9 lipca 2025, Środa

Środa XIV tygodnia zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
polski patron dnia, Łodzianin: błogosławiony Fidelis Chojnacki, zakonnik i męczennik

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Litania do Krwi Chrystusa →

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Nowenna do Matki Bożej Szkaplerznej #3→

Czytania +

Czytania na środę 14 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Rdz 41, 55-57; 42, 5-7. 14-15a. 17-24a)

Bracia Józefa przybywają do Egiptu

Czytanie z Księgi Rodzaju

Kiedy w Egipcie głód zaczął się dawać we znaki, ludność domagała się chleba od faraona. Wtedy faraon mówił do wszystkich Egipcjan: «Udajcie się do Józefa i czyńcie, co wam powie». Gdy był głód na całej ziemi, Józef otwierał wszystkie spichlerze, w których było zboże, i sprzedawał zboże Egipcjanom, w miarę jak w Egipcie głód stawał się coraz większy.

Ze wszystkich krajów ludzie przybywali do Egiptu, by kupować zboże od Józefa, gdyż głód wzmagał się na całej ziemi.

Poszli więc synowie Izraela wraz z innymi, którzy tam również się udawali, aby kupić zboża, bo głód był w Kanaanie. Józef sprawował władzę w kraju i on to sprzedawał zboże wszystkim mieszkańcom tego kraju.

Bracia Józefa, przybywszy do niego, oddali mu pokłon, padając na twarz. Gdy Józef ujrzał swoich braci, poznał ich; jednak udał, że jest im obcy, i przemówił do nich surowo tymi słowami: «Skąd przyszliście?» Odpowiedzieli: «Z Kanaanu, aby kupić żywności». Józef rzekł do nich: «Jest tak, jak wam mówię: jesteście szpiegami! Takiej próbie będziecie poddani, na życie faraona!» I oddał ich pod straż na trzy dni.

A trzeciego dnia Józef rzekł do nich: «Uczyńcie to, jeśli chcecie ocalić życie – bo ja czczę Boga. Skoro jesteście uczciwi, niechaj jeden wasz brat pozostanie w więzieniu, w którym was osadzono, wy zaś idźcie, zawieźcie zboże dla głodnych waszych rodzin. Potem przyprowadzicie do mnie najmłodszego brata waszego, aby się potwierdziły wasze słowa i nie spotkała was śmierć».

I tak uczynili. Mówili między sobą: «Ach, zawiniliśmy przeciwko bratu naszemu, patrząc na jego strapienie, kiedy nas błagał o litość, a nie wysłuchaliśmy go! Dlatego spadło na nas to nieszczęście». Ruben zaś tak im wtedy powiedział: «Czyż nie mówiłem wam: Nie dopuszczajcie się przestępstwa względem tego chłopca; ale nie usłuchaliście mnie. Toteż teraz żąda się odpowiedzialności za jego krew!»

Nie wiedzieli zaś, że Józef to rozumie, bo rozmawiał z nimi przez tłumacza. Józef, odszedłszy więc od nich, rozpłakał się. Potem wrócił do nich i rozmawiał z nimi.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 33 (32), 2-3. 10-11. 18-19 (R.: por. 22))

Okaż swą łaskę ufającym Tobie

Sławcie Pana na cytrze, *
grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach.
Śpiewajcie Mu pieśń nową, *
pełnym głosem śpiewajcie Mu wdzięcznie.

Okaż swą łaskę ufającym Tobie

Pan udaremnia zamiary narodów, *
wniwecz obraca zamysły ludów.
Zamiary Pana trwają na wieki, *
zamysły Jego serca przez pokolenia.

Okaż swą łaskę ufającym Tobie

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, *
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci *
i żywił ich w czasie głodu.

Okaż swą łaskę ufającym Tobie

Aklamacja (Mk 1, 15)

Alleluja, alleluja, alleluja

Bliskie jest królestwo Boże.
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mt 10, 1-7)

Rozesłanie Dwunastu

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.

A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.

Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (14 środa zwykła, rok liturgiczny C I)

Królestwo Boże czy inne?

Przeczytałem zdanie św. Pawła o chwale oddawanej Jezusowi Chrystusowi. To zrodziło we mnie pytanie: Jak to jest z tą chwałą? Otóż rozumiem to w następujący sposób. Bóg wpisał w naturę człowieka pragnienie oddawania chwały. Potrzebujemy w konieczny sposób mieć przedmiot naszego uwielbienia. Nie ma możliwości, żebyśmy nie oddawali hołdu. Najczęściej nie chodzi tu oczywiście o jakieś świadome decyzje. Po prostu to uwielbianie dokonuje się w sposób nieświadomy. Bóg wyposażył naturę w zdolność do uwielbiania, abyśmy Jemu oddawali chwałę. Dramat polega na tym, że wszystko się pomieszało. Pojawiły się inne cele uwielbienia. Jakie?

Warto wyróżnić trzy przypadki. Najpierw to uwielbienie elementów martwej rzeczywistości. To może być rzecz, sytuacja, miejsce w hierarchii. Na przykład jeden z piłkarzy postanowił całe swoje życie poświęcić temu, żeby otrzymać Nagrodę Nobla. Człowiek pada na kolana przed rzeczą. Dla niej poświęca kolejne godziny swojego życia… Jest w stanie stracić zdrowie, aby uzyskać upragnioną rzecz.

Drugi przypadek dotyczy już świata ludzi. Człowiek pada na kolana przed drugim człowiekiem. Tak! Trzeba to wyraźnie podkreślić. Taki upadek jest zawsze żałosnym upokorzeniem. Jakie to smutne, gdy ktoś chyli się po pas drugiemu… Co więcej. Nawet dwie kochające się osoby nie mogą padać na kolana przed sobą. Zniszczą miłość. To dramat tych, którzy „za bardzo kochali”… W zamian nie otrzymali większej miłości, ale brak szacunku, lekceważenie i nawet odejście uwielbianej osoby. Dodam tu pewne doprecyzowanie. Można padać na kolana przed drugim i nie będzie to poniżające i błędne. Ma to miejsce wtedy, gdy padam jedynie w sensie fizycznym przed drugim. Ukłon zaś jest kierowany wobec Boga, który zamieszkuje tę osobę. Ale to już nie jest oddawanie chwały człowiekowi, lecz Bogu. O tym nieco później. Tak! Czuję wewnętrzny imperatyw, aby to z determinacją wypowiedzieć. Nie uwielbiaj drugiego człowieka! Jeśli nie będzie człowiekiem z wielką klasą, jeśli nie podejmie wysiłku duchowego, przestanie cię szanować. Można zniszczyć nawet najpiękniejszą miłość.

Wreszcie trzeci przypadek, upadek na kolana przed samym sobą. To uwielbienie dla własnego „ego”. Człowiek staje tu przed lustrem. Jaki jest tego cel? Otóż jest to pragnienie zobaczenia najpiękniejszego, najmądrzejszego i najwspanialszego człowieka świata… Jakżeż oddawanie chwały sobie jest śmieszne…

Tak. Oto trzy przypadki żałosnego upokorzenia. Jedyną drogą zachowania szlachetności ducha jest padnięcie na kolana przed Bogiem. Takie oddanie chwały wynosi ku górze. Fakt. Uniżam się. Uniżenie dokonuje się jednak przed Bogiem. Bóg zaś dokonuje wywyższenia człowieka. Upadek na kolana przed Bogiem nie upokarza człowieka. Taki upadek jest powodem do chluby. Uniżam się, a Bóg mnie wywyższa… Rodzi się szlachetna wielkość ducha. Niestety pojawia się nieustanna pokusa. Wewnętrzny głos: „Nie uniżaj się przed Bogiem”. Jeżeli człowiek nie uniży się przed Bogiem, to niech nie popada w iluzję, że uniknie w ogóle uniżenia. Wtedy skazany jest na padnięcie na kolana przed rzeczą, przed drugim człowiekiem lub przed samym sobą.

Człowiek zawsze musi mieć cel oddawania chwały: rzeczy, ludzie, ego, Bóg…. Tajemnica człowieka na kolanach… Wielki czy mały?

10 lipca 2013 (Mt 10, 1-7)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →