8 listopada 2022, Wtorek

Wtorek XXXII tygodnia okresu zwykłego (rok II; w zakonach karmelitańskich wspomnienie świętej Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej)

SPIS TREŚCI:

۰ Słowo na jutro (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Modlitwa św. Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny II)

1. czytanie (Tt 2, 1-8. 11-14)

Żyć pobożnie, oczekując Chrystusa

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Tytusa

Umiłowany:

Głoś to, co jest zgodne ze zdrową nauką: że starcy winni być ludźmi trzeźwymi, statecznymi, roztropnymi, odznaczającymi się zdrową wiarą, miłością, cierpliwością. Podobnie starsze kobiety winny być w zewnętrznym ułożeniu jak najskromniejsze, powinny unikać plotek i oszczerstw, nie upijać się winem, a uczyć innych dobrego. Niech pouczają młode kobiety, jak mają kochać mężów, dzieci, jak mają być rozumne, czyste, gospodarne, dobre, poddane swym mężom – aby nie bluźniono słowu Bożemu.

Młodzieńców również upominaj, ażeby byli umiarkowani; we wszystkim dawaj wzór dobrych uczynków własnym postępowaniem, w nauczaniu okazuj prawość, powagę, mowę zdrową, nienaganną, żeby przeciwnik ustąpił ze wstydem, nie mogąc nic złego o nas powiedzieć.

Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić lud wybrany sobie na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków.

Psalm (Ps 37 (36), 3-4. 18 i 23. 27 i 29 (R.: por. 39a))

Zbawienie prawych pochodzi od Pana

Miej ufność w Panu i czyń to, co dobre, *
a będziesz mieszkał na ziemi i żył bezpiecznie.
Raduj się w Panu, *
a On spełni pragnienia twego serca.

Zbawienie prawych pochodzi od Pana

Pan zna dni postępujących uczciwie, *
a ich dziedzictwo trwać będzie na wieki.
Pan umacnia kroki człowieka *
na drodze, która jest miła dla niego.

Zbawienie prawych pochodzi od Pana

Odstąp od złego i czyń dobro, *
abyś mógł przetrwać na wieki.
Sprawiedliwi posiądą ziemię *
i będą ją zamieszkiwać na wieki.

Zbawienie prawych pochodzi od Pana

Aklamacja (J 14, 23)

Alleluja, alleluja, alleluja

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Łk 17, 7-10)

Słudzy nieużyteczni jesteśmy

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza:

Jezus powiedział:

«Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Błogosławiona służba

W człowieku jest pewien pierwotny mechanizm funkcjonowania wedle zasady „coś za coś”. Z tym wiąże się oczekiwanie, że za wyświadczone dobro lub poniesiony trud powinniśmy otrzymać jakąś odpłatę. Taka „ekonomiczna logika” ma miejsce nie tylko odnośnie ludzi, ale także wobec Boga. To może być pragnienie zwyczajnej wdzięczności lub nadzieja na sprzyjający rozwój wydarzeń.

Nie jest to jednak właściwe podejście. Gdy człowiek ma oczekiwania, wtedy bardzo łatwo może doświadczyć rozczarowania. Co więcej, odpowiedzią na dobro może być nawet zło. Szatan w ramach zemsty będzie bezwzględnie niszczył każdego „dobroczyńcę”. Najpełniej ofiarą takiego procesu padł sam Jezus, który w odpowiedzi na wyświadczoną miłość został okrutnie ukrzyżowany. Przy postawie „coś za coś” nie ma miłości, lecz jedynie dążenie do zrealizowania egoistycznych interesów. Do tego dochodzi pycha, zwłaszcza w relacji do Boga. Człowiek sobie przypisuje zasługi, zapominając, że nawet najdrobniejszy gest jest możliwy tylko dzięki Bożej łasce. Wielkim smutkiem napawają sytuacje, gdy uzyskane osiągnięcia stają się przyczynkiem do celebracji swej „niezastąpionej użyteczności”.

Jezus pragnie uchronić swych uczniów przed całą gamą negatywnych zjawisk w związku z czynionym dobrem i składanymi aktami poświęcenia. Mistrz zachęca, aby po każdej wykonanej pracy pokornie mówić: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać” (por. Łk 17, 7-10). Jest to przede wszystkim zachęta do bezinteresowności i do postawy służby, gdzie znikają wszelkie oczekiwania. Sugestywnie ilustruje to odmalowana przez Jezusa relacja pomiędzy panem i sługą. Sługa nie oczekuje na wdzięczność ze strony pana, lecz po prostu wykonuje zadania, do wypełnienia których jest zobowiązany. Przekonanie o swej nieużyteczności podkreśla pokorę, która zadowala się wypełnieniem obowiązku i niczego nie traktuje jako przyczynek do chełpienia się i podkreślania swej wartości.

Logika bezinteresownej służby ma głęboki sens. Przede wszystkim człowiek jest chroniony przed niszczącym rozczarowaniem. Motywem dobrego działania jest miłość, która podejmuje inicjatywę zgodnie z przekonaniami, które pojawiają się w sumieniu. Wierność sumieniu sprawia, że człowiek uniezależnia się od późniejszych reakcji zwrotnych. Wszystkie ewentualności są z góry brane pod uwagę. Nie ma większej różnicy pomiędzy odpowiedzią w postaci wdzięcznego dobra lub niewdzięcznego zła. Najważniejsze, że zgodnie z sumieniem ofiarowałem miłość i niech ta miłość przynosi jak najlepsze owoce u odbiorcy. Kto potrafi uszanować to, co otrzymał, będzie szczęśliwy i otrzyma błogosławieństwo. Kto jest ślepy na otrzymywane dary lub ulega pokusie szatańskiej niewdzięczności, będzie doświadczał piekielnego cierpienia i skazuje się na przekleństwo. Święci potrafią dziękować Bogu i ludziom za doświadczoną miłość i dzięki temu uczestniczą w szczęściu nieba. Ci, którzy wybierają inną drogę, zawsze mają jakieś pretensje, oskarżają i skazują się na piekielne męki. Szatan doznał od Boga bezmiaru miłości, a jednak w odpowiedzi kieruje wobec Boga i świętych absurdalne oskarżenia i prowadzi odwieczną walkę z Dawcą czystej Miłości.

Następnie warto uświadomić sobie, że już sama możliwość służby jest nagrodą. Trzeba dziękować, jeśli możemy czynić komuś dobro. To nie jest podstawa do otrzymania zapłaty, ale powód do wyrażenia wdzięczności za możliwość czynienia dobra. W ten sposób niejako wchodzimy w odwieczny strumień uszczęśliwiającej Bożej dobroci. Błogosławieństwo Boga jest najwspanialszą odpłatą, która wypełnia wnętrze duchowymi skarbami. Szczególną wartość ma pokój serca i radość, jaką daje zdolność do samotnego przebywania razem z Jezusem. Bóg sam wystarczy! W tradycji pustelniczej mocno akcentuje się tę błogosławioną samotność. Mam czynić z miłości dobro jako sługa nieużyteczny. Kto chce, niech ewentualnie z tego korzysta. Nie ma miejsca na jakiekolwiek oczekiwania. Kto chce, może tym ofiarowanym chlebem ufnie się karmić. O błogosławiona samotności!…

10 listopada 2015 (Łk 17, 7-10)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →