1 marca 2024, Piątek

Piątek II tygodnia Wielkiego Postu, pierwszy piątek miesiąca (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)
święci pustelnicy dziś wspominani: św. Dawid, pustelnik

Czytania   +

↑   Ewangelia (Mt 21, 33-43. 45-46)

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:

«Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał.

Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna.

Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?»

Rzekli Mu: «Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze».

Jezus im rzekł: «Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce».

Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi. Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka.

Oto Słowo Pańskie

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (1 marca, po zakończeniu pontyfikatu Benedykta XVI, piątek 2 tygodnia Wielkiego Postu, rok liturgiczny C I)

Wielka prawda prostego dziękuję

Poznawać prawdę o człowieku, Bogu i sobie samym. Oto fascynujące zaproszenie. Nie mamy bezpośredniego wglądu w rzeczywistość. Wszystko widzimy poprzez własne życie. Dlatego im bardziej pragniemy dotrzeć do rzeczywistości, tym bardziej niezbędna jest praca nad prawdą o sobie. Taką pracę można przyrównać do przecierania szyby okna mieszkania własnego życia. Im ta szyba będzie czystsza, tym więcej światła Bożego i ludzkiego wniknie do naszego wnętrza. Jednocześnie takie oczyszczanie pomaga lepiej widzieć Boga, człowieka i cały świat. Wszelkie zabrudzenia powodują zafałszowanie prawdziwego widoku. Warto więc przybliżać się do prawdy.

Niestety! Realia życia pokazują często wręcz coś odwrotnego. Wyraziście ilustruje to pewna ewangeliczna sytuacja, gdy Jezus poprzez przypowieść ukazał arcykapłanom i faryzeuszom bolesną prawdę o marnowaniu przez nich daru Bożego Królestwa. Gdy słuchacze zorientowali się, że o nich mówi, w żaden sposób nie odpowiedzieli wdzięcznością za słowa prawdy: „Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka” (Mt 21, 46). Czy taka reakcja jest nam obca? Raczej nie! Smutna sprzeczność: teoretycznie deklarujemy pragnienie prawdy, ale praktycznie co rusz wybieramy trwanie w nieprawdzie. Dlaczego tak się dzieje?

Na pewno duże znaczenie odgrywają dwa powody. Pierwszy dotyczy swoistej bezwładności ludzkiego życia, wpisującej się w świat przyrody. Wszelka zmiana wymaga energii i podjęcia trudu przezwyciężenia poznanej słabości lub grzechu. Łatwiej jest pozostać w bezczynności, nawet za cenę nazwania czarnego białym.

Drugi, fundamentalny powód, to pyszne przekonanie o własnej doskonałości i samowystarczalności. Prawda jest taka, że wszystko otrzymaliśmy od Boga bezpośrednio lub pośrednio poprzez ludzi. Początkowo w różnych sytuacjach z reguły o tym pamiętamy. Ale jest to niewygodne dla samowystarczalnej pychy. Dlatego powoli sobie samemu zaczynamy przypisywać zasługi. Dochodzi do bolesnych zafałszowań. Nieraz Bóg, człowiek, darczyńca zostaje wyrzucony jak śmieszna puszka po piwie. Gdy był potrzebny, pozostawał w kręgu zainteresowań. Potem zostaje wykasowany z pamięci. Jak trzeba, reset totalny! Co więcej, darczyńca może nawet spotkać się z niechęcia czy wręcz wrogością obdarowanego. Czemu? Bo niewygodnie przypomina o otrzymanym darze. Rani pychę, która sobie chce przypisać zasługi za to, co tak naprawdę było darem. Nawet sam Bóg konkretnie w ten sposób może być potraktowany. W sumie zaś, wyrzucając człowieka, jednocześnie zabijamy też Jezusa Chrystusa. Zamiast pokornej prawdy zależności, pojawia się w życiu pyszna nieprawda samowystarczalności. Z pomocą szatana, można dojść do perfekcji w swoistej sztuce reinterpretacji: otrzymany od kogoś dar staje się super własną zasługą.

Brnięcie w nieprawdę prowadzi nieuchronnie do życiowego zapętlenia, do coraz głębszej utraty Boga i ostatecznie do samozniszczenia. Warto więc podjąć trudną, ale bez porównania bardziej fascynującą podróż do świata prawdy. Na tej drodze trzeba najpierw uznać swą niedoskonałość. Następnie uwierzyć, że sensowne działanie jest bardziej fascynujące niż bezsensowny bezwład i bezruch. Wreszcie, podstawą życia powinna stać się wdzięczność. Dziękuję, bo Bóg i drugi człowiek pomaga mi bardziej żyć. Wyzwala mnie z mego zamknięcia, bym wszedł do bardziej szczęśliwego czyli Boskiego świata. Uznanie otrzymanego daru otwiera jeszcze bardziej na dalsze obdarowywanie.

Benedykt XVI dał nam fascynujące świadectwo sztuki dziękowania. Rozpoczynał pontyfikat, wciąż dziękując bł. Janowi Pawłowi II i teraz kończył w postawie dziękczynienia. Na koniec wypowiedział testamentalne i proste Bożą prostotą słowa: „Dziękuję i dobranoc”. Tylko ludzie wielkiego formatu potrafią wypowiadać przeniknięte Bożą głębią proste „dziękuję”. Te słowa to niesamowite świadectwo świetnie odbywanej podróży ku prawdzie. Czysta szyba okna ludzkiego życia super marki „Dziękuję”.

Niech koronujące pontyfikat Benedykta XVI „Dziękuję” będzie nam światłem na drodze do prawdy.

1 marca 2013 (Mt 21, 33-46)

---

↑   Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

↑   Komentarze video

↑  Wszystkie poniższe okna video powinny wyświetlać najbardziej aktualny (dzisiejszy) odcinek, czasem trzeba go jednak odszukać w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video, aktywna po kliknięciu przycisku odtwarzania).

↑   „Słowo na jutro” (~5-35′)

↑   Wprowadzenie do dzisiejszej Ewangelii, proponowane przez Centrum Formacji Duchowej w Krakowie na wieczór poprzedniego dnia, odcinek 1280 dostępny od 20:00 (~5-35′). 

↑   Zoom (~2-3′)

↑  Od poniedziałku do piątku Zoom Mocnych w Duchu prowadzi o. Remigiusz Recław, Jezuita, a w soboty i niedziele Inga Pozorska, kierownik zespołu Mocni w Duchu (odcinek dostępny od godziny 5:00 rano).

↑   Zielone Pastwisko (~4-7′)

↑  Zielone Pastwisko prowadzone przez ojca Piotra Kleszcza OFM conv., franciszkanina (odcinek na dziś pojawia się koło godziny 0:00).

↑   Homilia (~9-29′)

↑  Dzisiejsza albo najbardziej aktualna homilia księdza kardynała Grzegorza Rysia.

---