26 kwietnia 2022, Wtorek

Uroczystość świętego Wojciecha, biskupa i męczennika, Głównego Patrona Polski (inne oficjum: tu)

● Ewangelia
● Rozważanie (~2-3′)
● Komentarze (~3-7′)
● Homila (~10-25′)
● Msza i różaniec

+   Komplet Czytań – rozwiń

↑  Ewangelia (J 12, 24-26)

Ziarno, które wpadłszy w ziemię, obumrze, przynosi plon obfity

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne.

Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec».

Oto Słowo Pańskie.

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Sensowne życie

     Nosimy w sobie dwa różne pytania. Swoiste „główkowanie”, za którym idą potem konkretne zachowania w codzienności. Nawet tak wspaniała uroczystość jak kanonizacja nie prowadzi automatycznie do większej bliskości z Bogiem. Wszystko zależy od tego, jak będziemy interpretować obecność drugiego człowieka w swoim życiu. Pierwszy rodzaj myślenia sprowadza się do pytania: „Co ktoś może dla mnie zrobić? Jak mogę go wykorzystać w realizacji swoich interesów?”. Drugie rozumowanie jest radykalnie odmienne. Tym razem serce wypełnione jest pytaniem: „Co mogę dla Ciebie zrobić? Jak mogę Ci pomóc?”.

      Przy pierwszym podejściu człowiek skoncentrowany jest jedynie na swoim życiu. Wszystko inne odchodzi na dalszy plan. Życie rozumiane jest przede wszystkim w sensie doczesności: dobre zdrowie, pozytywnie załatwione interesy, przyjemnie spędzony czas. U niektórych zafiksowanie na punkcie własnego zdrowia, świetnego wyglądu i dobrej opinii społecznej pochłania większość życiowej energii. W tej perspektywie, nawet kanonizacja i tematyka świętości, to jedynie dobra okazja, aby na czymś zarobić lub w jakiś sposób wypromować samego siebie.

      W kontekście pokusy egoizmu Jezus mówi: „Jeżeli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo… Ten, kto kocha swoje życie, traci je” (Por. J 12, 24-26). Koncentracja na sobie prowadzi ostatecznie do piekła samotności i utraty. Bardzo ciekawe badania pokazały, że największy odsetek bojących się śmierci jest pośród ludzi inwestujących głównie w swoje „doskonałe ciało, zdrowie i samopoczucie”. Tak! Im bardziej człowiek chce zachować swe fizyczne życie, tym bardziej będzie bał się jego utraty. I w sumie słuszna intuicja, bo nawet najlepsza fizyczna forma nie uchroni przed śmiercią. Ale jeszcze gorsza będzie pustka samotności w wieczności, po tym jak na ziemi ludzie zostali „egoistycznie skonsumowani” i już ich nie ma.

      Przy drugiej formie zatroskania sprawy przedstawiają się zupełnie inaczej. W punkcie wyjścia, występuje zupełnie inne rozumienie życia. Życie definiowane jest tym razem jako serdeczna relacja miłości, w której składam z siebie dar dla drugiego człowieka. Na miarę swych skromnych możliwości, staram się służyć pomocą siostrze i bratu, w podejmowaniu życiowych problemów. Moje serce staje się przyjaznym domem, w którym osoba miłowana może zamieszkać i czuć się bardzo dobrze. Jesteśmy tam, gdzie nasze serce. Bezcenne, gdy kochany człowiek czuje się „u mnie” nawet lepiej niż „u siebie”.

      Piękna to łaska fizycznie umierać, aby drugi mógł żyć. Warto podejmować z miłości trud, zmęczenie i wyczerpanie. Tracić zdrowie dla kochanej osoby, to nie krzywda, ale tak naprawdę wielki przywilej. Najpełniej to prawo życia ofiarowanego tłumaczy sam Jezus: „Jeżeli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię… obumrze, przynosi plon obfity… kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”.

      W tym świetle, obecna kanonizacja jest rewelacyjnym „impulsem życiowym”. Św. Jan XXIII i św. Jan Paweł II pokazują, że umieranie dla innych ma „Boski Sens”. Możemy naocznie obserwować spełnianie się ewangelicznych prawd. Warto umierać dla Jezusa, który przychodzi w spotykanym człowieku. Papież Franciszek powiedział o nowych świętych: „Nie wstydzili się ciała Chrystusa, nie gorszyli się Nim, Jego krzyżem. Nie wstydzili się ciała swego brata (por. Iz 58, 7), ponieważ w każdej osobie cierpiącej dostrzegali Jezusa.”.

      Od egoistycznego zamartwienia się o swe ciało, bez porównania cenniejsze jest opatrywanie Jezusowych ran w ciele drugiego człowieka. Żyć to umierać z miłości do Jezusa w człowieku. Jak trzeba, warto nawet stracić zdrowie i fizyczne życie. To nie jest koniec, ale tak naprawdę dopiero początek Wiecznego Życia. Jezus zapewnia: „jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec”.

28 kwietnia 2014 (J 12, 24-26)

Powyższe rozważanie wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z kalendarzem liturgicznym Ojca Pustelnika znajdziecie TUTAJ.

↑   Komentarze video

Zoom Mocnych w Duchu (~3′) i Zielone Pastwisko ojca Piotra Kleszcza (~5-7′). Poniżej wyłącznie aktualny odcinek, poprzednie dostępne są w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video):

↑   Dobra Homilia

Ksiądz arcybiskup Grzegorz Ryś opowiada o relikwiach świętego Wojciecha (~10-25′):

↑   Msza z Różańcem

Msza Święta w Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi, poprzedzona Różańcem.

Wtorek, 26 kwietnia 2022, transmisja z Sanktuarium: 17:30 – różaniec, 18:00 – msza święta.

Rok Świętej Rodziny

---

Wszystkie nasze najnowsze artykuły możecie znaleźć na stronie głównej fioletowemirabelki.pl