7 kwietnia 2022, Czwartek

Czwartek IV tygodnia Wielkiego Postu (inne oficjum: tu)

● Ewangelia
● Rozważanie (~2-3′)
● Komentarze (~3-7′)
● Homila (~10-25′)
● Msza i różaniec

+   Komplet Czytań – rozwiń

↑  Ewangelia (J 8, 51-59)

Abraham ujrzał mój dzień

Słowa Ewangelii według Świętego Jana:

Jezus powiedział do Żydów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ktoś zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki».

Rzekli do Niego Żydzi: «Teraz wiemy, że jesteś opętany, Abraham umarł, i prorocy – a Ty mówisz: „Jeśli ktoś zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wieki”. Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Abrahama, który przecież umarł? I prorocy pomarli. Kimże Ty siebie czynisz?»

Odpowiedział Jezus: «Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, co otacza Mnie chwałą, o którym wy mówicie: „Jest naszym Bogiem”. Lecz wy Go nie poznaliście. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy kłamcą. Ale Ja Go znam i słowo Jego zachowuję. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień – ujrzał go i ucieszył się».

Na to rzekli do Niego Żydzi: «Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś?»

Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem».

Porwali więc kamienie, aby rzucić w Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.

Oto Słowo Pańskie.

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Cierpieć razem czy oddzielnie?

      Ukochane dziecko zmarło. W gruzach legły najpiękniejsze nadzieje. Niewyobrażalny ból w sercach. Rodzice wspólnie podejmowali walkę o życie dziecka. Ale po jego śmierci zaczęło się dokonywać coś zatrważającego. Oto w przeżywanym cierpieniu pojawiły się coraz częstsze wzajemne oskarżenia. Myślenie w stylu: „Gdyby leczenie przebiegało wedle moich wskazań, dziecko udałoby się uratować. Przez twoje decyzje odnośnie szpitala i lekarzy, dziecko nie żyje”. Ogromne cierpienie zamiast jeszcze bardziej zjednoczyć, aby unieść ciężar tragedii, stało się powodem nerwowych konfliktów i narastającego rozłamu. Podobnie bywa przy trwałych schorzeniach i upośledzeniach dzieci. Dlaczego tak się nieraz dzieje?

      Przede wszystkim warto uświadomić sobie szczególną strukturę cierpienia, w którym uczestniczą razem dwie osoby lub dwie grupy. Występuje specyficzna dynamika społeczno-duchowa. Najpierw, przemawiający do wyobraźni emocjonalny obraz bólu daje siły, aby wznieść się ponad ewentualne wzajemne uprzedzenia i nieporozumienia. Wspólny dobry cel staje się środkiem konsolidującym. Zarazem to wszystko dokonuje się w stanie skrajnego cielesno-duchowego osłabienia osób współuczestniczących w cierpieniu. Ból ma to do siebie, że podobnie jak przyjemność, ze swej natury, spontanicznie prowadzi do zamykania się w sobie. Ten stan wyczerpania i bólu stanowi newralgiczną przestrzeń duchową, która może być radykalnie odmiennie zagospodarowana: „egoistyczne zamknięcie się w sobie” lub „miłujące otwarcie się na drugiego”.

      Tak! Wspólne doświadczenie słabości i cierpienia to dla osób współcierpiących unikatowa szansa, aby wejść na bardzo głęboki poziom wzajemnego zjednoczenia i miłości. Niestety! Jeśli w sercu dominuje egoizm, to po pierwszym emocjonalnym etapie, przedmiotem kontemplacji staje się „mój ból”. Jednocześnie ujawnia się prawda „to twój ból”, obnażająca rzeczywisty brak zaangażowania w cierpienie, które w głębi serca wspólnym wcale nie jest. Stan taki bezwzględnie wykorzystuje diabeł, który „perfekcyjnie” potrafi zagospodarować ludzkie cierpienie. Diabeł jest tym, który dzieli. Tak więc zgodnie ze swą tożsamością, zaczyna sączyć w serca dwóch cierpiących osób (grup ludzi) myśli oskarżające drugą stronę. Gdy człowiek skoncentrowany na sobie temu ulegnie, wówczas diabeł „idzie za ciosem” i zaczyna maksymalnie eksploatować wspólne cierpienie, aby doprowadzić do wzajemnego skłócenia i rozbicia. Szatan potrafi inteligentnie omamić przekonaniem o własnej „bożej racji” i „szatańskich motywach” drugiego.

      W Ewangelii znajdujemy znamienny fragment (J 8, 51-59), gdy Żydzi ze świętym przekonaniem wołają do Jezusa: „Teraz wiemy, że jesteś opętany”. Postrzegają Go jako Wcielenie Zła i bluźniercę. Dlatego absolutnie przekonani o słuszności swych racji porwali „kamienie, aby je rzucić na Niego”. Tragiczne omamienie. W rzeczywistości to „rzucający kamieniami” oskarżyciele działali pod wpływem Złego. Perfidia działania szatana polega na tym, że potrafi tak manipulować ludźmi, że z ich pomocą stan cierpienia przeobraża nieraz w piekielną atmosferę wzajemnych oskarżeń.

      Jak nie ulec tej diabelskiej pokusie? Przede wszystkim, w doświadczeniu wspólnego cierpienia najważniejsze jest heroiczne patrzenie najpierw na Boga. Zarazem nie można kochać Boga, którego się nie widzi, jeśli nie kocha się człowieka, którego się widzi. Znakiem autentyzmu modlitwy jest otwarte serce dla współcierpiącego brata i siostry. Następnie, konieczne jest wspieranie się „ponad wszystko”. Tak zaczyna rodzić się piękna historia budowania nowych, głębszych pokładów jedności. Chwała Bogu, większość małżeństw idzie taką drogą po utracie dziecka. Wspólna tragedia staje się powodem wejścia na niespotykany dotąd poziom wzajemnej miłości i szacunku. Podobnie w przypadkach ciężkich chorób dzieci. Gdy „dwóch jest w jedności”, zły duch jest skutecznie „przyblokowany”. Słabość i cierpienie zostają poddane Duchowi Świętemu. Duch Święty zaś dokonuje niezwykłego cudu. Nawet największe cierpienie jest w stanie przeobrazić w „niebo” niespotykanej dotąd wzajemnej miłości i zjednoczenia. Błogosławieni, którzy potrafią razem cierpieć w promieniach Ducha Świętego…

10 kwietnia 2014 (J 8, 51-59)

Powyższe rozważanie wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z kalendarzem liturgicznym Ojca Pustelnika znajdziecie TUTAJ.

↑   Komentarze video

Zoom Mocnych w Duchu (~3′) i Zielone Pastwisko ojca Piotra Kleszcza (~5-7′). Poniżej wyłącznie aktualny odcinek, poprzednie dostępne są w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video):

↑   Dobra Homilia

Dzisiejsza homilia Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia (~10-25′):

↑   Msza z Różańcem

Msza Święta w Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi, poprzedzona Różańcem.

Od 1 marca do 23 kwietnia 2022 roku codziennie odmawiane są trzy części Różańca w ramach Nowenny Pompejańskiej w intencji szybkiego ustania wojny. Dwie części odmawiane są od 14:00 do 15:00, ostatnia część o dotychczasowej godzinie 17:30.

Czwartek, 7 kwietnia 2022, transmisja z Sanktuarium: 14:00 – nowenna, 15:00 – koronka 17:30 – różaniec, 18:00 – msza święta.

---

Wszystkie nasze najnowsze artykuły możecie znaleźć na stronie głównej fioletowemirabelki.pl