Słowo na Niedzielę 7 listopada 2021. Msza na żywo: 10:00 (dla dzieci), 18:00 i 20:30 oraz różaniec online. Ewangelia, komentarz, homilia oraz Hildegarda w muzycznym ogrodzie na żywo.
7 listopada 2021,
XXXII Niedziela Zwykła, Rok B, I (inne oficjum: tu)
● Ewangelia
● Rozważanie (~2-3′)
● Komentarze (~3-7′)
● Homilie (~10-25′)
● Msze, nabożeństwa i muzyka na żywo
● Nowenna do św. Elżbiety od Trójcy
+ Komplet Czytań – rozwiń
1. czytanie (1 Krl 17, 10-16)
Uboga wdowa karmi Eliasza
Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej
Prorok Eliasz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Zawołał ją i powiedział: «Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił». Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał za nią i rzekł: «Weź, proszę, dla mnie i kromkę chleba!»
Na to odrzekła: «Na życie Pana, Boga twego! Już nie mam pieczywa – tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy».
Eliasz zaś jej powiedział: «Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i swemu synowi zrobisz potem. Bo tak mówi Pan, Bóg Izraela: Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię».
Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień. Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się, zgodnie z obietnicą, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.
Psalm (Ps 146 (145), 6c-7. 8-9a. 9b-10 (R.: por. 1b))
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego
Albo: Alleluja
Bóg wiary dochowuje na wieki, *
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych, *
wypuszcza na wolność uwięzionych.
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego
Albo: Alleluja
Pan przywraca wzrok ociemniałym, *
Pan dźwiga poniżonych.
Pan kocha sprawiedliwych, *
Pan strzeże przybyszów.
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego
Albo: Alleluja
Ochrania sierotę i wdowę, *
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki, *
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego
Albo: Alleluja
2. czytanie (Hbr 9, 24-28)
Jedyna ofiara Chrystusa
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Chrystus wszedł nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, ani nie po to, aby się wielekroć sam miał ofiarować, jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą, gdyż w takim przypadku musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków, aby zgładzić grzech przez ofiarę z samego siebie.
A jak postanowione ludziom raz umrzeć, potem zaś sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.
Aklamacja (Mt 5, 3)
Alleluja, alleluja, alleluja
Błogosławieni ubodzy w duchu,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Alleluja, alleluja, alleluja
Wersja krótsza:
Ewangelia (Mk 12, 41-44)
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».
Wersja dłuższa:
↑ Ewangelia (Mk 12, 38-44)
Wdowi grosz
Słowa Ewangelii według Świętego Marka:
Jezus, nauczając rzesze, mówił:
«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».
Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».
Oto Słowo Pańskie.
↑ Rozważanie Ojca Pustelnika
Rozważanie Ojca Eremity z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).
Moc w niemocy
Ofiarować Bogu jak najwięcej… To piękne pragnienie. Ale w jego realizacji szybko natrafiamy na trudności. Okazuje się, że jesteśmy bardzo ograniczeni i co rusz dają o sobie znać nasze słabości i grzechy. W logice światowej wielkość daru jest proporcjonalna do ilości ofiarowywanych dóbr. Im większa doskonałość i zasobność, tym lepiej. Na szczęście dla Boga sprawy wyglądają zupełnie inaczej. Nie jest najważniejsza zewnętrzna moc, ale wewnętrznie doświadczana niemoc. Gdy człowiek z serca, szczerze i pokornie powierza swą „kruchą maleńkość”, dla Boga jest to „solidna wielkość”. Przychodzimy wtedy jako „puste naczynie”, które może być przez Boga wypełniane nadprzyrodzonymi łaskami. Ludzka niemoc staje się cennym środkiem do ujawnienia Bożej mocy. Bieda i bezradność nie powodują smutnego doświadczenia przekleństwa, lecz wyzwalają radosne poczucie błogosławieństwa.
Prawda ta wynika ze słów, które Jezus wypowiedział w nawiązaniu do „jednego grosza”, który do skarbony świątynnej złożyła pewna uboga wdowa. Wielu bogatych składało znacznie większe sumy. Pomimo tego, Jezus stwierdził: „Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony” (por. Mk 12, 38-44). Bogaci dawali bowiem to, co im zbywało. Ona zaś „ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”. Epizod ten jest źródłem wielkiej nadziei zwłaszcza tam, gdzie bardzo łatwo pojawia się zwątpienie i beznadzieja. Bóg jest stwórcą wszystkiego. Tak naprawdę nie możemy nic ofiarować, czego byśmy wcześniej od Niego nie otrzymali. Wszelkie osiągnięcia niosą w sobie pokusę demonstracji własnej niezależności. Bóg cieszy się najbardziej, gdy pokornie uznajemy i powierzamy Mu swe niepowodzenia i ograniczenia. Jest to wzruszający akt uwielbienia Boga. Zamiast ubolewać nad swymi słabościami, lepiej z wdzięcznością koncentrować się na Bożej Mocy, która wchłania i przeobraża naszą niemoc.
Dlatego nie załamujmy się z powodu naszych grzechów. Szatan wykorzystuje to, aby wzbudzić „dołujące uczucia i emocje”. Jezus zaprasza, aby właśnie wtedy ufnie rzucić się w Jego ramiona i zawołać: „Ofiarowuję Ci moją nicość”. Jest to swoisty „skok” w bezmierną przepaść Jezusowej Obecności. Wówczas nawet w przypadku największego grzesznego upadku może rozbłysnąć jeszcze większe wywyższające Boże Miłosierdzie. By tak się stało, niezbędne jest uznanie swej słabości i szczere skierowanie serca w stronę Boga. Wołanie „Panie, potrzebuję Ciebie” jest bez porównania cenniejszym darem aniżeli wykazywanie się swymi dokonaniami i osiągnięciami. Kto zachowuje się w ten sposób, uniemożliwia szatanowi dostęp do serca. Z wnętrza usuwane są pokłady pychy. W jej miejsce pojawia się pokora, będąca owocem wnikania do uniżonej duszy Bożej świętości.
Epizod z ubogą wdową jest źródłem wielkiej otuchy dla każdego, kto pragnie składać „dary miłości”. Znika ograniczenie w postaci aktualnie posiadanych dóbr materialnych i duchowych. Liczy się tylko stan woli oraz poziom wzbudzonego zawierzenia i wyzwolonej miłości. Nawet zwykłe słowo i niepozorny gest mogą być dla Boga wielkim darem. Zarazem wielkie osiągnięcia, gdy są podszyte przekonaniem o swej doskonałości i potędze, niewiele znaczą w perspektywie wieczności.
Poważnym ostrzeżeniem jest duchowa sytuacja wielu ewangelicznych uczonych w Piśmie. Jezus stwierdza: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie”. Ich wielki dramat duchowy polegał na tym, że słowo Boże było często sprowadzone do wiedzy dającej poczucie władzy i wyższości. To wielkie nieporozumienie. Mądrość polega na tym, aby z pomocą Pisma Świętego coraz bardziej pokornieć i z miłością służyć. Tylko wtedy lektura i znajomość świętych tekstów użyźnia serce i pozwala składać piękne dary miłości, będącej odzwierciedleniem Wiecznej Miłości. Uboga wdowa była bliżej Boga aniżeli wielu uczonych w Piśmie. Nie jest najważniejsza „bogata erudycja”, ale „biedna i ufna miłość”.
Panie Jezu, udzielaj nam Ducha Świętego, abyśmy odkrywali niezwykły cud Bożej Mocy w ludzkiej niemocy…
8 listopada 2015 (Mk 12, 38-44)
Powyższy tekst w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z kalendarzem liturgicznym Ojca Pustelnika znajdziecie TUTAJ.
↑ Komentarze video
Zoom Mocnych w Duchu (~3′) i Zielone Pastwisko ojca Piotra Kleszcza (~5-7′). Poniżej wyłącznie aktualny odcinek, poprzednie dostępne są w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video):
Zoom Mocnych w Duchu
o. Recław SJ/I. Pozorska
Źródło: Mocni w Duchu
Zielone Pastwisko
o. Piotr Kleszcz OFM
Źródło: Archidiecezja Łódzka
↑ Dobra Homilia
Dzisiejsza homilia Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia (~10-25′):
↑ Msze i Muzyka w Sanktuarium
Transmisje dzisiejszych mszy świętych oraz koncertu z Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi na żywo:
1) mszy dla dzieci z Mocnymi w Duchu i ojcem Remigiuszem Recławem SJ o godzinie 10:00
2) Koncert „św. Hildegarda w muzycznym Ogrodzie” o godzinie 16:00
2) mszy z różańcem o godzinie 18:00 (różaniec o 17:30).
3) mszy ostatniej szansy z ojcem Zygmuntem Kwiatkowskim SJ o godzinie 20:30.
Dostępne homilie i transmisje mszy z Abp Rysiem – TUTAJ.
Niedziela, 7 listopada 2021, godzina 10:00, 16:00 oraz 17:30/18:00 i 20: 30.
↑ Nowenna do świętej Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej – dzień 9
Dziewiąty dzień nowenny do świętej Elżbiety od Trójcy Świętej.
Dzień 9. – UWIELBIENIE
Źródło: Karmel.pl
ZADANIE
Źródło: Karmel.pl
Wszystkie nasze najnowsze artykuły możecie znaleźć na stronie głównej fioletowemirabelki.pl