5 lipca 2024, Piątek

Piątek XIII tygodnia zwykłego (rok II) pierwszy piątek miesiąca (patron dnia: tu; inne oficjum: tu)
święci pustelnicy dziś wspominani: Święty Atanazy z Góry Athos, opat

Czytania   +

↑   Ewangelia (Mt 9, 9-13)

Powołanie Mateusza

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus, wychodząc z Kafarnaum, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» A on wstał i poszedł za Nim.

Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i zasiadło wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?»

On, usłyszawszy to, rzekł: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”. Bo nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

Oto Słowo Pańskie

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′) (13 piątek zwykły, rok liturgiczny A II)

Miłosierdzie większe niż grzech

Odczuwam wielką wdzięczność wobec św. Faustyny. Od tej świętej otrzymałem bezcenny klucz do otwierania tajemnicy życia; jasne światło w podjętej pielgrzymce do Boga. Przesłanie „sekretarki Bożego Miłosierdzia” jest bezcennym pokarmem w codziennych zmaganiach. A co konkretnie jest najbardziej pomocne?

Otóż jest to integralne połączenie odważnego przyznawania się do grzechu z prawdą o nieskończonym bezmiarze Bożego Miłosierdzia. Nie mam co siebie czarować. Co rusz odkrywam, jak bardzo jestem ograniczony i beznadziejny w swoich zachowaniach. Zarazem niezwykłe jest to, że Miłosierdzie jest zawsze większe od mojej nędzy. Jednocześnie największa wartość tego „miłosiernego klucza” nie polega na zwykłym stwierdzeniu tych dwóch przeciwstawnych stanów: moja grzeszność i święte Boże Miłosierdzie. Niezwykłość tkwi w integralnym połączeniu tych dwóch faktów. To nie są dwa odizolowane kawałki drewna, które tylko zewnętrznie zostały sklejone. Optymalnym obrazem jest tutaj woda, do której wsypano proszek barwnika i po wymieszaniu wszystko stanowi jednorodną całość. Aczkolwiek woda pozostaje nadal wodą, zaś barwnik barwnikiem, nie ma już dwóch oddzielonych od siebie obszarów. Grzech od razu przywołuje Miłosierdzie. Miłosierdzie odsłania rzeczywistość grzechu. Przeżywając jednocześnie grzeszność i Miłosierdzie odważnie wchodzę na drogę coraz większej wrażliwości sumienia. Nie boję się przyznawać do żadnego grzechu, gdyż wiem, że zawsze zostanie zanurzony w jeszcze większej uzdrawiającej Bożej Miłości. Jak mówi Pismo Święte, choćby nasze grzechy były czerwone jak szkarłat, staną się białe jak wełna.

Św. Jan Paweł II wskazał, że największe grzechy biorą się z braku wiary w Boże Miłosierdzie! Dlaczego? Otóż w stanie niewiary człowiek skazany jest na dwie smutne ścieżki nieuchronnie wiodące do przepaści. Jak one wyglądają? Pierwsza charakteryzuje się zakładaniem pancerza. To zabijanie wrażliwości sumienia. Człowiek nie chce przyznawać się do swych słabości i grzechów. Intuicyjnie czuje, że to stałoby się powodem niszczącego zakwestionowania dotychczasowego życia. W sumie intuicja jest dobra. Stwierdzenie grzechu bez wiary w Miłosierdzie rodzi doświadczenie autodestrukcyjnej nicości i bezwartościowości. Doraźną obroną staje się trwanie w iluzji własnej doskonałości. Ale to tylko iluzja, która wprowadza w stan lęku przed rzeczywistością. Druga ścieżka to uznanie własnej słabości, ale bez Boga. Człowiek pozostawiony jednak sam na sam z własnym grzechem brnie prosto w ciemność beznadziei. Świadomość popełnianego zła wprowadza w stan duchowego paraliżu. Rodzi się poczucie bycia potępionym. W konsekwencji dostrzeżony i uznany grzech nie staje się zachętą do nawrócenia; wręcz przeciwnie, skazuje na dalsze jeszcze głębsze pogrążanie się w grzesznej postawie.

Obydwie „nie-miłosierne” ścieżki prowadzą do samounicestwienia. Negacja lub absolutyzacja grzechu prowadzi do coraz większego upadku. Ciemność zaczyna ogarniać coraz to nowe obszary życia. Jakże to smutna perspektywa! Nie chcę być samobójcą! Dlatego pragnę podążać drogą Miłosierdzia, którą wskazała św. Faustyna. Każdego dnia po wielokroć stwierdzam swoją grzeszność. To stwierdzanie zaprasza mnie do ufnego rzucania się w objęcia Miłosiernego Boga. W ten sposób sumienie staje się coraz bardziej wrażliwe. Coraz więcej braków, niskich motywacji i pragnień wychodzi na światło dzienne. I oto rzecz przedziwna! Taki stan rzeczy nie powoduje ostatecznie smutku przygnębienia.

„Miłosierny klucz” otwiera radosną nadzieję. Każda ufnie powierzona słabość zostaje spalona w nieskończonym ogniu Bożego Miłosierdzia. Kolejny obszar życia zostaje wprowadzony w strefę Bożego Światła. Jezu Miłosierny! Dziękuję Ci za dar Twego nieskończonego Miłosierdzia. Jakaż radość, że zawsze mogę przyjść do Ciebie z każdą nędzą i słabością…

4 lipca 2014 (Mt 9, 9-13)

---

↑   Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

↑   Komentarze video

↑  Wszystkie poniższe okna video powinny wyświetlać najbardziej aktualny (dzisiejszy) odcinek, czasem trzeba go jednak odszukać w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video, aktywna po kliknięciu przycisku odtwarzania).

↑   „Słowo na jutro” (~5-35′)

↑   Wprowadzenie do dzisiejszej Ewangelii, proponowane przez Centrum Formacji Duchowej w Krakowie na wieczór poprzedniego dnia, odcinek 1406 dostępny od 20:00 (~5-35′). 

↑   Zoom (~2-3′)

↑  Od poniedziałku do piątku Zoom Mocnych w Duchu prowadzi o. Remigiusz Recław, Jezuita, a w soboty i niedziele Inga Pozorska, kierownik zespołu Mocni w Duchu (odcinek dostępny od godziny 5:00 rano).

↑   Zielone Pastwisko (~4-7′)

↑  Zielone Pastwisko prowadzone przez ojca Piotra Kleszcza OFM conv., franciszkanina (odcinek na dziś pojawia się koło godziny 0:00).

↑   Homilia (~9-29′)

↑  Dzisiejsza albo najbardziej aktualna homilia księdza kardynała Grzegorza Rysia.

---