19 października 2023, Czwartek

Czwartek XXVIII tygodnia zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu
święci pustelnicy dziś wspominani: św. Paweł od Krzyża, kapłan
polscy patroni i patronki dnia: bł. Jerzy Popiełuszko, kapłan i męczennik

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania +

Czytania na czwartek 28 tygodnia zwykłego (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Rz 3, 21-30a)

Człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia:

Teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków.

Jest to sprawiedliwość Boża dostępna przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie. Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania dzięki wierze mocą Jego krwi. Chciał przez to wykazać, że sprawiedliwość Jego względem grzechów popełnionych dawniej – za dni cierpliwości Bożej – wyrażała się w odpuszczaniu ich po to, by ujawnić w obecnym czasie Jego sprawiedliwość, i aby pokazać, że On sam jest sprawiedliwy i usprawiedliwia każdego, który żyje dzięki wierze w Jezusa.

Gdzież więc podstawa do chlubienia się? Została uchylona. Przez jakie prawo? Czy przez prawo uczynków? Nie, przez prawo wiary. Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie na podstawie wiary, niezależnie od pełnienia uczynków wymaganych przez Prawo. Bo czyż Bóg jest Bogiem jedynie Żydów? Czy nie również i pogan? Na pewno również i pogan. Przecież jeden jest tylko Bóg.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 130 (129), 1b-2. 3-4. 5-6 (R.: por. 7bc))

Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie, *
Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl swe ucho *
na głos mojego błagania.

Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie, *
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia, *
aby Ci służono z bojaźnią.

Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia

Pokładam nadzieję w Panu, *
dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie.
Dusza moja oczekuje Pana *
bardziej niż strażnicy poranka.

Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia

Aklamacja (J 14, 6)

Alleluja, alleluja, alleluja

Ja jestem drogą i prawdą, i życiem.
Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 11, 47-54)

Jezus gromi faryzeuszów i uczonych w Prawie

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus powiedział do faryzeuszów i do uczonych w Prawie:

«Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich zamordowali. Zatem dajecie świadectwo i przytakujecie uczynkom waszych ojców, gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce.

Dlatego też powiedziała Mądrość Boża: Poślę do nich proroków i apostołów, a niektórych z nich zabiją i prześladować będą. Tak na to plemię spadnie kara za krew wszystkich proroków, która została przelana od stworzenia świata, od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, zażąda się zdania z niej sprawy od tego plemienia.

Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; sami nie weszliście, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli».

Gdy wyszedł stamtąd, uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli gwałtownie nastawać na Niego i wypytywać Go o wiele rzeczy. Czyhali przy tym, żeby Go pochwycić na jakimś słowie.

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (28 czwartek zwykły, rok liturgiczny B I)

Miłość i słowo prorocze

Miłość… Jakże wielkie wyzwanie! Bardzo trudno jest podążać drogą prawdziwej miłości. Wiele stanów wewnętrznych określanych tym szlachetnym słowem jest tak naprawdę zawoalowaną formą egoizmu. W centrum zainteresowania są własne oczekiwania, wyobrażenia i pragnienia. Drugi człowiek służy jedynie do realizacji własnych celów. Wielkim nieporozumieniem jest automatyczne utożsamienie miłości z przyjemnymi słowami i miłymi uczuciami. Nieraz tak rzeczywiście jest, ale w wielu przypadkach człowiek prawdziwie kochający musi prezentować nawet postawę surową i zdecydowaną.

Przykładem tego jest rozmowa Jezusa z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie (por. Łk 11, 47-54). Po wielokroć pada ostrzeżenie: „Biada”. Na światło dzienne zostają wydobyte różne bolesne prawdy. Pojawia się szereg zarzutów, które bez owijania w bawełnę ukazują głęboką chorobę duchową słuchaczy oraz szereg ich wykroczeń moralnych. Ale przecież autorem tych trudnych słów jest Jezus. Tak więc wszystko na pewno jest przejawem doskonałej miłości, choć nie ma tam „romantycznego ciepła”. Otrzymujemy ważną sugestię odnośnie kryterium, wedle którego możemy oceniać poziom miłości w sercu.

Otóż punktem odniesienia jest troska o rzeczywiste dobro. Kochamy tylko wtedy, gdy pomagamy odkrywać i wypełniać wolę Bożą. Jezus, podobnie jak innych ludzi, także faryzeuszów i uczonych głęboko miłował. Pragnął, aby zeszli ze złej drogi i poprzez nawrócenie weszli na dobrą. Nie chciał ich w żaden sposób eliminować z życia społecznego, ale wręcz przeciwnie pragnął, aby pełnili swą posługę zgodnie z Bożym zamysłem. Kochać to troszczyć się o powołanie kochanej osoby i pomagać jej żyć wedle woli Bożej. Gdy tej troski nie ma, wtedy nawet najpiękniejsze uczucia zaczynają służyć jedynie własnym oczekiwaniom. W tym świetle autentyczna miłość może oznaczać zarówno zwiększoną fizyczną obecność, jak i dyskretne wycofanie się i fizyczną nieobecność. Chodzi o to, aby sobą nikomu nie przesłaniać Boga. Pustelnik stara się być jak powietrze, którego nie widać, a dzięki któremu można oddychać i żyć. Zarazem każdy, kto pomaga pustelnikowi trwać w samotności i milczeniu, daje piękne świadectwo umiłowania drogi pustelniczej.

Istnieje ścisły związek pomiędzy miłością i słowem proroczym. Od razu doprecyzujmy, że w sensie biblijnym prorokiem jest człowiek, który przekazuje Boże prawdy. Nie jest to jasnowidz, który przewiduje przyszłość. Proroctwo ukazuje dobro, które należy czynić i zło, które powinno być odrzucane. Wspaniale, jeśli Boże wskazania, przekazywane za pośrednictwem człowieka, są ufnie przyjmowane. Niestety niejednokrotnie bywa zupełnie inaczej. Jezus wskazuje na smutny fakt: „Poślę do nich proroków i apostołów, a z nich niektórych zabiją i prześladować będą”. Jakże wielka tragedia zabijania Bożej miłości! Człowiek bardziej ceni własne słowo, aniżeli Boże słowo. Konsekwencją tego jest zabijanie i prześladowane proroków. Często może to oznaczać po prostu ignorowanie i lekceważenie otrzymywanych prawd. Wszystko spływa jak woda po kamieniu.

Kto chce prawdziwie kochać, powinien całą swą egzystencję oprzeć na słowie Boga. To oznacza gotowość do podejmowania nawet największych rezygnacji i zmian w dotychczasowej drodze życia, jeśli taka jest wola Boża. Nie można trwać w przekonaniu, że jeżeli coś było, to już zawsze będzie tak samo. Bóg jest cierpliwy i z wielką mądrością stosuje różne metody pedagogiczne. Nieraz trzeba wiele czasu, aby coś dostrzec i potem być w stanie wdrożyć to w życie. Gdy jednak prawda, wcześniej zakryta, odsłoni się, trzeba ją niezwłocznie podjąć. Miłość jest gotowością do tego, aby uśmiercać swe pragnienia i ufnie karmić się Pragnieniem Boga. Słowo prorocze odgrywa tu wielką rolę, gdyż jest zbawiennym drogowskazem. Pustynia, fizyczna bądź duchowa, jest uprzywilejowaną przestrzenią, gdzie głos Boga jest dobrze słyszalny. Najgłębiej chodzi o to, aby czynić posłusznie tylko to, co ukazuje nam Jezus Chrystus. Tylko wtedy idziemy drogą miłości…

15 października 2015 (Łk 11, 47-54)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →