7 marca 2025, Piątek

Piątek po Popielcu, pierwszy piątek miesiąca (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Droga Krzyżowa online →

1. czytanie (Iz 58, 1-9a)

Post należy łączyć z uczynkami miłości

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Tak mówi Pan Bóg:

«Krzycz na całe gardło, nie przestawaj! Podnoś głos twój jak trąba! Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa i domowi Jakuba jego grzechy! Szukają Mnie dzień za dniem, pragną poznać moje drogi, jak naród, który kocha sprawiedliwość i nie porzuca prawa swego Boga. Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa, pragną bliskości Boga:

„Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Ty tego nie uznałeś?”

Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich swoich robotników. Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród niegodziwego walenia pięścią. Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.

Czyż to jest post, jaki Ja uznaję, dzień, w którym się człowiek umartwia? Czy zwieszanie głowy jak sitowie i użycie woru z popiołem za posłanie – czyż to nazwiesz postem i dniem miłym Panu?

Czyż nie jest raczej postem, który Ja wybieram: rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić na wolność uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać; dzielić swój chleb z głodnym, do domu wprowadzić biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków.

Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzeknie: „Oto jestem!”»

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 51 (50), 3-4. 5-6b. 18-19 (R.: por. 19b))

Sercem skruszonym nie pogardzisz, Panie

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, *
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy *
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Sercem skruszonym nie pogardzisz, Panie

Uznaję bowiem nieprawość moją, *
a grzech mój jest zawsze przede mną.
Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem *
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą.

Sercem skruszonym nie pogardzisz, Panie

Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz, *
a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz.
Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, *
pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.

Sercem skruszonym nie pogardzisz, Panie

Aklamacja (Por. Am 5, 14)

Chwała Tobie, Słowo Boże

Szukajcie dobra, a nie zła, abyście żyli,
a Pan Bóg będzie z wami.

Chwała Tobie, Słowo Boże

↑ Ewangelia (Mt 9, 14-15)

Kiedy zabiorą im oblubieńca, wtedy będą pościć

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: «Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?»

Jezus im rzekł: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (Piątek po Popielcu, rok liturgiczny C I)

Pościsz i żyjesz

Normalnie rzecz biorąc, chcemy dobrze. W praktyce jednak często robimy odwrotnie. Zamiast pomagać sobie i innym, po prostu szkodzimy. Konkretnym lekarstwem na to życiowe zagmatwanie jest post. Niestety nie ma on współcześnie dobrej prasy. Po co rezygnować z czegoś? Wszak kultura konsumpcji głosi: żyć to konsumować. Zarazem post kojarzony jest ze starodawną dewocją. Świat różnych uprzedzeń skutecznie blokuje gotowość wobec postnych praktyk.

Zarazem obok tej dominującej postawy konsumpcyjnej istnieje także nurt przeciwstawny. Tym razem sprawa dotyczy osób raczej zaangażowanych w praktyki religijne. Konieczność postu jest tu oczywistością. Ale pojawia się w obszarze wiary rozumianej jako zestaw nakazanych wymogów moralnych i ascetycznych. Postne praktyki są postrzegane jako powinność sama w sobie. Tak po prostu trzeba. Gdy zaczyna się Wielki Post, to trzeba pościć. Ponadto sprawa jest jeszcze głębsza. Otóż człowiek ma życie wewnętrzne i zewnętrzne. Wnętrze jest trudniej zmienić. Zarazem sumienie domaga się przemiany. Rozwiązaniem staje się podjęcie zewnętrznych postnych wyrzeczeń. Dają one uciszenie sumienia: z jednej strony jest poczucie, że coś robię, zaś z drugiej wnętrze pozostaje bez zmian. W rezultacie jest się rozgrzeszonym z konieczności moralnego nawrócenia. Niebywałe! Człowiek jest w stanie podjąć nawet fizyczne samobiczowanie, aby tylko grzeszne wnętrze pozostało spokojnie bez zmian.

Zarówno konsumpcjonistyczne odrzucenie postu jak i jego rygorystyczna absolutyzacja w rzeczywistości nie służą człowiekowi. Widać to w świetle słów Jezus Chrystusa: „Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć” (Mt 9, 15). Oto właściwa optyka. Pojawia się wyważone podejście do postu. Nie występuje tu całkowite odrzucenie, a zarazem nie jest to jakaś ślepa aprobata lub ucieczka. Post jest wartościowym środkiem dla dobra człowieka niejako na trzech poziomach.

Najpierw ciało ludzkie. Otóż nadmiar jedzenia powoduje fizyczną i duchową ociężałość oraz obniża sprawność myślenia. Dlatego ilościowe lub czasowe ograniczenie pokarmu wpływa na oczyszczenie organizmu. Post sprzyja więc zdrowiu. Podobnie rzecz wygląda w przypadku konsumpcji treści medialnych.

Od cielesnego, ważniejszy jest poziom duchowy, związany z wolą. Wola jest władzą, która odpowiada za podejmowanie decyzji. Rozum pokazuje pewne obiektywne dobro. W tym świetle wola powinna właściwie wybierać lub odrzucać. Post pozwala trenować wolę, aby w ten sposób właśnie funkcjonowała. Nie ciało ma panować nad duchem, ale duch nad ciałem. Przykładowo sportowcy podejmują naprawdę ciężkie wyrzeczenia, aby osiągnąć dobre rezultaty. Podobnie niektóre modelki, dla zachowania właściwej figury skrupulatnie przestrzegają diety. Jednakże o wiele ważniejszy jest wybór dobra moralnego. Autentyczny sens postu ujawnia się w odchodzeniu od zła. Izajasz woła: „Rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać” (Iz 58, 6). Siła woli ujawnia się najpełniej w pokornym realizowaniu głosu sumienia. Wyrzeczenia dają wewnętrzną moc duchową w zrywaniu ze złem i w podejmowaniu dobra. Ale potężna pułapka polega tu na tym, że silna wola może stać się swoistym bożkiem. Taki post, nawet przy wielkich wyrzeczeniach, prowadzi do pychy i duchowego upadku.

W ten sposób dochodzimy do serca sensu postnych praktyk. Najgłębszym celem postu jest zrobienie przestrzeni w swoim życiu dla Boga. Dobra doczesne tę przestrzeń zapełniają. Niejako „kradną” dla siebie pragnienie, które powinno być skierowane na Boga. Postny brak czegoś daje odczuć pragnienie. Pragnienie, które pozostaje niezaspokojone. Wtedy zwracając się ku Bogu, mam szansę odkryć Boga jako Najwyższe Dobro zaspokajające człowieka. Nie piwo, nie ciuch, ale Bóg. Gdy idziesz głodny na zakupy, raczej kupisz więcej. Gdy respektujesz post eucharystyczny przed Mszą św., z większym pragnieniem i pełniej przyjmiesz Komunię świętą. Post jest środkiem do tego, aby bardziej pragnąć Boga i wejść z Nim w głębszą relację miłości. Post to wielka pomoc w budowaniu naszej miłosnej relacji z Jezusem Chrystusem.

15 lutego 2013 (Mt 9, 14-15)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →