16 lipca 2025, Środa

Środa XV tygodnia zwykłego (rok I) – wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel (w zakonach karmelitańskich: Uroczystość; patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Litania do Krwi Chrystusa →

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Nowenna do bł. Hermana Stępnia #7 →

Czytania +

Czytania na środę 15 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Wj 3, 1-6. 9-12)

Bóg objawia się Mojżeszowi

Czytanie z Księgi Wyjścia

Gdy Mojżesz pasł owce swego teścia imieniem Jetro, kapłana Madianitów, zaprowadził owce w głąb pustyni i doszedł do Góry Bożej Horeb. Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego.

Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: «Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala?» Gdy zaś Pan ujrzał, że podchodzi, by się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: «Mojżeszu, Mojżeszu!»

On zaś odpowiedział: «Oto jestem».

Rzekł mu Bóg: «Nie zbliżaj się tu! Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą». Powiedział jeszcze Pan: «Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba».

Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga.

Pan mówił: «Teraz oto doszło do Mnie wołanie Izraelitów, bo też naocznie przekonałem się o cierpieniach, jakie im zadają Egipcjanie: Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu».

A Mojżesz odrzekł Bogu: «Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu?» A On powiedział: «Ja będę z tobą. Znakiem zaś dla ciebie, że Ja cię posłałem, będzie to, iż po wyprowadzeniu tego ludu z Egiptu oddacie cześć Bogu na tej górze».

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 103 (102), 1b-2. 3-4. 6-7 (R.: por. 8a))

Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia

Błogosław, duszo moja, Pana, *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana *
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia

On odpuszcza wszystkie twoje winy *
i leczy wszystkie choroby.
On twoje życie ratuje od zguby, *
obdarza cię łaską i zmiłowaniem.

Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia

Dzieła Pana są sprawiedliwe, *
wszystkich uciśnionych ma w swojej opiece.
Drogi swoje objawił Mojżeszowi, *
swoje dzieła synom Izraela.

Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia

Aklamacja (Por. Mt 11, 25)

Alleluja, alleluja, alleluja

Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi,
że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mt 11, 25-27)

Tajemnice królestwa objawione prostaczkom

Słowa Ewangelii według Świętego Marteusza:

W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.

Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (15 środa zwykła, rok liturgiczny C I)

Na chwałę Boga czy świata?

Każdy człowiek ma swój skarb. Jest nim drugi człowiek, rzecz lub pewien stan w życiu. Skarb oznacza najważniejszą życiową wartość. Nie chodzi tu o obiektywne znaczenie. Sprawa dotyczy subiektywnej hierarchii wartości. Ten skarb obiektywnie posiada rzeczywistą wartość lub jest tylko pewną iluzją. W każdym razie przeżywany jest jako najgłębszy sens i motyw istnienia. Rodzi wewnętrzne przywiązanie i staje się pewnym bożkiem.

Takim źródłem siły jest dla wielu sława, władza, kariera zawodowa. Może nim być nawet ukochana osoba, obdarzana szlachetnym uczuciem miłości. W każdym przypadku utrata skarbu powoduje zawalenie się dotychczasowego świata. Życie zamienia się w zgliszcza. Pewien człowiek obdarzał swą żonę niezwykłą miłością. Piękne małżeństwo. Żona niestety nagle zmarła. Mąż stracił grunt pod nogami. Popadł w zupełne załamanie i w konsekwencji popełnił samobójstwo. Dlatego Bóg wprowadza na drogę życiowej próby.

Znamienny jest tutaj przypadek Abrahama w księdze Rodzaju. Bóg powiedział Abrahamowi, aby złożył w ofierze dla Niego życie swego jedynego syna Izaaka. Gdy Abraham miał już spełnić polecenie, Bóg poprzez swego anioła zatrzymał rękę gotową do złożenia ofiary. W rzeczywistości Bóg nie chciał śmierci dziecka, ale duchowej ofiary ojca. Pragnął ofiary, która polega na postawieniu Boga ponad nawet najbardziej umiłowaną osobę. Zwycięska próba zakończyła się obietnicą bezgranicznego błogosławieństwa. Abraham zgodził się w sercu na utratę syna. W rezultacie zachował syna i dokonało się swoiste rozmnożenie pierwotnie utraconego w sercu skarbu. Stał się duchowym ojcem potomstwa „licznego jak gwiazdy”.

Taką próbę bez wątpienia przeszedł zwycięsko św. Jan Paweł II. W młodzieńczym okresie swego życia był gotów wstąpić do zakonu karmelitów. Próbę podejmował nawet dwa razy. Idąc za odczytywanym w sercu głosem, godził się na utratę wartości światowych i podjęcie dalszego życia ukrytego za murami surowego klasztoru. Ostatecznie Bóg poprzez ówczesnego biskupa krakowskiego Sapiehę powiedział, że pragnie go widzieć na drodze kapłaństwa diecezjalnego. To otworzyło drogę do przyjęcia późniejszego daru papiestwa. Karol Wojtyła stał się niezwykle znanym współcześnie człowiekiem. Zrezygnował w sercu ze sławy i chwały tego świata. Bóg w nagrodę udzielił daru bez porównania większego. Abraham zrezygnował ze swego syna dla Boga. Bóg w nagrodę uczynił go duchowym ojcem przeogromnej liczny synów. Św. Jan Paweł II zrezygnował z chwały tego świata, Bóg uczynił go bardzo szanowanym człowiekiem we współczesnym świecie.

Sens ofiary polega na tym, aby dokonało się wewnętrzne oczyszczenie. Bóg musi prawdziwie zająć pierwsze miejsce w życiu. Tu nie chodzi tylko o pewną słowną deklarację. Niezbędne jest bolesne odarcie z tego, co jest bezcennym skarbem. Ale warto naprawdę zrezygnować z tego skarbu w imię Boga. Taka postawa bez wątpienia przyniesie podwójny owoc. Najpierw uchroni przed tragedią zawalenia się życia. Upadek nastąpi zawsze, gdy Bóg nie będzie prawdziwie na pierwszym miejscu. Następnie dokona się przymnożenie utraconej wartości. Tym większe, im rezygnacja w sercu stała się bardziej dogłębna.

Boże, pomóż, abym nigdy nie przestał Ci ufać. Udziel daru wiary, abym doświadczenie ogołocenia przeżywał jako święty czas. Błogosławiona próba Abrahama…

17 lipca 2013 (Mt 11, 25-27)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →