26 stycznia 2023, Czwartek

Wspomnienie obowiązkowe świętych Tymoteusza i Tytusa, biskupów; patroni dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania na Wspomnienie obowiązkowe świętych biskupów Tymoteusza i Tytusa

1. czytanie (2 Tm 1, 1-8)

Żywa wiara Tymoteusza

Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła, Apostoła do Tymoteusza

Paweł, z woli Boga apostoł Chrystusa Jezusa, posłany dla głoszenia życia obiecanego w Chrystusie Jezusie, do Tymoteusza, swego umiłowanego dziecka. Łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, naszego Pana!

Dziękuję Bogu, któremu służę jak moi przodkowie z czystym sumieniem, gdy nieustannie Cię wspominam w moich modlitwach w nocy i we dnie. Pragnę cię zobaczyć – pomny na twoje łzy – by napełniła mnie radość na wspomnienie bezobłudniej wiary, jaka jest w tobie; ona to zamieszkała najpierw w twej babce, Lois, i w twej matce Eunice, a pewien jestem, że mieszka i w tobie.

Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie od nałożenia moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości oraz trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą!

Oto Słowo Boże

Albo:

1. czytanie (Tt 1, 1-5)

Tytus synem Pawła we wspólnej wierze

Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła, Apostoła do Tymoteusza

Paweł, sługa Boga i apostoł Jezusa Chrystusa, posłany, aby szerzyć wśród wybranych Bożych wiarę i poznanie prawdy wiodącej do życia w pobożności, w nadziei życia wiecznego, jakie przyobiecał przed wiekami prawdomówny Bóg, a we właściwym czasie objawił swe słowo przez nauczanie powierzone mi z rozkazu Boga, Zbawiciela naszego – do Tytusa, dziecka mego prawdziwego we wspólnej nam wierze. Łaska i pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, Zbawiciela naszego.

Zostawiłem cię na Krecie w tym celu, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów, jak ci zarządziłem.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 96, 1-2. 3. 7-8a i 10)

Pośród narodów głoście chwałę Pana

Śpiewajcie Panu pieśń nową *
śpiewaj Panu, ziemio cała.
śpiewajcie Panu, *
sławcie Jego imię.

Pośród narodów głoście chwałę Pana

Każdego dnia głoście Jego zbawienie. *
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie Jego cuda *
pośród wszystkich ludów.

Pośród narodów głoście chwałę Pana

Oddajcie Panu, rodziny narodów, *
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu. *
przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.

Pośród narodów głoście chwałę Pana

Głoście wśród ludów. *
że Pan jest królem.
On świat tak utwierdził, że się nie zachwieje, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy.

Pośród narodów głoście chwałę Pana

Aklamacja (Por. Łk 4, 18)

Alleluja, alleluja, alleluja

Pan mnie posłał, abym ubogim niósł dobrą nowinę,
więźniom głosił wolność.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 10, 1-9)

Żniwo wielkie, ale robotników mało

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.

Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.

Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Gotowość do bycia na śmietniku..

Każdy człowiek nosi w sobie różnorakie przejawy dobroci i mądrości. To owoc naszego dotychczasowego życia. Zgromadzona ilość nie jest najważniejsza. Także rodzaj nie odgrywa istotnej roli. Liczy się fakt, że te okruszki, okruchy a nawet całe pożywne chleby naprawdę istnieją. Wypełniają magazyny naszych serc. Cechą charakterystyczną dobroci jest to, że pragnie się udzielać. Jeśli kogoś kochamy, pragniemy wówczas dzielić się posiadanym bogactwem. Rodzice przekazują dzieciom prawdy, które mogą być pomocne w życiu. Wskazują, gdzie warto iść, a jakich miejsc lepiej unikać. Wierzący nie chce zatrzymać dla siebie prawdy o Jezusie Chrystusie. Filozof spisuje rezultat przeprowadzonych przemyśleń.

Samo jednak szczere pragnienie, aby inni uczestniczyli w owocach mojego dotychczasowego życia, nie wystarczy. Przy niewłaściwym przekazie można wiele z tego dobra zmarnować, a nawet zniszczyć w sobie to, co już zaistniało. Występują dwa podstawowe błędy w odniesieniu do wewnętrznych bogactw. Pierwszy polega na zatrzymywaniu wszystkiego w sobie. Z lęku, z lenistwa, z egoizmu nie podejmuję próby przekazu innym uzyskanego dobra. Mniejsza o motywy. Liczy się fakt, że zakopuję posiadany skarb. Nie pozwalam, aby ktoś inny mógł nakarmić się tym, co zdobyłem. Drugi błąd jest przeciwieństwem tego. Tym razem jestem tak mocno przekonany o wartości tego, co przeżyłem i poznałem, że w pewien sposób zaczynam przymuszać do przyjęcia tego, co daję. Przecież to jest tak cenne, że powinieneś z wdzięcznością brać otrzymywane skarby mądrości! W praktyce takie zachowanie prowadzi często do obustronnych rozczarowań, a nawet napięć i konfliktów.

Postawa Jezusa pomaga nam przezwyciężyć te dwie niszczące dobroć i mądrość pułapki. Otóż posyłając swych uczniów, aby głosili skarb królestwa Bożego, Chrystus daje bardzo konkretne wskazanie: „Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: „Pokój temu domowi.” Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was”(Łk 10, 5-6). To bezcenna intuicja. Rysuje się trzecia droga, która jest najwłaściwsza. Na tej drodze dzielę się tym wszystkim, co postrzegam jako dobre i przydatne do życia. Nie zatrzymuję tego dla siebie. Szczególnie cieszę się, gdy pomagam bliskim uniknąć swoich życiowych błędów. Jednocześnie w żaden sposób nie zmuszam, aby drugi człowiek brał to, co daję. W pełni pozostawiam przestrzeń wolności.

Taką najbardziej sensowną postawę można określić jako składanie świadectwa. Coś odkryłem i pokornie o tym świadczę. Świadectwo jest prostym odsłonięciem ujrzanej rzeczywistości, pewnego życiowego doświadczenia. Składać świadectwo, to dawać swe skarby bez oczekiwania, że zostaną przyjęte. Oczywiście jak najbardziej wskazana jest nadzieja, że ktoś skorzysta z tego, co daję. Ale nie oczekuję, że drugi to przyjmie. Nie żądam, aby mój skarb był uznany za wartościowy także przez innych. Jeśli ktoś przyjmie, to cieszę się. Jeśli odrzuci, to nie jestem rozczarowany. Takie podejście wcale nie podwyższa prawdopodobieństwa odrzucenia czegoś cennego, jeśli chodzi o reakcje w głębi serca. Wręcz przeciwnie. Gdy drugi człowiek doświadcza presji, wtedy zaczyna się zamykać. Gdy jednak czuje się wolny, to wtedy chętniej się otwiera. Tak więc gdy promieniuję pokojem, to po prostu składam świadectwo o tym, co jest we mnie. Cieszę się, gdy ten pokój zostanie przyjęty. Nie jestem rozczarowany, gdy zostanie odrzucony. Takie podejście chroni dawcę i odbiorcę przed ewentualnymi negatywnymi uczuciami i wyzwala wiele pozytywnych uczuć.

Tak! Świadectwo to najlepsza droga pomiędzy meandrami obojętności i przymusu. Droga ta jest możliwa tylko w przypadku serca pokornego. Pycha nie chce dać lub usiłuje zmusić! Pokora daje i jest gotowa znaleźć się nawet w śmietniku… A w sumie to nawet na śmietniku jeszcze jakaś duszyczka może się zainteresować.

26 stycznia 2013 (Łk 10, 1-9)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →