26 lipca 2024, Piątek

Piątek XVI tygodnia zwykłego (rok II) – wspomnienie świętych Joachima i Anny, rodziców Najświętszej Maryi Panny (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

• Czytania na wspomnienie

Litania do Krwi Chrystusa →

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Nowenna do św. Ignacego Loyoli #5 →

↑ Ewangelia (Mt 13, 18-23)

Wyjaśnienie przypowieści o siewcy

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Posłuchajcie przypowieści o siewcy. Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze.

Posiane na grunt skalisty oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia i jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje.

Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne.

Posiane wreszcie na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny».

Oto Słowo Pańskie

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (16 piątek zwykły, rok liturgiczny B I)

Motywacja i pustynia

Motywacja ma duży wpływ na końcowy rezultat podejmowanych działań. „Wyjście na pustynię” jest bardzo dobrym przykładem tej zależności. Pustynia w przyrodzie jest bezmiarem piasku i słonecznego żaru. Uderza wszechogarniająca pustka, która ostro kontrastuje z bogatą roślinnością i gwarem ludzkich osiedli. Wyruszenie na pustynne obszary może mieć dwie fundamentalne motywacje. W zależności od nich finał będzie przerażający lub wspaniały.

Pierwsza motywacja charakteryzuje się tym, że człowiek chce uciec od ludzi i drążących go wewnętrznie problemów. Doświadczone ciosy skłaniają ku temu, aby jak najbardziej odizolować się od niszczących „osiedli ludzkiego zła”. Bóg nie jest brany pod uwagę, gdyż świadomość wypełniona jest rozpamiętywaniem otrzymanych zranień. Do tego dochodzą problemy życia codziennego: kłopoty rodzinne, stresy w szkole lub na uczelni, relacje w pracy, poczucie bezsensu podejmowanego trudu. W człowieku zaczyna pulsować pragnienie, aby pewnego dnia obudzić się w świecie, gdzie tego wszystkiego po prostu już nie będzie. Próbą spełnienia tego marzenia jest nieraz pomysł „odejścia na pustynię”. Powstaje dyskretna nadzieja, że przytłaczający „padół łez” przestanie istnieć i wreszcie zapanuje wyzwalająca błogość i kojąca cisza.

Krótki okres odejścia od codzienności może rzeczywiście okazać się pomocnym przerywnikiem w codziennej gonitwie i posłuży jako regenerujące oderwanie od szarej codzienności. Ale problemy w swej istocie i głębi pozostaną. Co więcej, po pewnym czasie cała problematyczność życia nie tylko się ujawni, ale stanie się widoczna z jeszcze większą wyrazistością. Pustynia bezwzględnie obnaży rzeczywistość, od której nie da się uciec. Kłopoty w relacjach z innymi staną się jeszcze bardziej czytelne. Przede wszystkim jednak może się rozpętać prawdziwa „burza piaskowa” w przestrzeni ducha. Jak to rozumieć? Otóż wszystkie problemy, jeden po drugim, zaczną krzyczeć z wielką siłą. W ciszy z głębokich pokładów wnętrza zaczną się wydobywać bolesne obrazy, powodujące poczucie zagubienia i przytłaczającego chaosu. Pośród ciszy zewnętrznego otoczenia pojawi się ogrom krzyków w wewnętrznym świecie. Niby miało być spokojniej, a tak naprawdę jest dokładnie odwrotnie. Człowiek staje sam na sam wobec atakujących „bestii i potworów”.

Wielu ludzi intuicyjnie przeczuwa taki stan, dlatego rzucają się w wir pracy, aby za wszelką cenę uniknąć pustynnego klimatu. Dla niektórych osób kilka godzin ciszy i samotności staje się wyzwaniem zdecydowanie ponad siły. Lepiej wciąż wymyślać sobie jakieś zajęcia i uciec od problemów niż wyjść na uśmiercającą pustynię. Takie wyjście skończyłoby się przegraną; dotkliwe poczucie kolejnej życiowej porażki. Oczywiście pycha może dać początkowo siły do trwania na pustyni, ale to może skończyć się tragicznie. Zamknięcie się w sobie zawsze przechyla egzystencję w kierunku śmierci samobójczej. Co z tego wynika?

No cóż, jedna zasadnicza sprawa. Dobrowolne wyjście na pustynię ma sens tylko i wyłącznie przy jednej motywacji. Jest to poszukiwanie Boga lub przynajmniej pozytywnych wartości, jak prawda i miłość. W pierwszym etapie wszystko zacznie się dziać jak w poprzednio opisanej sytuacji. W ciszy zewnętrznej pojawi się wewnętrzny, intensywny głos, a nawet krzyk. Ale tym razem sposób reagowania jest zdecydowanie odmienny. Przede wszystkim człowiek nie pozostaje zamknięty w sobie, ale przyjmuje postawę „szeroko otwartych rąk” wobec Boga, którego całym sercem pragnie przyjąć. Owo egzystencjalne otwarcie wprowadza na drogę życia i daje coraz pełniej smakować Bożej Nieskończoności. Wiara daje siłę: jeśli Bóg jest z nami, któż może być przeciwko nam? Jednocześnie ma miejsce pozytywne podejście do ujawniających się problemów. Wszak nie chcieliśmy od nich uciekać, lecz wraz z Bogiem twórczo podjąć. Dzięki takiej postawie pustynia staje się czasem duchowego oczyszczenia i uzdrowienia. Pustynna przestrzeń przeobraża się w miejsce narodzin nowego życia. Z Bożą pomocą rozpoczyna się autentyczna droga ku Wiecznej Oazie Życia…

24 lipca 2015 (Mt 13, 18-23)

↑ Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →