby nasze wnętrze mogło duchowo rozwijać się. Możemy wyróżnić trzy fundamentalne rozumienia „świętej przestrzeni”.

W sensie najbardziej ogólnym, cały otaczający nas świat jest „świętą przestrzenią”. Uświęcenie jest konsekwencją Boskiego aktu stworzenia. Kontemplacja pozwala zyskiwać intuicję istnienia Świętego Stwórcy. Warunkiem dostrzegania świata jako „świętej przestrzeni” jest to, aby nie być w kajdanach nieustannego biegu. Dopiero kontemplacyjne zatrzymanie się pozwala doświadczyć faktu: „jestem w rękach Boga”. Świat nie jest „przypadkowym chaosem”, ale „świętą harmonią”

Dla chrześcijanina szczególne znaczenie mają „święte przestrzenie dla Jezusa”, zwane kościołami lub kaplicami. To miejsca specjalnie przeznaczone na modlitwę. Gdy obecny jest Najświętszy Sakrament, możemy mówić o największej intensyfikacji świętości. Wspominając dzisiaj rocznicę poświęcenia Bazyliki Laterańskiej, przeżywamy prawdę, że każdy kościół jest świętym przybytkiem Boga. Wielką pomocą jest posiadanie szczególnie umiłowanego kościoła/kaplicy, gdzie stale uczestniczymy w Eucharystii. W ten sposób zyskujemy „świętą przestrzeń”, która staje się naszym wyjątkowym domem. Uczestnictwo w Mszy Świętej w stałym ukochanym miejscu bardzo pomaga w nawiązaniu intymnej więzi z Jezusem.

Gdy chrześcijanin podejmuje głębokie życie wiary, wtedy nieodzowna staje się „domowa święta przestrzeń”. Chodzi o miejsce, które potocznie nazywane jest „kącikiem modlitwy”. Największy duchowy efekt uzyskamy wtedy, gdy „kącik” ten zyska rangę miejsca „świętego świętych”. Co to znaczy? Jest to „skrawek przestrzeni”, który zostaje wyłączony ze świeckiego użytku. Tutaj przychodzimy, aby po „opuszczeniu świata” spotkać się „sam na sam” z Bogiem. Zbliżając się do tego „totalnego sacrum”, w sercu powinniśmy usłyszeć słowa, które Bóg na Synaju wypowiedział do Mojżesza: „Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce na którym stoisz, jest ziemią świętą” (Wy 3, 5). Jest to niezwykłe wezwanie, które pomaga odczuć klimat wyjątkowego spotkania z Bogiem w realiach zwyczajnej codzienności.

Aby zasmakować „misterium sacrum”, kontemplujmy postawę Jezusa, który pałał ogromną troską o świątynię swego Ojca w Jerozolimie. Dlatego z przejęciem wołał: „Nie róbcie z domu mego Ojca targowiska” (por. J 2, 13-22). Gorliwość o poszanowanie świętości Bożego domu wręcz „pożerała” Go. Właśnie z taką Jezusową gorliwością trzeba troszczyć się o „święte miejsce” w swym domu. Dla mnie takim najświętszym miejscem jest Kaplica w Eremie. Uprzednie zdjęcie butów przed wejściem do niej jest rytuałem, który zawiera w sobie głębokie przesłanie uwrażliwiające: „Za chwilę wejdziesz w przestrzeń największej świętości”. Bogu dziękuję, że mam Najświętszy Sakrament w Kaplicy. Ale przeżycia świętości miejsca każdy może doświadczyć u siebie w domu. Istotna jest postawa serca, które przed wejściem do umiłowanego świętego miejsca słyszy Boskie: „Zdejmij sandały”. Najlepiej, gdy ukorzeniu serca towarzyszy fizyczne zdjęcie butów. Wszak nie tylko przenośnie, ale dosłownie zamierzamy wejść w „święte Boże terytorium”.

„Święte miejsce” można przyrównać do „kotwicy”. Dopiero z pomocą fizycznego zakotwiczenia możemy prowadzić rzeczywistą pracę duchową. Ten święty obszar staje się punktem odniesienia. Tu możemy zyskiwać pokój serca i ochronę przed światowymi sztormami. Jednocześnie otwiera się droga, aby dogłębnie przyjmować prawdę, że Ciało Jezusa jest najdoskonalszą świątynią Boga. Kto deprecjonuje znaczenie „miejsca świętego”, popada w iluzję bycia bezcielesnym aniołem. Życiowe doświadczenie zaś pokazuje, że kto zachowuje się jak bezcielesny anioł, ten kończy jako cielesny nie-anioł… Niezbyt ciekawa perspektywa. Dlatego przykładajmy wielką wagę do „świętej przestrzeni”!

9 listopada 2014 (J 2, 13-22)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →