9 lutego 2023, Czwartek

Czwartek V tygodnia okresu zwykłego (rok I) patron dnia: tu; inne oficjum: tu

Spis treści:

• Czytania

• Ewangelia

• Rozważanie z Eremu*

• Komentarze video:

۰ „Słowo na jutro” (~5-35′)
۰ Zoom (~2-3′)
۰ Zielone Pastwisko (~5′)
۰ Homilia (jeśli jest dostępna)

Koronka do Bożego Miłosierdzia online →

Czytania i aklamacja przed Ewangelią +

Czytania (rok liturgiczny I)

1. czytanie (Rdz 2, 18-25)

Stworzenie kobiety. Małżeństwo

Czytanie z Księgi Rodzaju

Pan Bóg rzekł: «Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc».

Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki podniebne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jak on je nazwie. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę „istota żywa”.

I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom podniebnym i wszelkiemu zwierzęciu dzikiemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny.

Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: «Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta».

Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.

Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu.

Oto Słowo Boże

Psalm (Ps 128 (127), 1b-2. 3. 4-5 (R.: 1b))

Szczęśliwy człowiek, który służy Panu

Szczęśliwy człowiek, który służy Panu *
i chodzi Jego drogami.
Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich, *
szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.

Szczęśliwy człowiek, który służy Panu

Małżonka twoja jak płodny szczep winny *
w zaciszu twego domu.
Synowie twoi jak oliwne gałązki *
dokoła twego stołu.

Szczęśliwy człowiek, który służy Panu

Tak będzie błogosławiony człowiek, *
który służy Panu.
Niech cię z Syjonu Pan błogosławi †
i obyś oglądał pomyślność Jeruzalem *
przez wszystkie dni twego życia.

Szczęśliwy człowiek, który służy Panu

Aklamacja (Jk 1, 21bc)

Alleluja, alleluja, alleluja

Przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo,
które ma moc zbawić dusze wasze.

Alleluja, alleluja, alleluja

↑ Ewangelia (Mk 7, 24-30)

Prośba poganki wysłuchana

Słowa Ewangelii według Świętego Marka:

Jezus udał się w okolice Tyru i Sydonu. Wstąpił do pewnego domu i chciał, żeby nikt o tym nie wiedział, nie mógł jednak pozostać w ukryciu. Zaraz bowiem usłyszała o Nim kobieta, której córeczka była opętana przez ducha nieczystego. Przyszła, padła Mu do nóg, a była to poganka, Syrofenicjanka z pochodzenia, i prosiła Go, żeby złego ducha wyrzucił z jej córki.

I powiedział do niej Jezus: «Pozwól wpierw nasycić się dzieciom, bo niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom».

Ona Mu odparła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta pod stołem jedzą okruszyny po dzieciach».

On jej rzekł: «Przez wzgląd na te słowa idź; zły duch opuścił twoją córkę». Gdy wróciła do domu, zastała dziecko leżące na łóżku; a zły duch wyszedł.

Oto Słowo Pańskie.

Słowo na inny dzień →

↑ Rozważanie Ojca Pustelnika

*Rozważanie Ojca Eremity OVE z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Wiara w przemianę

Siedział nad rzeką. Poziom wody bardzo spadł. Kilkaset metrów dalej wznosiło się potężne skaliste urwisko. W oddali rozpościerały się wysokie wzgórza, porośnięte lasami. Układ drzew sprawiał wrażenie przeplatających się ścian, w przeróżnych odcieniach zieleni. W jego głowie kotłowały się myśli pełne złości i żalu: „Dlaczego nie jestem kochany?”. To pytanie było jak prześladowca, codziennie namiętnie torturujący. Wszyscy dokoła wciąż mówią: „Nienawidzę cię”.

Doprowadzony do granic wytrzymałości, wykrzyczał do całego świata: „Nienawidzę cię!”. Gdzieś na dnie serca miał jeszcze kawalątek nadziei, że może tym razem usłyszy dobre słowo. Po rozpaczliwym „Nienawidzę cię”, wyrzuconym jak lawa przez wulkan, zapadła cisza, pełna elektryzującego napięcia. Ale po chwili okrutna rzeczywistość znów nienawistnie ugodziła. Zewsząd zaczęły docierać złowrogie głosy, przypominające demoniczne echo. Skaliste zbocza, zielone ściany lasów, wysokie pasma wzgórz, jakby w jakiejś nienawistnej zmowie, zgodnym echo-chórem wykrzyczały: „Nienawidzę cię, nienawidzę cię, nienawidzę cię…”. Nawet malutkie światełka w oddali prześmiewczo zamigotały „alfabetem morsa”: „Nienawidzę cię”…

Dlaczego świat jest taki zły?! Wszedł do wyschniętej części koryta rzeki i zaczął z bólu płakać nad wodą, która przed chwilą też wypluskała swe „Nienawidzę cię”. Gdzieś w oddali dało się słyszeć stukot pociągu, w którym zapewne jechali szczęśliwi ludzie, zdążający do szczęśliwych miejsc… Wtem zaszeleściły liście. Odwrócił głowę. Ktoś właśnie zsiadał z roweru… Chyba anioł, bo choć kompletnie nieznany, pomimo wieczornego zmierzchu, w niczym nie budził niepokoju. Podszedł i położył rękę na ramieniu. Cichym głosem, budzącym od razu zaufanie, rzekł: „Widzę, że jesteś dobrym człowiekiem”. Słowa jakby cyniczne w treści, ale ton głosu jednoznacznie świadczył o szczerości i czymś takim, co w piosenkach nazywają miłość. Jakaś groteska. Płakał z nienawiści, a ów nieznajomy dostrzegł w tym miłość?… Anioł kontynuował: „Wzruszyłeś mnie. Nawet rzece współczujesz. Biedna rzeczka, ma tak mało wody i postanowiłeś ją wspomóc swymi łzami. Widzę, że to dla niej bardzo ważne. Każdą twą łzę przyjęła w siebie i poniesie do morza. Ale nie martw się. Jutro będzie padać. Mój Wszechmocny Pan przyślę tu chmurę, z której będzie obfity deszcz; w pełni wystarczy, aby rzeka znów miała swój wysoki poziom”. Spojrzeli razem na tęskniące kamyki… „Wiesz? Mam dla ciebie list od Pana Wszechświata. Otwórz, jak odjadę” (por. Mk 7, 24-30). Po chwili anioł wsiadł na rower i zniknął pośród drzew…

Drżącymi rękami zaczął otwierać kopertę. Był przygotowany, że przeczyta: „Nienawidzę cię”. Ale dotyk anioła dał dziwne ciepło nadziei. Wtem… Jakiś inny układ liter… Przetarł oczy. Poczuł gorąco na całym ciele. Przełknął ślinę i odczytał powoli: „Kocham Cię”… Uniósł głowę. Co się dzieje? Woda sycząca przed chwilą „Nienawidzę cię”, teraz czułym pluskiem wyszeptała: „Kocham Cię”. Aby dobrze usłyszeć przeczytane słowo, krzyknął: „Kocham Cię”. Majestatyczne skały przyjaźnie odpowiedziały: „Kocham Cię”. Teraz najgłośniej, jak tylko potrafił, z głębi serca i pełną piersią, wykrzyknął: „Kocham Cię”. Po chwili cały świat odpowiedział wielokrotnym echem: „Kocham Cię, Kocham Cię, Kocham Cię”… Nawet nienawistne dotąd gwiazdy, otuliły go swą anielską harmonią sfer. Każda serdecznie zamrugała: „Kocham Cię”, jak nigdy dotąd… Całą noc wołał… Tak! Dokonał się mistyczny cud przemiany. Nienawiść zniknęła. Teraz cały Wszechświat zaczął mówić: Kocham Cię, Kocham Cię, Kocham Cię…

Poprzedniego dnia wieczorem z wrażenia nie spojrzał na drugą stronę anielskiej korespondencji. Teraz nad ranem, przy pierwszych kroplach deszczu, przeczytał na odwrocie: „To, co słyszysz, jest echem Twego serca”. Na kartkę spadły kropla deszczu i łza… Czytał dalej: „Na Sądzie Ostatecznym usłyszysz bezkresne echo tego, co mówiłeś swym sercem na ziemi… Piekielnie złowrogie echo „Nienawidzę Cię”… Albo otulające Cię niebiańską miłością echo: „Kocham Cię”. Od Ciebie zależy, co usłyszysz… teraz i na wieki”…

12 lutego 2015 (Mk 7, 24-30)

Powyższy tekst wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z komentarzem Ojca Pustelnika znajdują się TUTAJ.

Modlitwy do świętego Józefa →