10 marca 2023, Piątek

Piątek II tygodnia Wielkiego Postu (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Droga Krzyżowa online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania na piątek 2 tygodnia Wielkiego Postu

1. czytanie (Rdz 37, 3-4. 12-13a. 17b-28)

Sprzedany przez braci Józef jest typem Chrystusa

Czytanie z Księgi Rodzaju

Izrael miłował Józefa bardziej niż wszystkich innych swych synów, jako urodzonego w podeszłych jego latach. Sprawił mu też długą szatę z rękawami. Bracia Józefa, widząc, że ojciec kocha go bardziej niż ich wszystkich, tak go znienawidzili, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaźnie z nim rozmawiać.

Kiedy bracia Józefa poszli paść trzody do Sychem, Izrael rzekł do niego: «Czyż twoi bracia nie pasą trzody w Sychem? Chcę cię posłać do nich». Józef udał się więc za swymi braćmi i znalazł ich w Dotain.

Oni ujrzeli go z daleka i zanim się do nich przybliżył, postanowili podstępnie go zgładzić, mówiąc między sobą: «Oto tam nadchodzi ten, który miewa sny! Teraz zabijmy go i wrzućmy do którejkolwiek studni, a potem powiemy: Dziki zwierz go pożarł. Zobaczymy, co będzie z jego snów!»

Gdy to usłyszał Ruben, postanowił ocalić go z ich rąk; rzekł więc: «Nie zabijajmy go!» I mówił Ruben do nich: «Nie doprowadzajcie do rozlewu krwi. Wrzućcie go do studni, która jest tu na pustkowiu, ale nie podnoście na niego ręki» – po to, by wybawić go z ich rąk, a potem zwrócić go ojcu.

Gdy Józef przybył do swych braci, oni zdarli z niego odzienie – długą szatę z rękawami, którą miał na sobie. I pochwyciwszy go, wrzucili do studni: studnia ta była pusta, bez wody.

Kiedy potem zasiedli do posiłku, podniósłszy oczy, ujrzeli z dala idących z Gileadu kupców izmaelskich, których wielbłądy niosły wonne korzenie, żywicę i olejki pachnące; ciągnęli oni, wioząc to do Egiptu. Wtedy Juda rzekł do swych braci: «Cóż nam przyjdzie z tego, gdy zabijemy naszego brata i nie ujawnimy naszej zbrodni? Chodźcie, sprzedamy go Izmaelitom! Nie podnośmy ręki na niego, wszak jest on naszym bratem!» I usłuchali go bracia.

I gdy kupcy madianiccy mijali ich, bracia, wyciągnąwszy śpiesznie Józefa ze studni, sprzedali go Izmaelitom za dwadzieścia sztuk srebra, a ci zabrali go z sobą do Egiptu.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 105 (104), 16-17. 18-19. 20-21 (R.: por. 5a))

Wspomnijcie cuda, które Pan Bóg zdziałał.

Pan przywołał głód na ziemię *
i odebrał cały zapas chleba.
Wysłał przed nimi męża: *
Józefa, którego sprzedano w niewolę.

Wspomnijcie cuda, które Pan Bóg zdziałał.

Kajdanami ścisnęli mu nogi, *
jego kark zakuto w żelazo,
aż się spełniła jego przepowiednia *
i poświadczyło ją słowo Pańskie.

Wspomnijcie cuda, które Pan Bóg zdziałał.

Król posłał, aby go uwolnić, *
wyzwolił go władca ludów.
Ustanowił go panem nad swoim domem, *
władcą całej posiadłości swojej.

Wspomnijcie cuda, które Pan Bóg zdziałał.

Aklamacja (Por. J 3, 16)

Chwała Tobie, Królu wieków

Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego;
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.

Chwała Tobie, Królu wieków

↑ Ewangelia (Mt 21, 33-43. 45-46)

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:

«Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał.

Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna.

Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?»

Rzekli Mu: «Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze».

Jezus im rzekł: «Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce».

Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi. Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka.

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Miłosierny Pan

Największa dolina grzesznej słabości… może stać się najwyższą górą pięknej świętości. Bóg ma nieskończoną moc, aby upokarzające zło przeobrazić w chwalebne dobro. Jeśli człowiek pokornie uzna swój grzech i zwróci się do Bożego Miłosierdzia, wszystko na pewno skończy się szczęśliwie. Tam gdzie był wcześniej grzech, rozbłyśnie Boża łaska…

Bóg stworzył człowieka nie po to, aby pastwić się nad jego życiem. Czyż Miłość może odnajdywać satysfakcję w wymierzaniu karzących cięgów za posiadane braki i słabości? Przecież to byłoby jakieś niewyobrażalne okrucieństwo! Lepiej w ogóle nie istnieć, niż być zabawką w ręku jakiegoś absolutnego okrutnika…

Prawda jest taka, że zostaliśmy powołani do istnienia przez Stwórcę, aby wołać z przekonaniem: „Lepiej jest żyć, aniżeli nie-żyć”. Jest to zaproszenie do uczestnictwa w Boskiej Miłości i Szczęściu. Ludzkie życie jest swoistą winnicą, której Panem jest Bóg (por. Mt 21, 33-46). W winnicy panuje klimat szczęścia, jeśli Bóg odbiera cześć jako Pan, zaś ludzkie „ja” postrzega siebie jedynie jako „dzierżawcę” Bożej własności. Tak się dzieje, gdy oddajemy Bogu owoce naszego życia w postaci aktów uwielbienia. Im bardziej uwielbiamy Boga, tym pełniej nasycamy się Boskim Dobrem, Prawdą i Pięknem.

Uwielbienie nie utożsamia się jedynie z powierzchownymi emocjami. Sama emocjonalność powoduje jeszcze głębszą koncentrację na sobie, co daje efekt w postaci korkociągu samouwielbienia. Autentyczne uwielbienie jest cierpliwym budowaniem całego życia na „kamieniu węgielnym” Jezusa Chrystusa. Chodzi o integralne połączenie sfery duchowej, psychicznej i cielesnej. Najpewniejszym znakiem uwielbienia Boga jest cichy pokój serca i zewnętrzny uczynek miłosierdzia wobec potrzebującego.

Ewangelia pokazuje, w jaki sposób uznawać Boga jako Pana swojego życia. Niestety, pojawia się potężny problem. Człowiek może zacząć żyć wedle własnych „przykazań”, uważając, że sam wie najlepiej, co dla niego jest dobre. Jest to zgubna droga, gdyż życie ludzkie ma obiektywną strukturę, zapisaną przez Boga w prawie natury i w świątyni sumienia. Fundamentem jest Dekalog. Jeśli człowiek będzie łamał Boże prawa, będzie sam siebie i innych niszczył. Pokusa polega na tym, że początkowo często nie widać zgubnych skutków autodestrukcji, która się dokonuje. Do czasu… Dobrze obrazuje to przypadek konstrukcji budowlanych, które choć były dobrze zaprojektowane, zgodnie z prawami natury, to jednak na skutek błędów w wykonaniu, po pewnym czasie „dumnego stania” popękały lub całkowicie runęły…

Bóg widząc samobójcze zachowania, daje różne znaki, aby się opamiętać: najczęściej poprzez głos sumienia i głos ludzi, których posyła jako swoich proroków. Wspaniale, gdy człowiek szybko uznaje swój grzech i wraca do Boga, który jako Miłosierny Pan uzdrawia zaistniałe zranienia. Niestety, często głos sumienia jest zagłuszany, wręcz kamienowany i zabijany. To powoduje coraz większą zatwardziałość serca. „Ja”, popadłszy w iluzję bycia Panem, wyrzuca Boga ze swej życiowej winnicy.

Bóg jednak nie rezygnuje. Wszak widzi, że zatwardziałe serce chyli się ku ruinie. Dlatego każdego dnia od nowa ofiarowuje swe Miłosierdzie. Ale uzdrawiająca łaska może zadziałać dopiero wtedy, gdy człowiek dobrowolnie uzna swój grzech i ufnie sam przyjdzie do Zdroju Miłosierdzia.

Gdy nic nie pomaga, jeszcze w ostatniej chwili świadomości człowiek doświadczy niezwykłej szansy nawrócenia, dostrzegając całe swe życie, w obliczu Jezusa. Z tej szansy skorzystał Dobry Łotr. Teoretycznie taka możliwość będzie, ale praktycznie będzie to bardzo trudne. We wnętrzu wykształciły się bowiem przez kolejne lata mechanizmy różnych „zatwardziałości”. Nawrócenie będzie wiązało się z koniecznością zakwestionowania przez „pyszne ja” całego swego zakłamanego życia. W rezultacie istnieje bardzo poważne ryzyko, że znów powtórzy się tragedia odrzucenia Jezusa, podobnie jak na Golgocie.

Po każdym egoistycznym i pysznym zachowaniu, jak najszybciej zwracajmy się do naszego Miłosiernego Pana. To najlepsza droga, aby teraz i w wieczności mieć w sercu pokój, miłość i szczęście…

6 marca 2015 (Mt 21, 33-46)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →